Op dag drie van Motocultor Festival beloofden de weergoden ons een mooie dag met een afwisseling van zon en wat wolken. We keken er al naar uit van zodra de deuren openden om 11u30. Om 12u45 mogen de eerst bands opdraven.

*Foto’s: Gravekvlt*

Wij kiezen eerst voor Gravekvlt, een Frans gezelschap dat ons muzikaal wat doet denken aan onze landgenoten van bijvoorbeeld Violent Sin: een mix van thrash, speed en black metal dus. Maar daar houdt onze vergelijking dan ook mee op, want we vinden de sound van dit Franse gezelschap eerder rommelig klinken en ook qua podium uitstraling blijven ze onder die van onze landgenoten

*Foto’s: Fange*

Het ook al Franse Fange wordt muzikaal gesitueerd in het vakje sludge / black metal. Wij zien en horen een band, zonder drummer, aan het werk met een sound die we eerder als hardcore durven omschrijven. De vocalist staat geen milliseconde stil, maar toch weet het geheel ons niet echtte overtuigen.

*Foto’s: Pothamus*

De sound van het Belgische Pothamus, een mix van sludge en post metal, bevalt ons stukken beter. Ondanks hun eigenzinnige opstelling op het podium – De drummer kijkt naar het publiek, terwijl bassist en gitarist / vocalist eerder naar elkaar kijken. – zorgen ze voor ene heel knappe set. Enig minpuntje, vinden wij dan weer, is het feit dat er zo goed als geen interactie is met het publiek.

*Foto’s: Calcine*

Het Franse Calcine is een female fronted hardcore band die mag openen op de “Supositor Stage”. Een echte fan of kenner van hardcore zijn we zeker niet, maar we hebben de indruk dat dit ensemble heel vlak overkomt en dat elk nummer lijkt op het vorige of het volgende. Nee, zo win je ons alvast niet als fan.

*Foto’s: Jesus Piece*

Het Amerikaanse Jesus Piece zorgt voor heel traditioneel klinkende metalcore die ons alvast niet weet te overtuigen van hun kunnen. We kunnen voor de vuist weg een pak Belgische metalcore ensembles opsommen die het hier een stuk beter hadden gedaan.

*Foto’s: Lysistrada*

Nog een muzikaal (sub)genre die ons een pak minder ligt is noise rock. Dat is precies wat we te horen krijgen van het Franse Lysistrada. Het geheel klinkt in onze oren toch wel vrij krachtig, maar toch hebben we meer nodig om onder de indruk te komen.

*Foto’s: LLNN*

Het Deense LLNN verrast ons met hun eerste nummer als enkel de vocalist op het podium komt. Toch weet hij ons al meteen te boeien met zijn présence en zijn vocalen. Als de rest van de band het podium betreedt met het tweede nummer krijgen we een heel krachtige en sterke band te horen en te zien die een mix van post core en sludge neer zet die heel zwaar en krachtig klinkt. Voeg daaraan toe dat de heren energiek en gedreven over komen een je krijgt een best wel indrukwekkend geheel te horen / zien.

*Foto’s: Sorcerer*

Het Franse metalcore gezelschap is ook al niet echt “our cup of tea”. Dat het gezelschap een politieke boodschap mee brengt, die op luid gejuich wordt onthaald door het publiek, is ook niet echt aan ons besteed. Ook Sorcerer weet ons dus niet echt overtuigen.

*Foto’s: Kalandra*

Intussen zien we dat het publiek met elke tien minuten aangroeit, zodat het voor de fotografen moeilijker wordt om door die drukte beide podia te gaan aandoen. Ook wij, van MUSIKA, beperken ons vanaf nu meestal tot één podium. Zo kiezen we heel bewust voor Noorse Kalandra en laten we al even bewust Didier Super links liggen. Kalandra zorgt voor een prachtige set als je houdt van een schitterende vrouwelijke stem. De dame in kwestie, Katrine Stenbekk, beschikt over zo’n prachtige stem en samen met haar muzikanten zorgt ze voor een heel intense momenten waar pop, dark folk en progressive rock elkaar weten te vinden. Soms heel gevoelig, dan weer iets krachtiger, maar steeds met een enorm pakkende intensiteit die perfect op ons gevoel weet in te spelen. Dat noemen we “pure klasse”, en meteen een eerste echt hoogtepunt voor vandaag.

