Devils Rock For An Angel @ OC ‘t Riet, Zillebeke.

Naar goede gewoonte wordt het pittoreske Zillebeke (nabij Ieper) eind september ingenomen door een horde metal fans, die afzakken naar het festival Devils Rock For An Angel, een evenement op poten gezet voor het goede doel, dit al sinds 2015. Op 23 september was het wederom verzamelen geblazen, het zaaltje OC in ’T Riet dat aardig vol gelopen was op deze vrij zonnige zaterdagnamiddag / avond. Wij waren er ook bij tot de vroege uurtjes. Ons verslag.

*Foto’s: Tyrant King*

De Belgische melodieuze heavy metal band Tyrant King mocht de namiddag openen voor een reeds heel goed vol gelopen zaal. De band trekt je mee in een typisch heavy metal atmosfeertje, niets nieuws onder de zon dus, maar slaat je net door die bijzonder ingenieuze instrumentale en vocale aanpak lekker murw. De nogal vrij statische houding camoufleren ze bovendien niet enkel door een perfecte hanteren van instrumenten, zo doen de mokerslagen van drums onze oorschelpen trillen en gitaarlicks zorgen voor een aanstekelijke adrenalinestoot. Maar vooral dat de vocalist er alles aan doet om zijn publiek aan te porren te bewegen, en de band zijn set speelt alsof ze voor een overvolle festivalweide staan te spelen, trekt ons nog het meest over de figuurlijke streep. Knallende start van de dag, zonder meer.

*Foto’s: The Extremists*

The Extremists zijn een Joe Satriani Tribute band die met een instrumentale virtuositeit ervoor zorgen dat de geest van diezelfde Joe Satriani de hele half uur van de set rond waait in de zaal. Op zich een moeilijke opgave, niet enkel omdat ze zo zonder zanger een podium van een festival betreden, maar ook omdat deze gitarist een van die uitzonderlijke talenten is, eenzaam aan de top. Zo iemand evenaren is haast onmogelijk. The Extremists slagen er echter met brio in de aanhoorder koude rillingen te bezorgen, en je doen headbangen tot de vroege uurtjes. Ze doen bovendien ook niet aan een routineklus of gewoon wat staan jammen, maar betrekken hun publiek letterlijk in hun gitaar spel, dat siert hen. Het trio haalt dan ook alle gitaartrucs, op Satrianiaanse wijze, uit de kast om de aanhoorder te doen watertanden. De gitaar liefhebber krijgt door deze verbluffende aanpak, dan ook een waar oorgasme te verwerken waarvan hij en zij toch even moeten bekomen.

*Foto’s: Promise Down*

Promise Down is een into-your-face metal band die goed heeft geluisterd naar een Motorhead. Hoewel muzikaal niet die link hoeft gemaakt te worden, stralen ze diezelfde intensiteit, energie en loudness uit. In het begin van de set leken ze eerder wat aan te modderen, maar eens de registers open getrokken was er geen doorkomen meer aan. Een spervuur aan mokerslagen werden uitgedeeld, meer nog de bonkige frontman ging zelfs letterlijk zijn publiek opzoeken, tot in de zaal vooraan, er kwam zelfs een confetti kanon aan te pas. Maar vooral, naast weten hoe een publiek te entertainen, dendert Promise Down als een wilde bulldozer over de hoofden van de aanhoorder heen, op een wijze zoals alleen iemand als Lemmy en de zijnen dat ooit deden. Meer nog, als Promise Down aanvoelt dat ze hun publiek uit de hand kunnen doen eten, doen ze daar nog een streepje bovenop in een wervelende finale. Waardoor stilstaan onmogelijk is, en het dak er compleet afvliegt. Puurder dan dit kan rock-’n-roll gewoon niet zijn.

