Frontiers Rock Festival @ Live Music Club, Trezzo sull’Adda, Italië.

Op 25 april 2025 vond de eerste dag van het Frontiers Rock FestiVIIal plaats in de Live Music Club te Trezzo sull’Adda, op een boogscheut van de modestad Milaan. Na een onderbreking van zes jaar keerde het (intussen zevende editie) festival terug met een indrukwekkende line-up van maar liefst eenentwintig bands, verdeeld over drie dagen.

*Foto’s: Fans Of The Dark*

Fans Of The Dark mocht het festival openen. Deze nieuwe band werd in 2020 opgericht door drummer / songwriter Freddie Allen en de excentrieke leadzanger Alex Falk, die met blinkende laarzen met hoge hakken op het podium verscheen. Dankzij hun unieke stijl zorgden ze voor een eerste brok muzikaliteit om iedereen op te warmen. Een podiumtijd van dertig minuten is kort om te laten horen wie je bent, maar toch lukte het om klassieke en melodieuze rock te mengen met elementen van eighties metal.

*Foto’s: Art Nation*

Deze Zweedse band was één van de redenen waarom ik er graag bij wou zijn. Als fan van het eerste uur heb ik hen al enkele keren bezig gezien maar nog niet op een groot podium. Alexander Strandell (Crowe, Lionville, Nitrate, …) is een van mijn favoriete zangers die me aan wijlen Steve Lee doen denken. Hij was opnieuw erg goed bij stem en had weinig moeite om het inmiddels talrijk opgekomen publiek uit zijn handen te laten eten. Een half uurtje lang werden menige oortjes verwend met moderne melodieuze rock met een krachtige podiumaanwezigheid. Ondanks wat technische tegenstrubbelingen was het optreden van Art Nation een zoveelste bewijs van de levendigheid van de Scandinavische rockscène.

*Foto’s: Shakra*

Als fan van Gotthard stond ook dit kwintet op mijn lijstje bands die ik niet mocht missen. Deze Zwitserse band bracht een stevige dosis melodieuze hardrock. Met het aanstekelijke ‘Hello’ werden we verwelkomd, een nummer die bij mijn GSM al van bij het uitkomen van de plaat als ringtoon ingesteld staat. De energieke performance en strakke riffs van Shakra zorgden voor een uitgelaten sfeer. Het zat er “boenk op” en die sfeer hebben ze niet meer losgelaten. Het is wellicht door de ruwheid in de vocalen en de strakke riffs, die deel uitmaken uit van hun typisch geluid, dat ik destijds voor de band gevallen ben. Een vijftal sterke muzikanten brachten iets meer dan een handvol nummers, die ze mooi geselecteerd hebben uit hun inmiddels dertien eerder uitgebrachte albums. Onder andere hun passage met ‘Invinceble’ uit hun laatste album kon velen overtuigen.

*Foto’s: Bonfire*

De Duitse klassieke hard rock band Bonfire kan intussen terugkijken op achttien (!) uitgebrachte albums. Dit jaar verscheen nog ‘Higher Ground’ waarop we voor een eerste keer zanger Dyan Mair hoorden en ondanks zijn puike strot even wennen was. Alhoewel de band op het podium een eerder passieve start kende, kon hun selectie van klassieke hits en nieuw materiaal het publiek uiteindelijk overtuigen. Het werd een nostalgische ervaring, waarbij het publiek enthousiast meezong en de sfeer uitgelaten was. Met strakke gitaarsolo’s en krachtige vocalen bewees Bonfire dat ze nog steeds in topvorm zijn. De interactie met het publiek was warm en oprecht, wat bijdroeg aan de algehele positieve sfeer van het optreden. De passage van deze band, die gitarist Hans Ziller in 1972 nog begon onder de naam ‘Cacumen’, onderstreepte hun status als gevestigde waarde in de hard rock scène.