*Foto’s: Nekrogoblikon*

Het Amerikaanse death metal ensemble Nekrogoblikon bekijkt alles door een “fun”-bril. Het geheel, met twee vocalisten waarvan eentje verkleed als goblin of zo, weet het publiek te begeesteren, terwijl wij het geheel te vlak, te eenzijdig vinden ondanks het feit dat de band energiek en gedreven voor de dag komt.

*Foto’s: Rüyyn*

Geef ons dan maar de vrij traditioneel klinkende black metal van het Franse Rüyyn die heir voor een knappe set zorgt waar kracht, dreiging, kilte en duisternis in voldoende mate weerklinken om ons te overtuigen. Om toch wet kritisch uit de hoek te komen, vinden we hun set iets te statisch, maar uiteindelijk vinden we de set echt wel heel knap neer gezet. De band krijgt dan ook een ruim voldoende op zijn rapport.

*Foto’s: Toxic Holocaust*

Geen Train Fantome voor ons omdat we kiezen voor de thrash metal van Toxic Holocaust. Het drietal zorgt hier voor een heel degelijk set al blijven verrassingen achterwege. Oerdegelijk dus naar onze smaak, maar niet speciaal, al zien we dat het publiek zich enorm weet te amuseren (zoals eigenlijk bij elke band).

*Foto’s: Crypta*

Wat is me dat! Een overvolle weide staat voor “Sopositor Stage” te wachten op de doortocht van het Braziliaanse Crypta. Dit death metal gezelschap ontstond toen bassiste en vocaliste Fernanda Lira en drumster Luana Dametto thrash metal band Nervosa verlieten in 2019. Intussen gaat het hard vooruit met Crypta. Twee heel sterke full-albums sieren ondertussen de discografie van dit ensemble (tegenwoordig maken ook de gitaristen Tainá Bergamaschi en Jéssica Falchi deel uit van de band). En dat de vier dames het ook waar maken tijdens live concerten bewijzen ze hier andermaal. We krijgen immers een heel gedreven en energieke set te zien en te horen die de dames enorm enthousiast over de menigte laten knallen met pakken brutaliteit en agressie. Wat heb je als liefhebber van het (sub)genre meer nodig om compleet uit de bol te gaan? Ook wij genieten enorm van zoveel kracht zodat we, helaas, de folk rock van Villagers Of Ionnina City aan ons voorbij lieten gaan.

*Foto’s: Exodus*

Ook het Franse punk rock gezelschap Les Sheriff lieten we compleet aan ons voorbij gaan, daar we resoluut kiezen voor het Amerikaanse Exodus. Dit thrash metal gezelschap is er reeds sinds 1979 al kent de carrière wel een paar hiaten. Maar wat Exodus hier brengt is pure klasse. We zien en horen een band aan het werk die vol overgave staat te musiceren, die plezier heeft op het podium, die kracht en energie uitstraalt, en dat heel energiek en gedreven weet neer te zetten. Kortom, dus is zoals we thrash metal heel graag zien en horen: agressief en krachtig en toch met de nodige melodie. Een concert zoals dit noemen we dan ook “af”.

*Foto’s: Emmure*

Daar kunnen de heren van het Amerikaanse Emmure nog veel van leren. Oké, je kan moeilijk een metalcore band gaan vergelijken met een doorgewinterde thrash metal machine, maar toch. De heren van Emmure gebruiken het podium dan wel compleet, maar zijn er, lijkt het ons toch, vooral op automatische piloot aan het spelen. Nee, dit bevalt ons niet echt.

