HellFest @ festivalterrein, Clisson, Frankrijk.

– Noot van de redactie: Dit is niet echt een verslag, maar eerder een impressie. Het is immers niet mogelijk om alles te zien, te horen, mee te maken op een festival met zes podia in je dooie eentjes. Ook al omdat er een aantal restricties zijn op gebied van bands fotograferen. Maar ook door de drukte is het soms niet haalbaar om bepaalde bands te gaan bekijken. En, op zaterdag toch, speelde ook het regenweer MUSIKA parten. –

Na een korte nachtrust maken we ons op voor de eerste “full day” van HellFest, want vanaf 10u30 kan je er gaan genieten van een pak bands.

*Foto’s: Karma Zero*

We kwamen iets later aan op het terrein dan we eigenlijk hadden voorzien en lieten zo de Britse alternative rockband Saint Agnes en het Franse Red Sun Atacama aan ons voorbij gaan. Die laatsten zorgen voor een mix van psychedelica, desert rock en wat punk. Wel konden we nog een stukje meepikken van het eveneens Franse Karma Zero dat bijna een thuiswedstrijd speelde daar de band afkomstig is van Nantes. De heren zorgen voor een aangename set metalcore die goed ontvangen wordt op dit vroege tijdstip in de tent voor het “Altar” podium.

*Foto’s: Houle / 7 Weeks*

Een eerste aangename verrassing kregen we al meteen met Houle, een Franse black metal band waar de vocaliste tijdens de intro een rondje maakte tussen de reeds talrijke aanwezigen. Daarna barst een heel krachtige donker gekleurde sound los die het gezelschap heel energiek, gedreven en enthousiast op het publiek los laat. Meer van dat mag zeker, maar het belette ons toch niet om ook nog eens bij 7 Weeks te gaan kijken. Deze Franse stoner rockers / hard rockers zorgen voor een best wel knappe en krachtige sound die ze iets te statisch over brengen. We missen dus wat beleving op het podium. Het Franse Eight Sins zorgt voor een mix van thrash metal en hardcore maar zagen we niet aan het werk.

*Foto’s: The Devil’s Trade / Ankor*

The Devil’s Trade is eigenlijk een solo project van de Hongaarse artiest Dávid Makó die voor een mix van dark folk en doom kiest in vrij lange nummers. Hier treed hij aan met een twee kompanen voor een donker gekleurde sound die beter tot zijn recht komt, denken we toch, in de avonduren. Met Ankor kunnen we al meteen een tweede heel aangename verrassing noteren. Deze alternative rock / metal band zorgde immers voor een heel gedreven en energieke set die men, onder aanvoering van vocaliste Jessie Williams, razend enthousiast weet neer te zetten. We vermoeden dat het gezelschap een heel pak nieuwe zieltjes zal gewonnen hebben met zo’n knappe set. Het Franse Solitaris, een band die een dark modern metal sound neer zet, misten we zodoende compleet.

*Foto’s: Lovebites / Smash Hit Combo*

Het Japanse all female gezelschap van Lovebites zorgt voor een knappe en stevige sound die erg aangenaam in de oren klinkt. Op puur muzikaal vlak moet je dames niets meer leren van hoe traditional heavy metal hoort te klinken, enkel missen wij wat kracht en rauwheid in de vocalen. Toch krijgt dit vijftal een extra sterretje van ons mee en een groot deel van de aanwezigen voor Mainstage 1 zal het ongetwijfeld met ons eens zijn. Onze verwachtingen lagen nogal hoog bij Smash Hit Combo, een Franse rap metal band, maar we blijven eerlijk gezegd toch iets op onze honger zitten. Toch zien we dat het publiek bij de “Warzone” deze energieke set wel compleet weet te waarderen. Het zal dus wel aan ons verwachtingspatroon liggen. Met toch wat pijn in ons hart kunnen we zo niets mee pikken van het Amerikaanse black metal gezelschap Imperial Crystalline Entombment.

*Foto’s: Gozu / The Acacia Strain*

De stoner rock / stoner metal van Gozu klinkt heel stevig en zwaar. Door zijn de brommende basslijnen mede oorzaak van. De heren zorgen dus voor een heel krachtige sound die ze heel enthousiast weten te brengen en dat bevalt ons wel. Toch pikken we ook nog wat mee van het Amerikaanse deathcore gezelschap The Acacia Strain die kiest voor een een heel agressive en brutale sound terwijl ze toch vragen aan het publiek om elkaar lief en vriendelijk te bejegen. De vocalist schreeuwt zijn teksten bijwijlen uit als een gekeeld varken en dat beavlt ons toch iets minder. Ook nu weer moeten we een band aan ons voorbij laten gaan: het Britse Wargasm die voor een mix van post hardcore, nu metal en electro kiest.

