Dare, support: Marc Jürs And A Bunch Of Heartbreakers – 10/04/2019 – Moonlight Music Hall, Diest.

Het is een ware opdracht om twee dezelfde bands op een andere manier te beschrijven. Marc Jürs And A Bunch Of Heartbreakers en Dare kon ik de dag ervoor nog in Helmond beleven, vandaag was Diest aan de beurt. Gezien het vrij zelden is dat Dare een Belgische locatie in hun tourlist staan hebben, mocht ik deze niet missen.

Langs de ene kant was het paasvakantie en zouden de files minder zijn. Langs de andere kant hoorde ik op het nieuws dat de vele wegenwerken even grote files veroorzaakten dan een gewone werkdag. Mja, dat wordt erg vroeg vertrekken. Na een parcours met nagenoeg geen opstoppingen (Murphy, och Murphy) kom ik een klein uur te vroeg toe aan de rocktempel. Mooi tijd om iets te eten en de soundcheck van Dare nog even (van buiten) mee te pikken. Een half uurtje voor de deuren officieel open gingen verlieten de jongens van Dare glimlachend de zaal, alles was dus piekfijn geregeld. Ook deze keer konden we dankzij Carsten Lizard Schulz (Shock City Productions) bij MUSIKA een aan een fotopasje geraken. Twee dagen na elkaar een favoriete band op de gevoelige plaat vastleggen, het komt zelden voor.

Marc Jürs And A Bunch Of Heartbreakers, het is een leuke naam voor een band waar de artiest voor de gelegenheid met andere muzikanten op podium staat. Ook deze keer speelde Ferdy Doernberg keyboard, gitaar, trompet en accordeon. Verder vonden we Torben Brandt op bas, Marc Nickel op gitaar en Norbert ‘Panza’ Lehmann op drum. De interactie tussen de nummers bleek een stuk minder te lukken dan in Nederland. Is het een ander publiek? Wellicht wel, maar in de zaal was er minder interesse dan de dag ervoor, niettegenstaande de energie die Marc in de nummers stak. Na het optreden hoorde ik dat de nummers veel op elkaar geleken. Ferdy deed veel slide-werk op zijn gitaar. Gezien je slide-gitaar niet vaak tegenkomt en dit tijdens de zeven nummers op de setlist nu juist wel vaak voorkwam, kan ik dat ergens geloven. Vandaag was de klank in de zaal een stuk minder goed dan gisteren. Misschien dat dit ook een stuk meespeelde in de algemene beleving. Ergens normaal, de locatie is een stuk kleiner en minder goed hiervoor voorzien. Maar wat me vooral opviel is dat de klank bij momenten erg luid stond en dat kwam soms onaangenaam over. Ik had natuurlijk het voorrecht om te kunnen vergelijken … Zo zie je, waar een publiek het soms de max vindt, heb je altijd mensen met een andere mening. Muziek is een persoonlijke beleving en dat is maar goed ook. Marc was na het optreden ook deze keer te vinden in de merchandise stand voor een babbel, foto’s en signeren van de cd’s.

Dare: Wat kunnen we deze keer over de heren vertellen … Soms is het moeilijk om in dezelfde woorden te vallen, maar eenzelfde band, eenzelfde setlist, eenzelfde energie, … . Waar gisteren het woord “fantastisch” was, bleek het deze keer “Diest” te zijn. Maar dan erg kort uitgesproken. Darren grapte er zelfs mee door de stadsnaam als een vloek uit te spreken, tot groot jolijt in de zaal. Een teken dat de interactie hier een stuk vlotter ging en het publiek er duidelijk zin in had. Dat Darren de gewoonte heeft om met zijn linkervoet op de monitor te staan, levert vaak mooie foto’s op. Ik stond vlak voor hem en had op die manier rap door dat die monitor op een rijdende kist stond (waar de wieltjes niet vast te zetten waren). Dus kon ik gans het optreden elke kick opvangen. Speciaal jobke, maar ach, wie kan dat zeggen dat je een ganse show met de band “mocht helpen” :-). Qua sfeer was het in Diest een stuk intiemer, qua temperatuur een pak warmer. Soms zo warm dat je zag dat velen er last van kregen, inclusief de muzikanten. Ik zag Darren vaak blazen toen een nummer gebracht was, want zo’n optreden in die temperaturen, het zal wel iets vergen van de man. Ze hadden in vergelijking met in Helmond wel een pak meer bier op podium staan. Nou ja, gisteren stond er geen … Qua nummers is natuurlijk niet veel nieuws te vertellen, het was dezelfde setlist en ook deze keer gingen de nummers als zoete broodjes in. Het enthousiasme op het podium was opnieuw hartverwarmend goed en dat straalde uit naar het publiek. Dat bassist Nigel Clutterbuck soms de show stal met zijn vele mimieken, het is een van de vele aangename momenten in de show. Met opnieuw nummers die de zaal uit hun dak kreeg en daarna erg intiem werden, je moet het maar doen. De vele uitbundige meezingmomenten deden soms je haren rechtstaan. We kregen na het optreden en na de bandvoorstelling nog een extra nummer ‘Silent Thunder’. Het zal de band wel opgevallen zijn dat ze hun Belgisch publiek volledig in de hand hadden. Dare is een band die zijn fans erg dankbaar is en je ziet dat ze er ook veel voor over hebben om de fans te leren kennen. Zo vroeg Darren om contact op facebook te maken zodat hij de fans wou kennen. Ook deze keer kwam de band naar de signeersessie / merchandise stand en namen er ruim de tijd om met hun fans te babbelen, foto’s te nemen, … .

Met dank aan Carsten Schulz (Shock City Productions).

Tekst en foto’s: Andy Maelstaf.