De beste manier om een extreme donkere avond boordevol black en aanverwante metal echt intens te beleven? Het lijkt ons een kelder of een intieme club waar iedere donkere ziel dicht bij elkaar geplakt staat te genieten. Concertzaal De Casino biedt een optie voor die intimiteit die nodig is om dit onderliggende gevoel van verbintenis met je meest donkere gedachten compleet te maken. Er was op deze zondagavond heel wat publiek komen opdagen voor Dark Funeral die met een verbluffende set die tot de verbeelding sprak, de avond in stijl zou afsluiten. Maar ze kwam niet alleen, en hadden enkele duistere vriendjes meegebracht, die elk op hun eigen wijze diversiteit aanboden binnen de poel van duister en verderf.

*Foto’s: Kami No Ikari*

De meest spraakzame frontman van de avond was de goedlachse Yumi Kami. Getooid in een soort wit / rood deed hij denken aan de Kerstman maar dan een van de boosaardige soort. Hij deelde ook cadeautjes uit boordevol venijn en scherpzinnigheid, waarbij de rillingen over de rug lopen. Maar binnen dat donkere en grauwe schuilt bij de Franse band Kami No Ikari toch ook subtiel een hoge dosis zwarte humor. Niet dat het er lichtvoetig aan toe ging, de grauwheid die zo eigen is aan de melodieuze deathcore die de heren naar voor brengen, blijft overeind. De band is nog vrij jong, pas ontstaan in 2020, en brachten al enkele knappe platen uit. In Concertzaal De Casino bleek de kennismaking met Kami No Ikari eentje te zijn dat de brutaliteit en de fijnzinnigheid van de deathcore scene perfect met elkaar verbindt, het maakt hen dan ook een band om in het oog te houden. Wordt vervolgd!

*Foto’s: Ex Deo*

Het verpletterende, epische en knipogen uitdelen naar een rijkelijk verleden? Dat vindt je dan weer bij het gezelschap Ex Deo. “Het doet wat denken aan de Oude Romeinen”, liet iemand ons weten na het concert. En dat is niet zo ver gezocht. Want de band haalt zijn inspiratie inderdaad uit de Oude Romeinse geschiedenis / mythologie. Ex Deo brengt ons niet alleen terug naar de tijd toen de Romeinse overheersing een feit was. Er straalt een soort grauwheid en strijdvaardigheid uit vanuit Ex Deo waardoor demonische wezens uit de diepste kerkers van de Hel naar boven kwamen in onze gedachtenkronkels. We kunnen dan ook besluiten: Ex Deo bracht met ‘Year Of The Four Emperors’ een ep uit waarbij op een ijzersterke manier de Romeinse tijd wordt belicht. Het turbulente jaar wordt in een bruut staaltje meeslepende death metal ook live heel mooi weergegeven. De filmische manier waarop de verhalen op het podium worden uitgebeeld spreken tot ieders verbeelding, en dat maakt deze Canadese band zeer uniek op plaat en ook live, want dat zetten ze in concertzaal De Casino op zeer uitgekiende wijze in de zwartgeblakerd verf.

*Foto’s: Fleshgod Apocalypse*

De meningen over het optreden van Fleshgod Apocalypse waren na hun concert in De Casino sterk verdeeld. De band zoekt ook niet de meest toegankelijke wegen op door een soort opera achtige act neer te poten. Die vooral wordt gedragen door de krachtige en hoge stem van zangeres Veronica Bordacchin gecombineerd met een eerder grauwe vocale inbreng van frontman Francesco Paoli. Met een nieuwe plaat ‘Opera’ onder de arm, maken ze het hun publiek zelfs nog een beetje moeilijker door de opvallend emotionele impact van deze plaat en dat komt dus ook live tot uiting. Het theatrale primeert binnen Fleshgod Apocalypse, die door een hevig klimongeluk van hun frontman Francesco in 2021, uit een diep dal zijn gekomen. En dat hoor en voel je dus ook aan de emotioneel beladen set, met afwisselden intieme momenten en momenten waarbij stormen en orkanen het overnemen die in op een chaotische wijze door de strot worden geramd. De kunstvorm waarin klassieke muziek en toneel gecombineerd wordt met typische symfonische death metal ingrediënten is sowieso geen hapklare brok vlees voor de aanhoorder. En daar knelt dus wellicht het schoentje bij sommige aanwezigen die menig wenkbrauwen fronsten bij zo een overvloed aan prikkelingen. Wijzelf varen gewillig mee op de woelige wateren die Fleshgod Apocalypse ons aanbood. Een leuk momentje was toen een klein feestje ontstond om de verjaardag van drummer Eugene die een kaarsje op een ‘Belgian Waffel’ mocht uitblazen. Ook het hijsen van de Italiaanse vlag bleek een schot in de roos. Kortom: Fleshgod Apocalypse bezorgde ons kippenvelmomenten waarbij we een traan wegpinken, of deed ons hevig headbangend een tsunami aan emoties over ons heen laten lopen. Het is een beetje de bonte samenvatting van deze concertbeleving die de Italiaanse band ons aanbood.

*Foto’s: Dark Funeral*

Hadden we nog geen Satanische eucharistieviering gehad? Dan bood Dark Funeral ons dat ruimschoots een uur lang aan. De Zweedse black metal band werd in 1993 opgericht door Lord Ahriman en Blackmoon [1993-1996] In januari 1994 werd het legendarische, zelf getitelde en zelf gefinancierde debuut mini-album opgenomen in Dan Swanös Uni-Sound Studio. Het werd uitgebracht op 4 mei van datzelfde jaar. Sindsdien is er veel gebeurd. En waren er heel wat line-up wissels. Maar Dark Funeral staat anno 2024 nog steeds sterk als een donker huis van verderf. Met een sublieme ‘Nosferatu’ gingen de luiken van de Hel alvast compleet open. Gruwel en grauwheid overdekte de zaal met een donker deken waaruit ontsnappen onmogelijk blijkt. Niet alleen puur instrumentaal ging de band tekeer als een pletwals. Zanger en brulboei Heljarmadr die met waanzin in de ogen zijn keel schor schreeuwde ging zijn publiek geregeld opzoeken, door de fans strak in de ogen te kijken op een bijzonder hypnotiserende wijze. Diezelfde fans gingen gewillig mee in het verhaal bij daarop volgende kleppers zoals ‘The Arrival of Satan’s Empire’ tot ‘Unchain my soul’ en het verbluffende ‘Open The Gates’. Angsthazen zouden hiervan wegrennen, donkere zielen zoals wij laafden ons aan de waterval van duisternis die Dark Funeral ons aanbood. De Duivelse preek die volgde bij ‘Shadows over Transylvania’, ‘My Dark Desires’ tot ‘Let the Devil in’ spraken dan ook tot de verbeelding. Afsluiten deed Dark Funeral met het gewapper van de donkere vlag tijdens ‘Where Shadows forever Reign’. Rustpauzes waren er amper, tenzij die unieke drum solo van drummer Jalomaah, een langgerekt rit richting de diepste krochten van de Hel. Dat kregen we dan weer wel voorgeschoteld… een bisnummer na deze rit hoefde niet meer. We bleven totaal verweesd achter, onze eigen demonen strak in de ogen kijkende. En dat is hoe we onze boterham black metal nog het liefst verorberen.

Met dank aan Eli Wouters (Biebob)

Tekst: Erik Van Damme.

Foto’s: Luc Ghyselen.