WildFest – 25/05/2019 – JC Spiraal, Geraardsbergen.

14h00: The Gates Are Open!

Al bij het binnenkomen van de zaal kwam ik menig bekende gezichten tegen. WildFest is pas aan zijn vierde editie toe en het valt op dat velen zich super goed voelen op dit festival. De lijst van genodigde bands is dan ook niet te missen. Art Nation moest jammer genoeg afzeggen, want voor ondergetekende was dit meer dan ooit de reden om naar Geraadsbergen af te zakken. Maar organisator Jan De Greve en zijn team konden een waardige vervanger vinden in het Zweedse Aerodyne. De bands stonden geprogrammeerd vanaf 14u30, in een mooi haalbare tijdtabel. Echter, door een zieke gitarist zag het er voor Shiraz Lane eventjes niet goed uit. Er bleek niemand in staat om de verduiveld goede gitarist te kunnen vervangen. Er werd geopteerd voor een, weliswaar iets kortere, akoestische set, met een minimale verandering in de tijdstabel. Zo zie je dat we allemaal mensen van vlees en bloed zijn en je de natuur zelden iets in de weg kunt leggen. Gezien het vrij talrijk aantal fotografen werd er met twee shiften gewerkt. Elk kreeg vooraan twee nummers de tijd om de muzikanten te vereeuwigen. De deuren gingen open om 14u en een half uurtje later kon Raider de spits afbijten.

14h30 – 15h10: Raider

De Gentse band Raider kon de namiddag in gang zetten. Deze band is nog vrij nieuw en dit festival openen is een ideale les. Je kon het ontbreken van een jarenlange ervaring soms hier en daar wel merken, maar de energie en de muzikaliteit zit goed. Ook de opmerkelijke gitaarsolo warmde het intussen goed opgekomen publiek goed op. Voor hun eighties geïnspireerde hard rock leerden ze de klappen van de zweep bij hun idolen zoals Van Halen, Extreme en Ratt. Er stonden een achttal nummers op de setlist en naar het einde van de set werden de leden, zijnde gitarist Gilles Reuse, bassist Mathieu Tröbec en drummer Bastiaan Andriessen nog voorgesteld door zanger Alec Ryegers.

* Setlist: 1. Last 2. Affection 3. Sweet Delight 4. 17 5. Gunslinger 6. Firestorm 7. Train / Lane 8. Mötley Crüe

15h30 – 16h10: Snakebite

Het Duitse Snakebite had duidelijk al wat meer ervaring. Ze hebben ook al een tweetal albums op de markt gebracht en daar konden ze ruim putten om een sterke setlist samen te stellen. De oorspronkelijke lijst werd tot een veertig minuten ingekort waardoor enkele nummers in de lijst spijtig genoeg geschrapt moeten worden. Hun debuut ‘Princess Of Pain’ kwam in 2015 uit, hun recentste album ‘Rise Of The Snake’ vorig jaar. De setlist werd mooi over de beide albums verdeeld. Uit het tweede album brachten ze o.a. ‘Two Desperate Hearts’, waar het publiek stevig wist mee te zingen. Drummer Julian Fischer stal bij momenten de show door zijn energieke performance. De band bestond verder uit zanger / gitarist Dominik “Nikki” Wagner, bassist Alex Lacroix en de charismatische gitarist Chris van Kough. Dat ze hun motto “Sex, Drugs and Rock ’n Roll” met een korrel zout namen, was wel duidelijk. Maar we zagen een enthousiaste band met veel honger en dat is altijd tof.

* Setlist: 1 Freedom (2018, ‘Rise Of The Snake’) 2. All Your Loving (2018, ‘Rise Of The Snake’) 3. Heroes Of The Unknown (2018, ‘Rise Of The Snake’) 4. Two Desperate Hearts (2018, ‘Rise Of The Snake’) 5. Drumsolo 6. Princess Of Pain (2015, ‘Princess Of Pain’) 7. Feels Like Fire 8. We Rise (2015, ‘Princess Of Pain’) 9. Road To Nowhere (2015, ‘Princess Of Pain’)

