Wat is dat toch met black metalbands die heel sfeervolle en top klinkende intro’s schrijven om daarna enorm rauw van start te gaan? Het contrast is vaak absurd groot, zo ook bij dit Estse duo. Na de originele schok van ‘Pt1: Eeslugu (Vaikinud)’ dat klinkt alsof het album gaat vertrekken op een nachtelijke tocht doorheen een primordiaal bos, blaast ‘Igavikke Jäädes’ dat beeld snel aan stukken. Nu ja, poging tot. De productie is rauw en schel met erg veel galm op de cymbalen. De gitaren snerpen goed door tot er plotsklaps opnieuw een erg sferisch stuk met akoestische gitaren en zweverige synths opduikt dat vervolgens vrij abrupt weg wordt geknald. De afwisseling is welkom, maar de manier waarop deze twee heren overspringen tussen beide varianten is op zijn zachtst gezegd bruusk. Dat lappen ze trouwens nog een aantal keer, alsof ze moeilijk kunnen kiezen tussen de meer atmosferische passages en de rauwheid van old school black metal. Beide stijlen kunnen ze aan, maar iets meer richting dan wel een betere mix van de dualiteit zou geen kwaad kunnen. Door het gebruik van occasionele cleane zang en de lichte folktoetsen heeft Soerd raakvlakken met vroege Ulver en ergens ook wel met het Letse Skyforger, al is Soerd duidelijk meer black dan folkgericht. Het gebruik van hun eigen taal geeft het geheel een authentieker gevoel en het klinkt even exotisch als bijvoorbeeld Noors. Wat ze meer mogen doen, is iets kortere nummers pennen. Nu zijn de riffs an sich prima en biedt ‘Keldrikojast’ een aardig potje traditionele black, maar er is weinig reden om bijna elk nummer tot voorbij de zes minuten te rekken. Gebaldere songs zouden een sterkere schijf hebben opgeleverd, maar laat dat de liefhebber van obscure folkgetinte old school black niet tegenhouden om Soerd een kans te geven.

Guy Van Campenhout (66)

Signal Rex

Tracklist: 1. Pt 1: Eeslugu (Vaikinud) 2. Igavikke Jäädes 3. Kolumatsuri 4. Peied Ja Lumihall 5. Muldunute mana 6. Interluudium 7. Pisaratäis puskarit 8. Keldrikojast