*Foto’s: Shores Of Null / Orden Ogan*

Ook het Italiaanse Shores Of Null stijgt dankzij een knappe set in onze achting. Dit gezelschap zorgt voor een mix van black metal en doom en we zijn vooral onder de indruk van het heel knappe stem timbre van Davide Straccione die perfect past bij de sound. Meer van dat mag dus zeker, maar toch lopen we ook nog eens tot aan Mainstage 1, want daar mag Orden Ogan het publiek inpalmen. Iets wat deze power metal / heavy metal band heel vlotjes lukte met hun krachtige en heel aanstekelijke sound waar zo goed als elk nummer uitnodigt om te worden meegebruld. Onze excuses aan het Amerikaanse Dropout Kings die op hetzelfde moment de “Warzone” inpalmden.

*Foto’s: Black Rainbows / Textures*

Ook geen While She Sleeps voor ons, daar we op dat moment kiezen voor de mix van psychedelica en stoner metal van het Italiaanse Black Rainbows dat, naar onze smaak, iets te veel van dat eerste ingrediënt in zijn sound brengt om ons compleet te bekoren. Nog een extra sterretje willen we geven aan Textures, een Nederlands gezelschap dat we gemakshalve als progresisve death metal band bestempelen, al horen we ook invloeden van thrash metal en technical death metal langskomen. In ieder geval genieten we enorm van de krachtige en best wel energiek neer gezette sound van dit gezelschap.

*Foto’s: Ereb Altor*

Het Zweedse Ereb Altor is de volgende band die van ons extra punten scoort. Hun mix van folk metal / Viking metal / black metal doet ons bij momenten denken aan werk van Týr. Ze zorgen dus voor een heel krachtige en donker gekleurde sound die ze energiek, gedreven en enthousiast af leveren. We lieten ons zo meeslepen dat we zowel Karnivool, een Australisch progressive metal gezelschap, als Speed, een hardcore / punk band uit Australië, aan ons voorbij lieten gaan.

*Foto’s: Planet Of Zeus / Klone*

Ook voor het Franse Lolofora passen we daar we Gaupa in onze eerste planning hadden opgenomen. Er werd echter van plaats gewisseld met Planet Of Zeus, een Griekse hard rock / stoner rock band die door een goed volgelopen weide voor de “Valley” Stage enthousiast wordt onthaald. Met hun energieke en heel enthousiast neer gezette set weten de heren dan ook heel vlot de menigte mee te krijgen in hun muzikaal verhaal. Iets waar ook het Franse progressive groove metal gezelschap Klone vlot in slaagt, maar dan op het “Altar” podium. Zelf zijn we net iets minder onder de indruk van deze twee bands, maar het publiek geniet en dat is natuurlijk het voornaamste.

*Foto’s: Mork*

Wel zijn we danig onder de indruk van de nochtans heel traditionele zwartgeblakerde sound die het Noorse Mork brengt. Ook al traditioneel “verbergen” deze heren zich achter corpsepaint, maar hun dreigende en kille sound weet ons diep te raken zodat we zowel de industrial metal sound van het Amerikaanse Fear Factory, als de hardcore van het Franse Stinky aan ons lieten voorbij gaan.

*Foto’s: Gaupa / Einar Solberg*

Ook geen Savage Lands voor ons al horen we wel AC/DC ‘Whole Lotta Rosie’ door de speakers knallen terwijl we ons van de “Valley” stage naar de “Altar” Stage reppen. Voor dat eerste podium stond een enorm enthousiaste menigte terwijl het Zweedse Gaupa zijn energiek show bracht. Misschien lag ons verwachtingspatroon opnieuw (veel) te hoog, want zelf vinden we de set best wel oké, maar toch hadden we (veel) meer verwacht. Vandaar dus dat we ook nog iets willen meepikken van Einar Solberg, een Noorse artiest die als vocalist van het progressive rock / metal gezelschap Leprous enorm hoge ogen gooit. Hier zorgt hij voor een erg ingetogen sound die hij subliem en bij momenten enorm breekbaar weet te brengen. Waarschijnlijk zijn we hier zo getuige van het meest intieme, breekbare moment van het complete weekend.