16h30 – 17h10: Aerodyne

Aerodyne mocht dus invallen voor Art Nation, die door een serieuze line-up wissel niet aanwezig konden zijn. Jammer eigenlijk, want toen hun eerste album uitkwam wist ik niet ik hoorde. De tweede overtrof deze nog … Maar gedane zaken nemen geen keer. Aerodyne bracht in 2017 hun debuut ‘Breaking Free’ uit en hun pure rock bleek goed aan te slaan. Toch vonden we enkele nummers op de setlist die niet op hun album stonden. Nummers die dus wellicht op het nieuwe album zullen komen, waar eind vorig jaar de opnamesessies van begonnen waren. Toegekomen in Charleroi konden ze genieten van “The Belgian Waffles” zei zanger Marcus Heinonen. Ze begonnen met zo’n nieuw nummer maar al gauw bleek een gebroken snaar roet in het eten te gooien. Vingervlug werd die vervangen en de show kon verder gaan. Veel energie, een stuk harder dan de vorige bands, maar het ging er vlotjes in bij het publiek. Een goede vervanger, een stevig geluid en een beweeglijke band op het podium. Maar wat de bedoeling was waarom Marcus plots met een emmer op zijn hoofd op het podium stond: dat is me niet duidelijk geworden …

* Setlist: 1. Out For Blood 2. As Above, So Below 3. Kick It Down 4. March Davai 05. Comin’ For You 6. We All Live A Lie 7. Breaking Free

17h30 – 18h20: WildHeart

Met Wildheart zitten we weer in ons eigen landje. De heren hadden voor de gelegenheid hun nieuwste album mee. Tijdens eerdere optredens konden we daar nu en dan al een nummer van horen, maar vanavond stond hun nieuwste en tweede album duidelijk in de schijnwerper. Dat de band nog maar sinds 2014 bestaat hoor je er helemaal niet meer aan. De band wordt steeds vlotter en beter, optreden na optreden. Het bespelen van het publiek gaat Farty vlotjes al. Met slechts drie nummers uit het eerste album kregen we zeven nieuwkomers. Met veel beweging van Foxx, Juice en Stevie Dee op het podium en een knappe interactie met het publiek zagen we een geoliede machine zijn werk doen. Thunderberck had het achter zijn drum goed in handen. Met de afsluiter ‘Never Let Go’ moesten we uiteindelijk toch afscheid nemen. Het publiek zong dit nummer uit volle borst mee, het was duidelijk dat we meer wilden horen. Echter door tijdsgebrek was dit niet mogelijk. Het album en diverse merchandise kon je in de standjes achterin de zaal dan ook terugvinden.

* Setlist: 1. A Strangers Eyes 2. Tonight We Rock 3. Rumours 4. On My Way 5. No Love 6. One Way Ticket 7. Dutch Courage 8. Lovehunter 9. Good To Be Bad 10. Never Let Go

18h55 – 19h55: Midnite City

Rob Wylde en zijn kornuiten vormen nog maar een tweetal jaar Midnite City, maar je ziet dat dit artiesten zijn met jarenlange ervaring. De charismatische frontman had het plan met drummer Pete Newdek (die we van Eden’s Curse kennen) om een band op te richten en met inspiratie bij de grote jongens van Danger Danger, Bon Jovi, Def Leppard en Kiss mag je zeker zijn dat je iets mag verwachten. Gitarist Miles Meakin herkende enkele mensen uit het publiek, dat vanuit verschillende landen was afgezakt, en begroette hen hartelijk. De opgestoken middelvinger van keyboardspeler Shawn Charvette nemen we er graag bij, want toen ik hem glimlachend met opgestoken duim bedankte voor het mooie plaatje dat het opleverde, schoot hij prompt in een lach. De ballad ‘You Don’t Understand Me’ bracht een beetje rust en had live een diepe nazindering. Naar het einde werd de band voorgesteld en elk kreeg zijn kort solomomentje. Van deze interessante band, zeker live, hebben we nog lang niet alles gehoord en gezien.

