Motocultor Festival @ Festivalweide, Carhaix, Frankrijk.

– Noot van de redactie: Vier podia aflopen als fotograaf / journalist: je begrijpt dat ik een massa bands maar half gezien en gehoord hebt. Voeg daaraan toe dat de innerlijk mens ook af en toe wat versterkt moet worden en je begrijpt dat dit geen full-verslag is, maar eerder een impressie. Geniet er van zoals ik zelf enorm van het festival heb genoten. –

Dag vier van Motocultor Festival begon een uur vroeger dan op dag twee en dag drie. Toch kregen we evenveel bands te verwerken als op die twee dagen, dertig meer bepaald. Men sloot dag vier ook een uurtje eerder af.

*Foto’s: Deliverance / Kabbalah*

Het Franse Deliverance kreeg de eer te openen op de mainstage. Hun muzikale mix van onder andere sludge, black metal en psychedelica klinkt vrij goed in de oren, maar de naar mijn normen statische podium présence zorgt er dan weer voor dat we niet overtuigd zijn van deze band. Zodoende lieten we Deliverance al vlug links liggen en gingen we kijken bij de alternative rock / doom die het Spaanse Kabbalah bracht. We zien en horen drie dames aan het werk die de vocalen delen en op ons een iets te brave indruk nalaten. Ook bij dit trio hebben we onze bedenkinegn qua podium présence, al klikt het qua sound beter bij ondergetekende dan wat men intussen op hoofdpodium brengt. Met andere woorden, we willen de dames van Kabbalah nog wel eens meer zien en horen.

*Foto’s: Gaerea / Pleasing*

Compleet anders gaat het er aan toe tijdens een set van de gemaskerde brigade van Gaerea. Deze Portugese band zorgt voor een beklijvende black metal sound waar dreiging, duisternis en klit van af druipt. De heren van Gaerea zorgden sinds de opstart in 2016 voor drie heel knappe full-albums en konden ons al elke keer dat we de band aan het werk zagen en hoorden overtuigen. Ook nu dus overblufte dit gezelschap het publiek. De alternative rock van Pleasing, een band uit Luxemburg, kon slechts op een halfvolle tent (“Massey Ferguscène”) rekenen. We zagen een publiek dat het allemaal eerder wat gelaten lijkt te ondergaan en eerder passief staat te luisteren. Misschien slaat de vermoeidheid bij velen toch toe op dag vier van een festival. Of is de sound van Pleasing niet krachtig en energiek genoeg?

*Foto’s: Heart Attack / Church Of Misery*

Wel krachtig en energiek genoeg zou de sound moeten zijn van Heart Attack. Deze Franse band zorgt immers voor een mix van thrash metal en groove metal. We krijgen een “oké” performance te zien en te horen van dit kwartet, maar krijgen toch de indruk dat de heren op muzikaal vlak op “veilig spelen” en het vooral moeten hebben van de vele clichés in het (sub)genre. We kunnen ons dan ook niet van de indruk ontdoen dat er nog wat werk aan de winkel is voor de heren van Heart Attack, want een hartaanval levert hun sound voorlopig niemand op. Bij Church Of Misery, een doom gezelschap uit Japan, is de sound van Candlemass en heel zeker van Black Sabbath nooit ver weg. Een goede en krachtige mix dus van doom met wat traditional heavy metal invloeden die wij zeker weten te waarderen. Church Of Misery is een band die we wel eens vaker willen zien / horen en hadden we misschien wel wat hoger verwacht op de affiche.

*Foto’s: Nostromo / Orpheum Black*

Noch Nostromo, noch Orpheum Black weten ons echt te overtuigen. Nostromo is een Zwitserse band die muzikaal kiest voor een mix van metalcore en grindcore en daar soms ook een black metal randje aan toevoegt. Orpheum Black is een Franse band die voor een cinematic alternative / progressive sound kiest. Het ligt ons net iets beter dan de sound van Nostromo, maar echt wild worden we ook hier niet van.

