In 2005 kwam Ronnie Borchert de rockscene binnen als frontman van Freakshow en Miss Crazy. Zijn vocale stijl liet beide bands opvallen, gezien zijn hees timbre vergelijkingen liet horen met Brian Johnson. Een eerste langspeler ‘Freakshow’ verscheen in 2009, gevolgd door ‘Welcome To The Freakshow’ in 2015. Bij hun debuut had Freakshow een line-up om je vingers af te likken: Ronnie Borchert (Miss Crazy), Jeff LaBar (Cinderella, stief in 2021), drummer Frankie Banali (Quiet Riot, stief in 2020) en bassist Tony Franklin (The Firm, Blue Murder, Whitesnake). Noodgedwongen moest Ronnie de line-up voor deze nieuwe ep wijzigen. Anno 2023 vinden we Carlos Cavazo op gitaar (Quiet Riot en Ratt), Greg Chaisson op bas (Atomic Kings, ex-Badlands, ex-Red Dragon Cartel) en Stet Howland op drums (W.A.S.P., Metal Church). Ze hebben een tiental nieuwe nummers gecomponeerd waarvan de eerste en de laatste noot slechts tweeëndertig minuten van elkaar liggen. Vanaf de opener ‘Get It Ready’ voel je die nostalgie rockmicrobe. Doorweekte retro-rock in zijn puurste vorm dankzij een aanstekelijk ritme, knappe vocalen en gierende gitaarriffs. Het zou zomaar van een seventies album kunnen geplukt zijn. Wat opzwepend pakt ‘Wendi’ over, die het ook na een drietal minuten voor bekeken hield. Korte nummers zorgen voor veel dynamiek. Toch kent de plaat vanaf ‘You Shine’ veel duisternis. Alsof plots het licht gedimd wordt, komt het zwaardere nummer wat evenwicht zoeken met de eerdere opgewekte deuntjes. Een verderzetting van die sfeer krijgen we in het titelnummer, dat ondanks die depressieve ondertoon knap uit de hoek komt. Het had voor mij ook enige tijd nodig om dergelijke soulsferen te verwerken, ondanks de fantastische gitaarsolo. ‘M.S.M.’ bevat krachtig drumwerk en het betere fretwerk zorgt voor een groovy ritme. Ook hier zorgen Black Sabbath aanvoelende vocalen voor een neerslachtige beleving. Eenzelfde donker meeslepend gevoel overvalt je bij het zeemzoete ‘Tell Me You Love Me’. Toch is het niet allemaal dramatisch. Het uptempo ‘Full-on Shred’ zorgt voor een sfeerwissel en laat de instrumentale sterkte van de band, met nadruk op de snarenplukker, in de spotlights komen. Deze mocht wat mij betreft nog langer doorgaan, want het snarenwerk is op zijn zachts gezegd fenomenaal. Een stuk positiever ingesteld is ‘It Hurts Me’, gevolgd door grommende ‘Ice Cold Hands’, dat door het rauw snarenwerk een erg pure rocker wordt. Het is meteen het kortste nummer, dat net boven de twee minuten afklokt. De afsluiter ‘Lovin You, Lovin Me’ zorgt voor een laatste brok rauwe energieke muzikaliteit. Dat de rock nog steeds door de aderen van deze doorwinterde veteranen loopt moge duidelijk zijn. Geen toppers te bespeuren, maar een continu onderhoudende schijf, waarmee ik persoonlijk wat tijd nodig had om te kunnen smaken. Het geluid zweeft ergens tussen seventies herkenbare geluiden, maar dan in een moderner grunge-achtig jasje. Best of both worlds? Misschien, het is niet altijd rechtlijnig te definiëren gezien oudere stijlen al een tijdje geleden hun intrede deden om uitgerekend als vernieuwend bij het hedendaagse geluid gemengd te worden. Jongeren zoeken vernieuwing, ouderen juist die tradities naar de dagen van glam met blitse glitters. Maar soms heb ik het gevoel dat noch de nieuwe lichting rockers, noch de veteranen hun draai zullen vinden.
Rocking Klingon (74)
Eönian Records
Tracklist: 1. Get It Ready 2. Wendi 3. You Shine 4. So Shall It Be 5. M.S.M. 6. Tell Me You Love Me 7. Full-on Shred 8. It Hurts Me 9. Ice Cold Hands 10. Lovin You, Lovin Me