Franse black metal knalt geregeld op een andere manier dan de meesten, iets wat ook Arkaist bewijst. Nochtans is wat deze jongens brengen absoluut onder de vlag van ‘old school black metal – Noorse stijl’ te brengen: het gaat snel, het snijdt aders open en het spuwt vitriool in elke richting. Er bestaat weinig twijfel over de muzikale invloeden van dit duo, want namen als Tsjuder, Behexen en (oude) Marduk gaan ongetwijfeld door het hoofd spoken bij de tonen van ‘Aube Noire’. In dit geval is dat een compliment en geen verwijt, want het is weinigen gegeven die sfeer zo treffend te vatten. De pees ligt er meer dan eens op en Arkaist is absoluut op zijn best in de snelle passages. De gitaarsound is lekker scherp en agressief en de occasionele synthlijnen op de achtergrond dienen louter als sfeerschepping en niet als toonaangevend instrument. Ze overheersen ook nergens maar geven venijnige tracks als ‘Prophète Du Sang’ (rake titel trouwens) de nodige schwung. Niet elk idee is even geslaagd: zo begint ‘Aube Noire’ wel heel hikkend en is de cleane zang van ‘Terre Ancestrale’ behoorlijk ridicuul in al zijn pompeuze glorie. Nog een geluk dat opvolger ‘Anachorète’ een ongecompliceerde beuker is. De lage krijszang zit met momenten erg hard vooraan in de mix en daarvoor mist die net dat tikkeltje scherpte maar dat is spijkers op laag water zoeken. Aan het eind van de rit is dit een degelijke old school black metalplaat die netjes brengt wat het belooft: glorie aan haat, apocalyptische taferelen en een afkeer van het mensdom en religie. Soms is dat exact wat een mens nodig heeft.
Guy Van Campenhout (73)
In 2023 zag Arkaist het licht. Deze band vindt haar wortels in Rennes, een stad in Frankrijk, waar ze klaarblijkelijk wel kaas hebben gegeten van symfonische black metal. Oprichters en bezielers Maeror (zang en rythm gitaar) en Beobachten (lead gitaar, bass, keyboards) laten samen met Gwenc’hlann An Teñval (bass, backing vocals) en Cryptic (drums) ‘Aube Noire’ (vrij vertaald: zwarte dageraad) als debuutalbum op de mensheid los. En we kunnen meteen met de deur in huis vallen: dit is een vrij indrukwekkend, verpletterend debuut op het vlak van de symfonische black metal! Met de nodige aandacht voor melodie en variatie is dit simpelweg een zwartgeblakerd meesterwerkje geworden waar rauwe razernij afgewisseld wordt met een zekere beklemmende tristesse. De band gaat op zoek naar de zinvolheid van het bestaan in een wereld die gebukt gaat onder de kreupelheid van een beschaving die instort door individualisme, egoïsme en die tracht een nieuw referentiekader te vinden. Het album ademt in grote mate voor ons een sfeer uit van wanhoop én kwaadheid over de gang van zaken. Het tempo waaraan dit gebeurt is doorgaans bijzonder furieus met gitaren die om de oren slaan, niet in het minst gedreven door een werkelijk bezeten ritmesectie. Maar het gaspedaal wordt bij tijd en wijle gelost waarbij al eens een keyboard komt zorgen voor de nodige somberheid en waar al eens een donker, welhaast declamerend koorgezang op de proppen komt. Eén en ander zorgt ervoor dat ‘Aube Noire’ een album is geworden dat ons weet te boeien van begin tot eind en waar we moeilijk een hoogtepunt uit weten te kiezen. Uiteindelijk gaan we toch voor ‘Terre Ancestrale’, alleen al omwille van de magistrale opbouw van het nummer. Het doet ongetwijfeld meteen tekort aan de rest van het album dat in het geheel uitstekend in elkaar zit. Wie dacht dat black metal per definitie uit het hoge noorden dan wel uit de zuidelijke – Griekse – regionen hoort te komen, moet dringend zijn mening herzien. Dat het geheel dan ook nog eens voorzien is van een ronduit indrukwekkend mooi artwork, maakt het plaatje helemaal af. Kortom, een absolute aanrader voor iedereen met een donker omrand hart.
K.H. (90)
Antiq Records
Tracklist: 1. Aube Noire 2. Ode à la Haine 3. Prophète du Sang 4. Terre Ancestrale 5. Anachorète 6. Linceul d’Ether 7. Puer Aeternus