*Foto’s: Columbarium*

Het contrast met de feestelijke stemming van hun voorganger, en die zware doom atmosfeer kon niet groter zijn. Maar wat intensiviteit betreft spant Columbarium eveneens de kroon. – Op 30 september stellen Columbarium hun album, ‘The Morbidious One’, voor in hun eigen Zwevegem (https://www.facebook.com/events/244436781468126) op het festival ‘Doomsday III. – De plaat zelf komt een dag eerder uit, maar we konden nu al een tipje van de sluier zien en horen op Devils Rock For An Angel. De band die een goed jaar geleden van naam is veranderd pakt alles niet enkel meer professioneler aan Ook hun sound veel zwaarder geworden, en daardoor spreken ze de eerder de pure doom liefhebber aan die houdt van het voeden van zijn of haar donkere ziel. Een intense gewaarwording, binnen een sombere en trage atmosfeer, die aanvoelt als klauwen die langzaam je de strot dicht knijpen. Daar is niet iedereen voor te vinden lijkt het ons. Maar wij lieten ons wel gewillig meevoeren over die donkere walmen waar geen lichtje te bespeuren valt. Of het moet die enkele fijne keyboard klanken zijn, die zorgen voor een eerder toegankelijke aankleding binnen dat duister geheel. Kortom, Columbarium is niet alleen een meer volwassen versie van Loose License, het is ook een veel donkerdere, zwaarder op de maag liggende en intensieve totaalbeleving die donkere zielen als de onze tot een punt van waanzin drijft, waar het steeds fijn vertoeven is. Intensief tot het kwadraat, dat is Columbarium anno 2023, is dan ook onze eindconclusie.

*Foto’s: InHuman*

Ook InHuman bewandeld heel graag die donkere paadjes, maar voegt daar een hoge dosis duister theater aan toe. Naast de spookachtige mooie spoken word inbreng van een keyboardspeler die met de klanken die ze uit haar instrument tovert ons al bedwelmt, is het de meerstemmigheid die ons bij InHuman nog het meest over de streep trekt. Een sopraanachtige mooie stem, gecombineerd met rauwe grunts zorgen voor rillingen doorheen je vege lijf. Op het einde van de set laat de frontvrouw / keyboard speelster zich vastbinden, en staat geblinddoekt op het podium als symbool van die combinatie tussen iets wat demonisch over komt maar ook aanvoelt als een zekere pijn, angst en vertwijfeling die losbarst in een verschroeiende brij aan vocaal en instrumentaal geweld waardoor dat demonische kantje verdwijnt en een sprookjesachtige fee zichzelf bevrijd. Althans zo voelt dat voor ons aan. Het bijzondere aan deze performance: InHuman verteld vooral een verhaal, op een zodanige wijze dat je fantasie wordt geprikkeld. Het mooie is echter dat je zelf kan aanvullen wat je daarbij voelt of denkt, en dat maakt deze theatrale show zo een beleving die aan je ribben blijft kleven. Prachtig theater.

*Foto’s: Divine:Zero*

Divine:Zero tapt uit een heel ander vaatje. De Duitse melodieuze Death metal band bouwt vanaf de eerste seconde een ondoordringbare geluidsmuur op dat podium, en drijft het tempo tot een ongekende hoogte, zowel vocaal als instrumentaal. Waardoor er van enig doorkomen geen sprake is. Dat is uiteraard hoe we onze death metal boterham het liefst eten, dat overweldigende gevoel waardoor je geplet wordt tegen die muur, onophoudelijk tot je compleet murw geslagen achterblijft. Dat is ook het gevoel dat Divine:Zero je een uur lang geeft. En daar is dus niets mis mee. Maar doordat alles wat teveel blijft hangen binnen die strakke omlijsting, verslapt de aandacht toch wel een beetje na een half uur a drie kwartier. Divine:Zero nestelt zich dus wel degelijk in de hoge melodic death metal regionen, en de doorsnee liefhebber van het genre zal zeker aan zijn trekken zijn gekomen. Maar voor ons had het iets avontuurlijker en speelser mogen aan toe gaan om ons compleet over de streep te trekken.

