Zingem Beeft @ De Mastbloem, Kruisem.

Zeven bands mochten op zaterdag 16 september aantreden voor een nieuwe editie van Zingem Beeft, een gezellig festival dat jaar na jaar wat lijkt te groeien, al hadden we nu toch de indruk dat men, qua publieke opkomst, wat stagneerde in vergelijking met vorig jaar. Aan de bands zelf ligt dat niet, want die zorgden stuk voor stuk voor heel wat muzikaal plezier, al kunnen we, net zoals elke muziekliefhebber denken we toch, de ene band beter smaken dan de andere.

*Foto’s: Beal*

Beal mag openen en deed dit niet onaardig. Hun muzikale mix bevat invloeden uit o.a. metal, hard rock en hardcore. Zelf zijn we niet zo wild van hun mix, maar als opener mag de band er best zijn. Toch krijgen we de indruk dat de lead gitaar iets te nadrukkelijk in de mix zit en dat de vocalen er niet volledig door kwamen.

*Foto’s: Lost Baron*

Wie nog niet volledig wakker is na de set van Beal zal ongetwijfeld ruw wakker geschud zijn met de loodzware sound die Lost Baron hier neer zet. Lost Baron staat voor een sludge die de heren heel gedreven, energiek en vooral heel krachtig de zaal in sturen. Beide gitaristen wisselen de vocalen af en proberen ondertussen het publiek mee te krijgen in hun muzikaal verhaal. Ondanks die verwoede pogingen, zelf een rondje doorheen het publiek van een van de gitaristen, hebben we de indruk dat het publiek eerder lauw reageert en een wat afwachtende houding aan neemt. Spijtig.

*Foto’s: Huracan*

Het publiek écht in vervoering brengen, dat lukt wel met de krachtige en stevige stoner metal neer gezet door Huracan. Ook wij gaan vlug overstag bij zoveel energieke en gedreven kracht. Voeg daar knap opgebouwde nummers aan toe die steeds opnieuw ook voldoende melodie bevatten om ons te overtuigen. De bassist vuurt keer op keer het publiek aan zodat een mooie interactie met het publiek ontstaat die ook wij enorm weten te smaken. Huracan zorgde zo voor een eerste stevige en krachtige storm in De Mastbloem. Meer van dat, AUB.

*Foto’s: The Curse Of Millhaven*

Dat “meer van dat” kregen we al meteen geserveerd middels de daverende set van The Curse Of Millhaven. Deze melodic death metal band zorgt voor een heel energiek en gedreven sound waar kracht, agressie en melodie samen smelten tot een machtig geheel. Voeg daar dan een knappe interactie met het publiek aan toe en je verkrijgt de nodige ingrediënten voor een bruisende set. De heren van The Curse Of Millhaven stormden zo door het veertig minuten durende set die, bij wijze van spreken dan toch, in een vingerknip voorbij vloog.

*Foto’s: Angel Crew*

Minder overtuigd zijn we van Angel Crew, een Nederlands-Belgische hardcore ensemble. Ondanks het feit dat de heren er energiek en heel gedreven tegenaan gaan en zodoende een goede sfeer creëren met het publiek is dit minder aan ons besteed. Oké, we geven het toe: hardcore is minder ons ding. Toch een pluim voor dit Angel Crew dat met wisselende vocalen – twee vocalisten, weet je wel – en best wel pittige gitaarlijnen het publiek in vervoering weet te brengen. We zien dan ook rondom ons een pak gelukkige fans.

*Foto’s: Schizophrenia*

Schizophrenia lijkt ons een gooi te doen naar de top in zijn subgenre: een mix van death metal en thrash metal. We waren reeds danig onder de indruk van het set tijdens de meest recente editie van HellFest, en hier deed het viertal er duidelijk nog een schepje boven op. We zien een enorm gemotiveerde band op het podium die heel energiek en gedreven staat te musiceren. We zien ene pak beweging op het podium en enthousiasme en dat alles slaat dan ook moeiteloos over op het publiek. Een mosh of circle pit kan er niet af bij de aanwezigen, maar we zien wel dan men geniet van de daverende en agressieve kracht die Schizophrenia aflevert. Een set van vijftig minuten die in een ommezien voorbij vloog, is ons deel bij deze band. In ons notitieboekje schreven we ook “uiterst stevig en krachtig”, “knappe podium présence”, en “agressief en toch voldoende melodie”. Met andere woorden: wij waren bijzonder onder de indruk.

*Foto’s: Fleddy Melculy*

Afsluiter van dienst is het toch wel vrij populaire Fleddy Melculy die vanaf de eerste noot zijn fans in de ban houdt. Zelf zijn we niet zo’n fan van de in het Nederlands gebrachte hardcore nummers wegens de eenvoudige reden dat, zoals eerder gemeld, hardcore minder “ons ding” is. Daar de vermoeidheid ook toesloeg (na een heel zware werkweek), lieten we Fleddy Melculy na een paar nummers dan ook achter ons om huiswaarts te keren.

Dat we wel genoten hebben van deze editie van Zingem Beeft staat als een paal boven water. De gezellige sfeer, de vele bekende gezichten, en een aantal bands die ons in heel aangename zin hebben verrast, zorgen er voor dat we nu al stilletjes uitkijken naar het muzikale festijn dat de organisatoren ons volgend jaar zullen aanbieden.

Met dank aan Eef Van Pevenaege en het complete “Zingem Beeft” team.

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.