Whitechapel is een Amerikaanse deathcore band uit Knoxville, Tennessee. De band bestaat inmiddels bijna twintig jaar en kent een bijzonder stabiele line-up die met uitzondering van drummer Brandon Zackey reeds sedert 2007 in exact dezelfde samenstelling actief is. Het feit dat er met Ben Savage, Alex Wade, en Zach Householder drie gitaristen zijn, maakt dat er een zeer vol, gevarieerd geluid geproduceerd wordt. De indrukwekkend rauwe stem van Phil Bozeman maakt de brute sound compleet. Met ‘Hymns In Dissonance’ is het zestal toe aan een negende studio-album en we kunnen meteen verklappen dat het met voorsprong het meest brutale album tot nog toe is geworden. Blijkt dat dit ook het opzet van de plaat was – iets wat we bands al vaker hebben horen zeggen uiteraard maar wat niet altijd wordt waargemaakt – en we kunnen niet anders dan vaststellen dat ‘Hymns In Dissonance’ volledig in het opzet geslaagd is. Wie dacht ooit eerder het meest agressieve, brutale album gehoord te hebben, moet misschien na het horen van deze schijf zijn mening herzien. Zelden of nooit hebben we een plaat gehoord waar de tien nummers als zodanige mokerslagen klinken dan deze. Je krijgt eenvoudigweg niet de kans om te bekomen van de ene uppercut of de volgende slag recht in je gezicht komt eraan. Op het einde van de plaat ben je dan ook compleet knock-out gemept en staat er geen tand meer recht. Zoals gitarist Alex Wade het verwoordt: “Er is niets leuks aan het album. Van de riffs over de zang tot het geheel van het album, we wilden iets voortbrengen dat shockerend bedreigend en brutaal is.” Wel, mission accomplished zouden we durven stellen. Nu is Whitechapel nooit een band geweest die gekend stond voor ballades uiteraard maar ze gaan nóg meer dan ooit tevoren als een razende pletwals tekeer die zonder omkijken alles op de weg vernielt. De titel van de plaat valt te verklaren als de spot drijven met wat hymnes van nature zijn. Een hymne veronderstelt immers harmonieus en melodieus te zijn. Dissonantie is compleet het tegenovergestelde, het vertegenwoordigt het kwade. Het album dient te worden opgevat als het verhaal van een sekteleider die zijn discipelen rondom zich verzamelt. De eerste twee nummers ‘Prisoners 666’ en ‘Hymns In Dissonance’ vormen de inleiding van het verhaal. De volgende zeven nummers vertellen het verhaal van de “seven deadly sins”. Dat het geheel bijgevolg rauw, duister en ronduit huiveringwekkend klinkt, mag dan ook geen verrassing zijn. Er valt ook weinig anders te verwachten van een band die genoemd is naar de roemruchte wijk waar Jack The Ripper actief was. We vinden het nog altijd doodjammer dat de band op Alcatraz vorig jaar omwille van transportproblemen een bijzonder korte set speelde maar laat ons zeggen dat dit nieuwe album de wonden behoorlijk verzacht. Alhoewel, murw geslagen vormt wellicht een betere omschrijving.

K.H. (90)

Metal Blade Records

Tracklist: 1. Prisoner 666 2. Hymns In Dissonance 3. Diabolic Slumber 4. A Visceral Retch 5. Ex Infernis 6. Hate Cult Ritual 7. The Abysmal Gospel 8. Bedlam 9. Mammoth God 10. Nothing Is Coming For Any Of Us