* Setlist: 1. Here Comes The Party 2. We Belong 3. Life Ain’t Like This On The Radio 4. Ghosts Of My Old Friends 5. You Don’t Understand Me 6. Gave Up Giving Up 7. Heaven’s Falling 8. One Step Away 9. Can’t Wait For The Nights 10. Tonight You’re All I Need 11. Summer Of Our Lives 12. Give Me Love

20h00 – 21h00: Shiraz Lane

Ik had deze band voor het eerst gezien in de Kreun in oktober 2016, als support van Lordi. Ze maakten een dusdanige indruk dat ik bij het verschijnen van hun naam in de artiestenlijst van WildFest spontaan een glimlach op mijn gezicht kreeg. Deze Finse band begon in 2011 en vorig jaar kwam hun derde album uit. Toen de dag voor het festival bekend raakte dat gitarist te ziek was om te reizen naar Geraardsbergen, sloeg de paniek eventjes toe want ik vreesde dat twee van mijn favoriete bands forfait zouden geven. Jani Laine staat immers garant voor het betere gitaarwerk bij Shiraz Lane. Professioneel als ze zijn, cancelde de band niet maar zou een iets ingekorte akoestische set brengen en ervoor zorgen dat WildHeart en Midnite City tien extra minuten kregen. Eerlijk gezegd, dat moest iets uniek worden. Het vocale bereik van Hannes Kett liet me de vorige keer meerdere keren twijfelen of hij nu man of vrouw was. Van een gewone setlist was geen sprake, maar tussen een handvol eigen nummers brachten ze ook enkele covers, onder andere ‘Heart Of Gold’ van Neil Young en ‘Don’t Look Back In Anger – Sally Can Wait’ van Oasis. Stilzitten op een stoel was niets voor hem, zei hij nog: “I don’t do that, I have to move”. Zo zat er toch een pak actie te beleven op het podium. De hoge noten die Hannes met zoveel gemak uit zijn strot kreeg zijn ongezien. Het is niet normaal wat die gast teweeg brengt en de verdere muzikale omlijsting van gitarist Miki Kalske, bassist Joel Alex en drummer Ana Willman zorgde voor de beste performance van de avond. Best grappig toen de muzikanten een voor een voorgesteld werden, ook de afwezige Jani Laine voorgesteld werd. Het publiek begon na het optreden spontaan minuten lang te roepen naar meer.

* Setlist: 1. Carnival Days 2. Story To Tell 3. Begging For Mercy 4. Tidal Wave 5. Heart Of Gold 6. Harder To Breath 7. Don’t Look Back In Anger 8. People Like Us

21h25 – 22h25: The New Roses

Ook The New Roses waren geen nieuwkomers voor mij. Het feit dat deze band al het podium deelde met The Dead Daisies, Airbourne, Steel Panther en Aerosmith zegt veel. Met zijn vorige cd ‘One More For The Road’ kon ik Jimmy in april 2018 persoonlijk ontmoeten voor een interview. De sympathieke man nam zijn tijd en vertelde vlotjes meer dan ik hem soms vroeg. Intussen zijn we een jaar verder. Toch moest Jimmy bij het opkomen nog eens vragen, toen iedereen hen verwelkomde, “Is This All You Got WildFest? Is this a pussyfest or a WildFest?”. Dat beloofde. Alhoewel de man zich enkele keren van dag vergiste en sprak van “a friday night” kon dat de sfeer niet bederven. De band ging als een speer tekeer en overgoot het publiek met rockmuziek. De setlist was mooi evenredig geput uit hun drie eerder uitgekomen albums in de afgelopen tien jaar. Ook het nummer ‘Life Ain’t Easy For A Boy With Long Hair’ passeerde waar menigeen onder het publiek zich wel in herkenden. Jimmy vroeg de jongens met lang haar hun hand op te steken. Maar ook de jongens zonder haar mochten dat doen, zei hij, want het is de attitude die primeert. Best goed gevonden en eigenlijk wel waar. Naar het einde van het optreden was de temperatuur hoog opgelopen en deelde Jimmy enkele flesjes gekoeld water uit.

