Eclipse, al jarenlang één van mijn favoriete bands, bevindt zich wellicht op de top van hun kunnen. Al sinds hun prille begin staat het Zweedse gezelschap in vuur en vlam. Slechts één jaar nadat ze ‘Megalomanium I’ uitbrachten is hier al de opvolger. Logisch dat deze tweede één geheel vormt en eigenlijk meer van hetzelfde zal brengen. Met de erg lovende kritieken van het eerste deel zijn dat loodzware schoenen om in te lopen, al schrikt dat zanger Erik Mårtensson, gitarist Magnus Henriksson, drummer Philip Crusner en bassist Victor Crusner helemaal niet af, integendeel. Erik vertelt: “Als je dacht dat de titel van onze vorige plaat het bewijs was dat we aan grootheidswaanzin lijden, dan heb je helemaal gelijk. De enige manier waarop we die konden overtreffen was door er nog een te maken”. Wel, nu hebben ze mijn volledige aandacht, al vrees ik dat hun voorganger quasi niet te overtreffen is. Magnus gaat verder: “We hebben voor de laatste drie platen het geluid wat verder ontwikkeld. Muzikaal klinkt het iets zwaarder en is tot in de nok toe gevuld met grote refreinen, prachtige melodieën en geweldig gitaarspel”. Opnieuw was het songschrijver, producer en multi-instrumentalist Erik Martensson die een pak nieuwe melodieuze metalrock uit zijn mouw schudde. Door het vooraf uitbrengen van een drietal singles, ‘Apocalypse Blues’ (https://www.youtube.com/watch?v=s_02uB6Uljw), ‘Falling To My Knees’ en ‘The Spark’, hebben ze al wat van de schijf prijsgegeven. Die eerste opent het album traditioneel stormachtig, waardoor je meteen in de juiste stemming zit. ‘The Spark’ (https://www.youtube.com/watch?v=jt9YU2wfB2U) vervolgt opnieuw erg melodieus en krachtig. Niet te geloven hoe kort vier minuutjes kunnen duren. Erik Mårtensson merkte op: “Onze nieuwe single The Spark gaat meteen van start met een riff die meer kleeft dan kauwgum. Maar laat je niet misleiden, dit nummer bevat een van onze zwaarste coupletten tot nu toe”. Met een introriff die je herinneringen van The Scorpions doet herbeleven, gaat de derde single ‘Falling To My Knees’ (https://www.youtube.com/watch?v=GCDYk1rredk) opnieuw weelderig tekeer. Mocht Bryan Adams vandaag nog nummers schrijven, zouden ze wellicht klinken als ‘All I Want’ (https://www.youtube.com/watch?v=9UO6MaPDh5Q). Het snuifje pop zit niet ver weg en zorgt voor een luchtiger arrangement. Deze melodieuze rocker kan zo de radio op. We nemen wat gas terug en benadrukken de passie wat meer in ‘Still My Hero’. Ideaal om verder te gaan met een meer AOR-gericht ‘Dive Into You’. Adembenemend hoe het nummer zich crescendo opbouwt tot een erg weelderig refrein met een prachtige zang. De ballad van dienst is ‘Until The War Is Over’, al hoor je duidelijk dat de snarenplukkers geen pauze houden. Efkes het gaspedaal volledig indrukken met ‘Divide And Conquer’. Alhoewel het fretwerk stevig van zich afbijt en de stuwende zang van Erik je bij je keel pakt, is dit een op een donderend tempo één van die nummers die het voor mij speciaal maken. Oh yeah, laat die trein maar lekker bollen! Hoe relatief kan “energiek” zijn. ‘Pieces’ schudt terug vurige riffs af, al is er een terughouden hoorbaar. Opnieuw variatie richting AOR met ‘To Say Goodbye’, met een hoog powerballad gehalte. De ietwat vreemde eend in de bijt is de afsluiter ‘One In A Million’, die gewichtig en zwaar een sublieme schijf weet af te sluiten. Dit is mijn genre op en top, melodieuze hard rock met een metal-infusie in een AOR-verpakking met een sterke songmelodie, grote ritmische hooks in memorabele refreinen en, zoals Henriksson al aangaf, epische gitaarsolo’s. Telkens denk ik dat het bij een nieuwe schijf moeilijk zal zijn om hun voorganger te overtreffen en wellicht is dit hun opnieuw gelukt. Hoeveel meer kan je in vuur en vlam staan? Dit zou wel eens de beste Eclipse plaat kunnen zijn… tot de volgende.
Rocking Klingon (98)
Frontiers Records
Tracklist: 1. Apocalypse Blues 2. The Spark 3. Falling To My Knees 4. All I Want 5. Still My Hero 6. Dive Into You 7. Until The War Is Over 8. Divide & Conquer 9. Pieces 10. To Say Goodbye 11. One In A Million