*Foto’s: Kanonenfieber*

Het wordt ons te druk voor de mainstage en op de “warzone” zodat we die podia niet meer aandoen. Het slalommen tussen het publiek of ons door een menigte wurmen met (duur) fotomateriaal lijkt ons te riskant te worden. Zo dus geen Polyphia, een Amerikaanse progressive rock band, en geen Harm’s Way, een Amerikaans hardcore / punk band, voor ons, maar wel de visueel knappe set van het Duitse Kanonenfieber die het podium laat aankleden alsof men op het slagveld staat van WO I. De rookpluimen en vuur pyro’s zorgen voor extra visueel plezier terwijl de band een mix van black metal en death metal uit de speakers laat knallen. Het publiek geniet enorm van deze prestatie en ook wij laten ons meeslepen in dit muzikale verhaal.

*Foto’s: 1000 Mods / Ne Obliviscaris*

Dus nee, geen Steel Panther voor ons. Stoner metal krijgen we te horen van het Griekse 1000 Mods die ook al heel enthousiast worden ontvangen door een grote menigte voor het podium op de “Valley”. We horen en zien een heel energieke band aan het werk die zo het publiek moeiteloos mee krijgt in hun verhaal. En dan vlug richting “Altar” voor Ne Obliviscaris, een Australisch gezelschap. We waren enorm onder de indruk van het meest recente album, ‘Exul’, van dit gezelschap, maar wat deze band hier brengt is gewoonweg fantastisch. Hun mix van o.a. progressive death metal, black metal en classical music is gewoonweg prachtig. We krijgen kracht, melodie en technisch vernuft te horen. Uiterst rustige momenten, met dan vaak een viool in de hoofdrol, worden afgewisseld met heftige momenten die vaak enorm stevige grunts meekrijgen. Het zorgt voor een heel intense en beklijvende set waar wij niet genoeg van kunnen krijgen. De, naar onze smaak dan toch, sterkste set naar ons gevoel op HellFest tot nu toe.

*Foto’s: Satyricon*

Geen podium aankleding bij het Noorse black metal ensemble Satyricon dat hier een enorm intense en beklijvende prestaties neer zet die ons weet te raken tot in onze diepste kern. Enorm donker gekleurd, krachtig en kil tegelijk zodat het ons niet spijt dat we de set van zowel Tom Morello (rock, folk rock op mainstage 1) als van Clawfinger (crossover / rap metal op de “warzone”) moeten missen.

*Foto’s: Acid King / Amorphis*

Ook dus geen Shaka Ponk, een Frans gezelschap waar electro en experimental rock een groot deel van de sound opeisen, voor ons. Wel de enorm van fuzz voorziene stoner metal / doom sound van het Amerikaanse Acid King. Eerlijkheidshalve moeten we wel zeggen dat dit statische concert ons maar heel matig bevalt zodat we vlug eieren voor ons geld kiezen naar het “Altar” podium stormen voor het Finse Amorphis. De donkere en energieke set van dit gezelschap voert ons terug naar een paar maanden geelden toen we de band ook al aan het werk zagen en hoorden op Durbuy Rock Festival. Ook nu weer mixt de band “oudere” nummers met meer recent werk. Opnieuw een heel sterke prestatie van deze band die enorm wordt gesmaakt door een grote menigte. Sterk dus, heel sterk.

*Foto’s: Emperor*

Kiezen tussen Biohazard (“Warzone”) en Emperor (“Temple) is toch niet gemakkelijk zodat we uiteindelijk toch maar op “veilig” spelen en voor Emperor kiezen. De symfonisch getinte black metal die dit gezelschap brengt, verzoent als meteen met onze keuze. We worden niet compleet omvergeblazen door de knappe sound van de heren, maar veel scheelt het toch niet. Met soms heel melodieuze momenten weet dit gezelschap elke black metal fan voor het podium in de “Temple” tent te overtuigen.

*Foto’s: Fu Manchu / Pain Of Salvation*

Ook, spijtig genoeg, geen Machine Head voor ons. Gelukkig zorgde de krachtige en stevige stoner rock van Fu Manchu voor verzachting. De heren zorgen voor een uiterst aangename sound die we, samen met een heel pak anderen, enorm weten te waarderen. Iets wat de heren van het Zweedse Pain Of Salvation ook doen. Hun toch donker gekleurde progressive metal sound zorgt een knappe muzikale belevenis die er nog net bij kan voor vandaag. Vooral de stem van Daniel Gildenlöw stuwt het niveau extra omhoog naar onze smaak.

Het is ondertussen over middernacht geworden en we zijn toch stevig vermoeid van over en weer “slalommen / lopen” tussen de verschillende podia zodat we voor het laatste blokje van drie bands – The Prodigy, Body Count Ft. Ice-T en Anaal Nathrakh – compleet passen en ons bed gaan opzoeken. Er volgen immers nog twee volle dagen HellFest.

Met dank aan de organisatie van HellFest en de complete crew.

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.