*Foto’s: Shadow Of Intent / Bell Witch*

Terug naar de mainstage dan maar voor een nieuwe portie energie. Althans daar rekende ik op bij Shaodw Of Intent, een Amerikaans deathcore gezelschap. Toch kwam ik wat bedrogen uit want ik miste een pak agressie en brutaliteit in de sound van deze heren. Ook qua beleving op het podium kwam ik duidelijk bedrogen uit. Aan de wat lauwe reacties van het publiek te zien, was ik duidelijk niet de enige die er zo over dacht. Dan maar mijn kans wagen bij Bell Witch. Dit Amerikaanse tweetal kiest voor erg trage en slepende (funeral) doom metal uitgevoerd door een bassist en drummer. Die laatste bediend ook de knopjes voor de samples en de orgelklanken. De vocalen delen beide heren. Maar opgewekt of vrolijk wordt je niet van Bell Witch zodat we ook hier vruchteloos de nodige energieke gedrevenheid zochten.

*Foto’s: Moonreich*

Ook de black metal klanken van het Franse Moonreich, die in laatste instantie 1914 uit Oekraïne vervingen, konden ons niet volledig overtuigen. We zien veel goede wil op het podium, we horen kracht, dreiging en kilte in de sound terug, maar missen uiteindelijk de echte bezieling die voor ons nodig is als een band ons compleet over de streep wil trekken. Goed dus wat de heren van Moonreich brengen, maar toch niet veel meer dan dat. We wilden ook nog iets meepikken van Landmvrks, maar de meer dan overvolle “Massey Ferguscène” zorgde ervoor dat er geen doorkomen aan was.

*Foto’s: Messa*

Wegens de drukte op het terrein liet ik het Amerikaanse hardcore gezelschap Stick To Your Guns links liggen en concentreerde ik me op het Italiaanse Messa. Dit gezelschap zorgt voor een heel intense versie van doom metal. De twee grootste troeven voor Messa zijn de schitterende gitaarpartijen van Alberto. De man gebruikt ook heel graag een slide zodat de sound een bluesy, extra somber, gevoel mee krijgt. Daarnaast zijn het vooral de vocalen die de aandacht trekken. Achter de microfoon staat ene Sara Bianchin die ons daadwerkelijk enorm diep weet te raken met haar vocalen die we bijna als breekbaar durven omschrijven, maar die och zo diep op je inwerken. Vandaar dus dat Messa misschien wel een beetje een buitenbeentje in de doom metal wereld is, maar qua intensiteit kent de band misschien ook zij gelijke niet in dit (sub)genre.

*Foto’s: Archspire*

Geen Cave In ook voor mij wegens de eerder aangehaalde reden (te druk). Dus is het dan de beurt aan het Canadese Archspire, een technical death metal gezelschap die het ook wel ludiek weet te brengen. Zo opent men met een bandje waar een tekst wordt voorgelezen dat de heren in allerlaatste instantie vervangen worden door een aantal kaalhoofdigen die al een pak alcohol achter de kiezen geduwd heeft. Ook de bindteksten tussen de heel technisch gebrachte nummers door mag je met een stevige korrel zout nemen. Maar ook muzikaal weet dit energieke gezelschap van aanpakken en kunnen de heren ons echt wel overtuigen zonder dat men ons compleet omver blaast. Kortom ook Archspire maakt hier bij ons een heel goede beurt.

*Foto’s: Crowbar*

Ook Het Franse Rise Of The Northstar lieten we aan ons voorbij om de ondertussen gekende reden. . Het werd dus de stevige set stoner metal, sludge en doom van Crowbar voor ons. Dit gezelschap valt duidelijk op in zijn (sub)genre wegens dat sappige taaltje van frontman Kirk Windstein die geboren werd in Engeland maar zijn thuisbasis heeft in New Orleans, Louisiana. Voeg daaraan toe dat de man een enorme uitstraling heeft op een podium en nagenoeg perfect weet hoe hij een publiek moet inpalmen en je verkrijgt de juiste ingrediënten voor een opwindend concert. We zagen Crowbar al een aantal keer aan het werk tijdens een live concert en deze band ontgoochelde nog nooit. Ook nu niet zodat we heel tevreden richting volgende band vertrokken.

