Prophecy Fest @ Balver Höhle, Balve, Duitsland.

Dag twee van het Prophecy Fest editie 2023 beschouwen we eigenlijk wel de eerste dag avn het festival, want vanaf nu kunnen we de Balver Höhle in. De mainstage kennen we al van vorige edities, een tweede podium wordt voor het eerst gebruikt en staat helemaal achteraan de grote grot. Tussen beide podia heb je nog een bar en de grote stand waar merch te krijgen is van de bands die er deze dagen aantreden. De bands die aantreden op de mainstage krijgen een tijdslot, terwijl de bands op het tweede podium twee heel korte sets mogen brengen. Dat vinden we langs de ene kant wel spijtig, want je bouwt een set toch op naar een climax, denken wij althans, terwijl dat nu zeker niet het geval is.

*Foto’s: Year Of The Cobra*

We gaan van start op het kleinere tweede podium met het Amerikaanse tweetal van Year Of The Cobra. Amy Tung Barrysmith (bass, vocals) en Johannes Barrysmith timmeren reeds sinds 2015 aan hun muzikale carrière. Het duo zorgde een split, twee ep’s en evenveel full-albums. Je kan je verwachten aan een stevige mix van doom en psychedelica waar het belangrijkste bestanddeel toch wel doom is. Zo krijgen we meteen een heel knappe opener opgediend, maar, zoals aangehaald, vinden wij persoonlijk een set van hoop en al vijftien à twintig minuten te kort om een band echt te beoordelen. En daar kan een tweede, al even korte, set, na die van Laster op de mainstage, weinig aan veranderen. Year Of The Cobra bewijst hier en nu, althans dat is onze mening, dat ze een plaatsje verdienden op de mainstage.

*Foto’s: Laster*

Laster dan. Deze Nederlanders zorgen voor black metal, maar dan wel met atmosferische stukken en invloeden uit avant garde. Het drietal is gemaskerd en maakt overduidelijk gebruik van het podium door veel te bewegen. We krijgen een enorm zware en duister getinte set te verwerken. Zelf kunnen we leven met dit duistere geweld, al horen we van sommigen toch kritische kanttekeningen dat het geheel wat rommelig klinkt. Of komt dit door het toch wel experimentele karakter van de sound? Hoe dan ook, de kop is eraf en vanaf nu is het uitkijken naar verrassingen én hoogtepunten.

*Foto’s: Disillusion*

Het Duitse Disillusion is de tweede band op de mainstage. Deze band werd in 1994 opgestart en zorgt voor ene muzikale mix van progressive en melodic death metal. We krijgen dan ook rustiger passages te horen, die eerder atmosferisch en melodieus klinken, die men afwisselt met heftiger passages waar death metal en ook wel black metal elkaar vinden. Daarnaast horen we knap opgebouwde nummers met heel wat variatie dus in tempo en ritme zodat Disillusion steeds probeert contrasten te maken tussen zacht en krachtig. Een goede set van dit gezelschap dat vlot onze aandacht weet vast te houden.

*Foto’s: 1476*

We zijn minder overtuigd van de twee korte sets van 1476. Dit klinkt al totaal anders dan wat ze de dag voordien deden in een akoestische setting. Toen vonden we het een rustgevend geheel, nu krijgen we een pak energieke gedrevenheid te verwerken in een krachtige setting. 1476 werd in Salem, Massachusetts opgestart in 2007 en zorgt voor een muzikale mix van o.a. art rock, post black metal, neo folk en zelfs dark ambient. Van sommige stukjes zijn we echt wel fan, maar door de grote verscheidenheid aan stijlen, klinkt het, in onze oren dan toch, niet altijd even samenhangend. Ook de zang klinkt niet altijd even zuiver en goed, zodat we eigenlijk, met beide sets van dit gezelschap, wat op onze honger blijven zitten.