*Foto’s: Honeymoon Suite*

Ik kon deze Canadese rockers nog nooit eerder aan het werk zien, maar ook voor hen was het hun debuut in Italië, ondanks hun decennialange carrière. Met een twintigtal minuten vertraging, te wijten aan enkele technische tegenwerkingen, verscheen de enthousiaste band toch op het podium. De band toonde zich enthousiast over deze mijlpaal in hun carrière. Het viel op dat er veel fans speciaal voor deze band afgezakt waren. Ze presenteerden een mix van hun grootste hits en nieuw materiaal. Met hits als ‘New Girl Now’ en ‘Feel It Again’ wisten ze het publiek moeiteloos te betoveren, maar of die drum, bass en gitaarsolo ook nodig was na hun uitgestelde start was een item die voor rede vatbaar is. De flow viel daardoor meerdere keren stil. Ze hebben uiteindelijk wat langer gespeeld dan gepland waardoor ze toch hun volledige setlist gespeeld hebben. Met ‘Love Changes All’ sloot Honeymoon Suite een memorabel optreden af.

*Foto’s: Pride Of Lions*

Bij het bestijgen van het podium melde Toby dat, ondanks hun goede repetitie van de dag ervoor, hij nu met een ‘krak’ in zijn stem zat. Daardoor zou het zingen moeilijk gaan maar hij toch alles zou geven. Onder leiding van Jim Peterik (die gekend is voor zijn werk bij Survivor en een uiterst lange lijst van nummers die hij in zijn indrukwekkende loopbaan al geschreven had) zette deze Amerikaanse band in met ‘Eye Of The Tiger’, de wereldhit waarmee ze het publiek meteen bij de keel grepen. Er volgde een energieke set vol krachtige melodieën en harmonieën, al werd duidelijk dat Toby hier vaak moeite mee had. Hij kreeg daardoor hulp van Jim en het publiek die zijn meer dan verdienstelijke pogingen duidelijk wist te appreciëren. De performance van dit Pride Of Lions benadrukte hun status als AOR-iconen met een set vol melodieuze rock van topniveau. Toen ook wat later Robin McAuley ondersteuning kwam geven met enkele nummers, volgden de ene na de andere hit. Ook het afsluitende ‘Burning Heart’ knalde als nooit tevoren in de zaal en zorgde voor een uitbundige passage, waarbij een emotionele Toby Hitchcock moeite had om het droog te houden bij het ontvangen van een daverend applaus.

*Foto’s: Asia*

Wie had ooit kunnen denken dat ik deze Britse supergroep nog zou mogen fotograferen in Italië toen ik deze band leerde kennen van hun eerste albums begin de jaren tachtig. Uren zong ik hun hits mee. Dat de hits ‘The Heat Goes On’ en ‘Don’t Cry’ hun optreden zouden in gang trekken, zorgde toch wel even voor een flashback van een veertigtal jaren. Ondanks wat technische problemen brachten Asia hun publiek meerdere keren in vervoering met recenter werk maar voor mij was de erg breekbare versie van ‘The Smile Has Left Your Eyes’ opnieuw zo’n tripje in de teletijdmachine. Toen ze na een groot uur het podium verlieten werden ze door een enthousiast publiek teruggefloten, waarna Asia hun nostalgische muzikale reis even verder gezet hebben met ‘Open Your Eyes’. Ze brachten het publiek voor een laatste keer in vervoering met de klassieker ‘Heat Of The Moment’.

De eerste dag van het Frontiers Rock Festival 2025 was een viering van melodieuze rock en hard rock, met optredens die zowel bevestigende nostalgie als frisse vernieuwing brachten. Het publiek werd getrakteerd op zeven bands, die elk hun eigen stempel drukten op deze dag vol melodieuze rock en hard rock. Het werd een eerste onvergetelijke avond, waarmee de toon werd gezet voor de rest van het festival.

Met dank aan Martina Palermo en het complete Frontiers Rock Festival team.

Tekst en foto’s: Andy Maelstaf.