*Foto’s: Behind Bars*

Diversiteiten aanbieden is een sterkte van Devils Rock For An Angel. Behind Bars tapt weer uit een heel ander vaatje. Behind Bars brengt namelijk de meest pure hardcore / metal en ramt het zodanig door je strot dat je niet meer recht komt na zoveel uppercuts vol in je gezicht. Wat hardcore betreft moet het voor ons aanvoelen als een wervelstorm die niet meer overgaat, of mokerslagen in het gezicht die niet alleen zorgen voor heilige huisjes die worden omver gestampt. Ook dat je daardoor murw wordt geslagen, en in de hoek van de kamer verweesd achterblijft, is een voorwaarde. Met Behind Bars bevinden we ons inderdaad prompt in dat typische hardcore sfeertje, het publiek is wat uitgedund, maar zij die blijven staan kunnen genieten van een typisch hardcore gerelateerde show waarbij de gensters inderdaad naar alle hoeken vliegen. Echt het publiek tot bewegen aanzetten lukt nogal moeizaam, maar de band blijft gewoon stevig en ongenaakbaar op die deur bonken, tot niemand meer stil staat.

*Foto’s: Primal Age*

Met Primal Age zitten we prompt in de metalcore hoek, dat wil zeggen als een sneltrein over hoofden denderen en blijven denderen tot geen spaander van de zaal nog recht staat. Primal Age staat erom bekend dat ze moeilijke onderwerpen niet uit de weg gaan, en rammen dat ook door je strot. Naast het voortdurende verpletterend uithalen, houden ze je dus ook een spiegel voor die er niet altijd even mooi uitziet. Een zeer confronterende gewaarwording, die je tot een punt van waanzin drijft waaruit je niet kunt ontsnappen. Het publiek heeft de boodschap goed begrepen, en gaat gretig in op het aanbod door mede met de band zelf de bom te laten ontploffen. Primal Age doet je daardoor op een rollercoaster richting Hel belanden, eentje waar je nooit genoeg van krijgt. Wat een oerknal.

*Foto’s: Godslave*

Een band die die de perfecte brug tussen muziekstijlen weet te bewandelen is Godslave, want hoewel de Duitse band wordt omschreven als old school thrash, schuilen er voldoende elementen van zoveel andere muziekstijlen in hun spel, dat je op hun muziek geen label kunt kleven. Of het moet een verschroeiende, donkere en rauwe aanpak zijn waardoor de grond onder je voeten gaat daveren. Ook de heren van Godslave bezoeken hun publiek letterlijk; tot de gitaristen en zanger toe, en daardoor krijgen ze de handen nog meer op elkaar. Om maar te zeggen, los van de rauwe aanpak, waarbij weer die ondoordringbare muur tevoorschijn wordt getoverd, slaagt Godslave door een speelse en avontuurlijke aanpak erin, om niet te tuimelen in een val van een routineuze aanpak die bij instrumentale en vocale perfectie al te vaak om de hoek dreigt te komen kijken. Deze Godslave wist ons met een diverse aanpak ons dan ook compleet van onze sokken te blazen. (EVD)

*Foto’s: Volbiet*

Volbiet, een tribute band voor het Deense Volbeat, mag dit keer de lichten doven. We zijn lichtjes fan van het Deense ensemble dat door Michael Poulsen in het leven werd geroepen en dus lagen onze verwachtingen hoog. Te hoog misschien, want de oerkracht die Volbeat kan oproepen, werd, als het ons vraagt, niet gehaald door Volbiet. Toch moeten we toegeven dat de heren op het podium hun uiterste best stonden en te doen en dat de heren een een heel aantal aanwezigen vlot meekregen in hun muzikaal verhaal, wie zijn wij dan om dit minder te smaken. Dus moeten ook wij ruiterlijk toegeven dat de missie van de heren van Volbiet wel geslaagd was: zorgen voor een knallende party met knappe herkenbare nummers. (LG)

Met dank aan Didier Clercq en het complete Devils Rock For An Angel-team.

Tekst: Erik Van Damme (EVD) en Luc Ghyselen (LG).

Foto’s: Luc Ghyselen.