*Foto’s: The Vision Bleak*

We krijgen een compleet ander verhaal te horen bij het Duitse The Vision Bleak. Dit gezelschap werd in 2000 opgestart door Markus Stock en Tobias Schönemann, die samen alle albums schrijven en vol spelen. Tijdens live concerten kunnen de heren natuurlijk niet anders dan extra muzikanten uit nodigen. Hier zorgen ze voor de integrale uitvoering van hun eerste full-album ‘The Deathship Has A New Captain’ uit 2004. We krijgen een schitterende sound te horen met uiterst furieuze uitspattingen, maar ook met rustgevende fragmenten die een samensmelting zijn van black metal, doom, symphonic metal, gothic metal, punk en horror rock. De vele verschillende muzikale subgenres waaruit de heren putten vormen hier wel degelijk een machtig en vloeiend geheel zodat The Vision Bleak voor ons het eerste echte hoogtepunt van deze editie van Prophecy Fest is geworden. Wat een sound, wat een energie, wat een enthousiasme, en … wat een présence!

*Foto’s: Darkspace*

We zijn minder overdonderd van Darkspace, een Zwitsers gezelschap dat zich hier als trio presenteert met twee gitaristen / vocalisten en een bassist. De drums krijgen we te horen via tape. Misschien wel spijtig, maar langs de andere kant: een heel pak bands gebruikt geluiden en sounds op tape of via pc. De heren kiezen voor een atmospheric black metal benadering met veel aandacht voor ambient zodat een “space rock”-achtig black metal geluid ontstaat dat enerzijds heel donker en dreigend klinkt, maar ons langs de andere kant niet compleet weet te overtuigen wegens dat “spacey” gevoel. De heren zorgden sinds de opstart in 1999 ondertussen voor vier full-albums zodat Darkspace wel duidelijk zijn onvoorwaardelijke fans kent. Wij zijn alvast nog niet compleet overtuigd.

*Foto’s: Crone*

Het Duitse Crone werd opgestart door sG, frontman van black metal band Secrets Of the Moon. Met deze band / project kiest hij eerder voor een dark rock sound die een stuk toegankelijker klinkt. We krijgen ook van deze band twee korte sets te horen die ons goed opgebouwde nummers laten horen. En net als bij de opener van deze festivaldag hebben we de indruk dat Crone een plaatsje had verdiend op het grote podium. Ook al omdat we vinden dat hun set knap opgebouwd wordt en die wordt dan, zowat halverwege “een volle set” afgebroken, zodat het eerste nummer van set twee naar ons gevoel dan weer wat zoeken is naar de juiste sfeer. Gelukkig weet dit gezelschap dat vlug in orde te krijgen en kunnen we genieten van mooi clean gezongen dark rock songs die best wel toegankelijker zijn dan wat hier meestal te horen krijgen. Knappe set, knappe songs, knap geluid.

*Foto’s: My Dying Bride*

Het Britse My Dying Bride zorgt, als je het ons op de man af vraagt, voor een tweede hoogtepunt. We kunnen het gezelschap beschouwen als een van de pioniers van het doom/death genre waarin we ook elementen in ontdekken uit gothic metal. Het gezelschap zorgde ondertussen voor veertien full-albums zodat een setlist met tal van schitterende nummers opbouwen voor deze band een fluitje van een cent is geworden. We worden ondergedompeld in een gitzwarte dreigende wereld waarin My Dying Bride speelt met tal van tempo en ritmewisselingen. En hoe goed we elke muzikant ook vinden, het is steeds opnieuw de uiterst getormenteerde stem van Aaron Stainthorpe die ons compleet omver weet te blazen. Ook nu weer dus.

*Foto’s: Amenra*

Afsluiter van de eerste dag in Balver Höhle zijn onze landgenoten van Amenra die zoals steeds voor een pakkend, dreigend en zwaar muzikaal festijn zorgen waar doom, sludge, black metal en post metal elkaar muzikaal weten te treffen. Zoals steeds is de belichting minimaal, krijgen we een heel donkere sound te verwerken die enorm krachtig en zwaar wordt neer gezet, en staat vocalist Colin H van Eeckhout meestal met zijn rug naar het publiek. We hebben Amenra nu al een aantal keer aan het werk gehoord en gezien dit jaar, en worden steeds overweldigd door de zware, donkere en dreigende sound die het gezelschap weet neer te zetten. Toch weten we uit ervaring dat niet iedereen Amenra even veel weet te waarderen en dat zien we ook aan het aantal mensen dat vroegtijdig de grot verlaat.

Met dank aan Gunnar Sauermann, Prophecy Productions en Prophecy Fest.

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.