*Foto’s: Dieth / Soen*

We wilden absoluut iets meepikken van Dieth, een internationaal death metal / thrash metal gezelschap, met een line-up om “u” tegen te zeggen. Want zeg nu zelf, een band met David Ellefson (bass), Michał Łysejko (drums) en Guilherme Miranda (gitaar, vocals) schept toch hoge verwachtingen. We moeten wel eerlijk toegeven dat die torenhoge verwachtingen niet volledig werden ingelost. Let wel, wat de heren van Dieth ons aflevereden – een krachtige en stevige mix van death en thrash metal – was energiek en gedreven genoeg naar onze smaak, maar we misten toch wat extra agressie. Maar hey, de band is pas bezig sinds vorig jaar dus er is nog veel kans op groeien. Op hetzelfde moment kregen liefhebbers van progressive metal een echt schitterend band voorgeschoteld. Het Zweedse Soen zorgt immers voor een massa tempo en ritme wisselingen. Instrumentaal weet het gezelschap hun technisch kunnen om te zetten in perfect opgebouwde nummers. Dan beschikt de band ook nog over een fantastische troefkaart: de, naar onze smaak dan toch, fantastische stem van Joel Ekelöf. Liefhebbers van het (sub)genre werden door Soen op een verbluffende manier op hun wenken bediend. Wij stonden er met open mond naar te kijken en te luisteren.

*Foto’s: Converge / Mondo Generator*

Het Amerikaanse Converge combineert elementen uit metal, mathcore, hardcore en punk en zorgt zodoende voor een enorm energieke en gedreven sound. Door het feit dat de heren ook geen milliseconde stil staan, krijg je de indruk dat men gezamenlijk aan ADHD lijdt. In ieder geval heeft dit Converge een pak energie en enthousiasme te koop. Dat slaat dan ook moeiteloos over op het publiek. We bleven niet de hele set bij dit gezelschap, want we wilden ook nog eens de sfeer gaan opsnuiven, indien dat mogelijk was, bij Mondo Generator. Hun mix van stoner rock en punk willen we bestempelen als degelijk, maar, eerlijk is eerlijk, we hadden hier toch iets meer van verwacht. Dat de tent van de “Bruce Dickinscène” niet vol was gelopen sprak eigenlijk al voor zich, of wilde iedereen zijn avondmaal tussen 20u20 en 21u10? Nee, Mondo Generator overtuigde ons niet echt.

*Foto’s: Dying Fetus*

Door het grote aantal fotografen die stond te wachten op de show van Biohazard kozen we voor de set van Dying Fetus. Deze Amerikaanse death metal band uit Baltimore, Maryland zorgde reeds voor een opmerkelijk aantal van uitstekende recensies voor hun full-albums. Telkens opnieuw liggen mijn verwachtingen voor de live prestaties van dit gezelschap dan ook enorm hoog. En telkens opnieuw moet ik die hoge verwachtingen opnieuw naar beneden halen. Ook nu weer zorgt Dying Fetus niet voor het door mij verwachte niveau. Nee, begrijp me absoluut niet verkeerd. De rauwe en ruwe sound bekoort me wel, maar telkens mis ik net dat tikkeltje dat van een goed concert een uitstekend concert maakt. We waren nochtans opperbest gezind voor de show van Dying Fetus. In afwachting kregen we ‘YMCA’ van Village People en ‘Saturday Night Fever’ van The Bee Gees te horen wat de heren van de security er toe aan zette om hun dance moves te demonstreren, dit tot groot jolijt van de fans op de eerste rijen. Daarna knalde de onversneden death metal van de band rauw door de boxen. Zelfs wat technische problemen stopte deze voortdenderende trein niet. En toch miste ik opnieuw net datgene wat van een goed concert een uitstekend concert maakt, al mag je me niet vragen wat ik precies mis.