*Foto’s: Broken By The Scream*

Dan toch nog de oversteek maken naar “Massey Ferguson” waar op het zelfde moment Broken By The Scream aan zijn set bezig is. Deze ons onbekend Japanse band weet ons wel te bekoren. We zien een viertal meisjes / dames die een perfect georkestreerde choreografie opvoeren terwijl ze alle vier een deel van de vocalen voor hun rekening nemen die gaan van cleane zang tot hoge screams en harsh vocals. De muzikanten achter die frontdames zorgen voor de perfecte muzikale omlijsting waarin we elementen uit metalcore, traditional heavy metal en zelfs death metal en thrash metal in terug horen. Kortom, dit is een goed totaalspektakel dat visueel en muzikaal perfect aansluit wat we kunnen verwachten van bands uit Japan. We kenden Broken By The Scream absoluut niet, maar van ons mogen ze nog wel eens langs komen.

*Foto’s: Jinjer*

De set van Bernard Minet lieten we ook volledig passeren zodat we ons concentreerden op Jinjer, een band oorspronkelijk uit Oekraïne die ondertussen een vaste waarde is geworden in het metal circuit. De band in een bepaald muzikaal vakje onderbrengen is de band oneer aandoen, want hun sound bevat elementen uit groove metal, progressive metal, nu metal tot metalcore. Wat ons wel opvalt is dat de band eerder routineus overkomt. Het lijkt ons dat het enthousiasme van de eerste jaren wat is weggeëbd. Wel moeten we daar tegenover stellen dat de band ondertussen muzikaal en vocaal gegroeid is. Als we dan zien dat Jinjer een compleet overvolle weid voor de mainstage in de ban weet te houden en te boeien, dan moeten ook wij toegeven dat de band voor ene heel schitterend concert zorgt. Nog een concert dus, dat van ons een extra sterretje verdiend.

*Foto’s: Dodheimsgard*

Vooraf zou het een moeilijke keuze worden: of het Poolse Riverside (“Massey Ferguson”) of het Noorse Dodheimsgard (“Supositor Stage”). Maar dit “probleem” loste zich een paar dagen vooraf op door het feit dat Riverside vervangen werd door het Canadese progressive metal collectief Sierra. Wij kozen voor Dodheimsgard omdat we stevig onder de indruk waren gekomen een paar maanden terug tijdens hun doortocht op ThroneFest. Ook nu weer werden we meegesleurd in hun donkere, beklijvende muzikale trip waar kilte en dreiging de dienst uit maken. De heren zorgen inderdaad voor ene typische black metal sound maar leggen daar een beklijvend laagje bovenop. Vooral de vocalist weet het publiek te bespelen en te entertainen met zijn bizarre poses en door het feit dat hij ook een paar keer vrij hoog richting het dak van het podium klom. Het valt ons op dat een meer dan goed gevulde weide geboeid blijft voor een black metal band.

*Foto’s: Architects*

Ook het Britse Architects weet een volle weide te boeien met hun versie van metalcore. Wij zijn niet compleet overtuigd van dit gezelschap dat nochtans overal hoge toppen scheert. Wij missen bijvoorbeeld kracht en originaliteit, maar dat is dan ook onze mening. Ook nu is dit het geval, maar de massa laat het niet aan zijn hart komen en gaat massaal uit de bol. Het Zweedse punk rock gezelschap Millencolin entertainde op het zelfde moment een vol gelopen tent bij “Bruce Dickinscène”.

Dit keer slaat de vermoeidheid ongenadig toe en passen we ook vandaag voor de laatste vier bands. Geen thrash metal meer van het Braziliaanse Soulfly dus en ook geen death metal van het van oorsprong Belgische Aborted. Ook de Franse bands Dirtyphonics (electro / dub step / drum & bass) en The Sidh (Celtic folk, hip hop) lieten we compleet aan ons voorbij gaan. Die laatsten waren pas onlangs aan de affiche toegevoegd ter vervangen van het Duitse The O’Reillys And The Paddyhats. Op naar morgen dus.

Met dank aan Angela Dufin en het complete team van Motocultor Festival.

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.