* Setlist: 01. Wild 2. Forever Never Comes (2017, ‘One More For The Road’) 3. Dancing On A Razor Blade (2017) 4. 2nd 1st Time (2013) 5. Gimme Your Love 6. For A While (2013, ‘Without A Trace’) 7. It’s A Long Way (2016, ‘Dead Man’s Voice’) 8. Whiskey Nightmare (2016) 9. Life Ain’t Easy For A Boy With Long Hair (2017) 10. Thirsty (2016) 11. Old Time

23h00 – 00h30: Crazy Lixx

Rangensluiter Crazy Lixx mocht als headliner het talrijk opgekomen publiek volledig uit hun dak te laten gaan. Ik zag de band vorig jaar nog in hun thuisstad Malmö en wist dat dit feestje zou knallen. Hun albums ‘Loud Minority’ uit 2007, ‘New Religion’ uit 2010 en ‘Riot Avenue’ uit 2012 werden recent nog heruitgebracht. Niettegenstaande de heren pas een nieuw album – ‘Forever Wild’ – uit hebben, lag de nadruk van de setlist op eerder uitgebracht materiaal. Op zich vond ik dat jammer want hun recent materiaal is een bommetje. Drummer Joél Cirera besteeg zijn drum. Kort daarop liepen bassist Jens Anderson en de gitaristen Chrisse Olsson en Jens Lundgren het podium op. Als laatste bestormde ook zanger Danny Rexon het podium en met de opener ‘Wicked’ gingen ze van start. Dat deze band het publiek voor zich won, was al van de eerste noten zichtbaar. Veel dynamiek, enthousiasme en vuurwerk op het podium en dat werpt natuurlijk zijn vruchten af bij een publiek dat voorheen al zeven keer opgewarmd werd. Van het nieuwe album kregen we nog ‘Breakout’ en natuurlijk het oorwormpje ‘Silent Thunder’, waarvan zanger Danny een t-shirt droeg. Echt een nummer waar ik maar niet genoeg van krijg. Ook de clip is meer eighties dan ze het in de jaren tachtig konden bedenken. Een topband om een topfestival af te sluiten.

* Setlist: 1. Wicked (2019, ‘Forever Wild’) 2. Rock And A Hard Place (2010, ‘New Religion’) 3. Blame It On Love (2010, ‘New Religion’) 4. Hell Raising Woman (2014, ‘Crazy Lixx’) 5. Breakout (2019, ‘Forever Wild’) 6. Snakes In Paradise (2017, ‘Ruff Justice’) 7. Wild Child (2017, ‘Ruff Justice’) 8. Walk The Wire (2017, ‘Ruff Justice’) 9. Silent Thunder (2019, ‘Forever Wild’) + Heatseeker (2012, ‘Riot Avenue’) 10. XIII (2017, ‘Ruff Justice’) 11. Killer (2017, ‘Ruff Justice’) 12. 21 ’Til I Die (2010, ‘New Religion’) + Ain’t No Encore

Besluit: Aan alles komt een eind. Spijtig genoeg, daar kunnen we niets aan veranderen. Maar aan deze topeditie hou ik toch een bijzonder goed gevoel aan over. Acht bands die een publiek konden bespelen op hun eigen manier, in een volgorde waardoor het telkens boeiend bleef. De honger steeg en ook het publiek wist enkel positieve reacties te spuien toen ik er soms naar vroeg hoe ze het tot dan al beleefd hadden. Enig minpuntje was de catering. Alhoewel de dame (die er trouwens alleen voor stond: chapeau!) vlot werkte, was rond 18u de honger van de meesten groter dan de capaciteit om die buikjes te vullen en groeide tevens de wachtrij. Maar geduld is een mooie gave en uiteindelijk kwam alles wel goed. Ik kijk alvast uit naar een volgende editie en met Dare in het achterhoofd (er komt een nieuw album uit en dus gaan ze wellicht op tournee) zou dat voor mij een perfecte headliner zijn. Maar als iedereen tips geeft, kan de organisatie alvast een idee krijgen wat het tevreden publiek een volgende keer tegen de kiezen wil hebben. Feit is dat na slechts vier edities dit festival al een vaste waarde geworden is en menig buitenlandse fan wist te overtuigen. Knap, echt waar, je moet het maar doen! Bedankt, blij dat ik ook deze keer erbij mocht zijn!

Met dank aan Mike de Coene.

Tekst en foto’s: Andy Maelstaf.