*Foto’s: Avatar*

Spijtig voor Eyehategod, maar we hadden de band reeds een paar keer meegemaakt tijdens live concerten en dat was ons absoluut niet bevallen, maar we kozen overduidelijk voor de aanstekelijke sound van Avatar. Ook voor deze enorm fotogenieke band stond een lange rij fotografen aan te schuiven. Avatar zorgt steeds opnieuw voor een daverend visueel spektakel zonder dat daar een pak podium attributen aan te pas komen. Het Zweedse ensemble zorgt ook muzikaal voor een resem aan ingrediënten om hun aanstekelijke sound op te bouwen. Alternative metal, groove metal en melodic death metal zijn maar een paar (sub)genres waaruit de heren putten om hun sound te distilleren. Voeg daar een uiterst charismatisch podium beest als vocalist Johannes Eckerström aan toe en je verkrijgt een explosieve cocktail die zijn gelijke niet kent op gebied van aanstekelijke kracht en energie opwekkende drive. De heren weten op een nagenoeg perfecte manier het publiek te bespelen – hier een bijna uit zijn voegen barstende festivalweide – en je weet bijna vooraf dat dit een zinderend feest zal worden. De fans smullen dan ook van het aangeboden festijn.

*Foto’s: Abbath*

Black metal fans stonden ruim op tijd te wachten voor de set van Abbath die de lichten mocht doven op de “Supositor Stage”. We kregen een heel gedreven en krachtige set te verwerken met, naar mijn smaak dan toch, een groot nadeel: een enorme hoeveelheid aan rook die het zicht op de bandleden toch wel beperkte. Daar stoorden die zich alvast niet aan om heel gedreven, krachtig en dreigend uit te pakken. Ook wat technische problemen aan de zangmicrofoon van Abbath zelf, deerde dit vierkoppig black metal ensemble allerminst en men raasde door de setlist alsof er niets aan de hand was. We lieten de sound van Abbath stevig op ons inwerken – schitterend toch die duivelse intense kracht en dreiging – zodat we Carpenter Brut volledig links lieten liggen in afwachting van de afsluiter op de mainstage.

*Foto’s: Alestorm*

Geen Elder dus voor ons die de lichten mag doven op de “Bruce Dickinscène”, maar wel piraten metal van Alestorm. De band grossiert tegenwoordig in eenden want drie grote gele exemplaren sieren dit keer het grote podium. Je zou jezelf bijna nog afvragen of er nog voldoende plaats over is voor de band zelf. Gelukkig is dit overduidelijk nog het geval en vanaf de eerste tonen weet Alestorm voor een heel energiek en gedreven feest te zorgen. Dat de heren elke cliché uit het (sub)genre gebruiken, deert geen enkele fan. Als je gewoonweg even alle zorgen van je opzij zet en je laat je een halve milliseconde meeslepen door de opgewekte sound van dit gezelschap, ben je verkocht en kan je niet anders dan beamen dat Alestorm voor een grandioos feest zorgt. Dat was ook nu weer overduidelijk het geval en een massa gaat compleet uit zijn dak bij zoveel enthousiasme op het podium. Voor mezelf toch tijd om nog even afscheid te nemen van een aantal vrienden en collega’s en dan richting hotel te trekken.

Rest me nog om het volledige team achter Motocultor Festival te bedanken voor de knappe organisatie, de uiterst fijne samenwerking en enorm aangename sfeer op dit festival. Hopelijk tot volgend jaar.

Met speciale dank aan Yann, Angie en Camille. Dank aan het complete team van Motocultor Festival voor de schitterende samenwerking.

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.