HellFest @ Festivalterrein, Clisson, Frankrijk.

De deuren van HellFest openden reeds op de middag in zeer beperkte mate waarbij enkel toegang was tot Hell City Square waar een mens omdat hij niks beters te doen heeft een knipbeurt bij een barbier kan krijgen, een tattoo of piercing laten zetten, rondwandelen in de Extreme Market waar je allerhande merchandise en hebbedingen kan kopen of kon kijken naar één of andere “worstelwedstrijd” op de Hell Stage. Dit laatste was een staaltje absolute nonsens onder een loden zon maar degenen die al aanwezig waren toonden zich niettemin enorm enthousiast. Zelf waren we eerder aan het wachten op de opening van het echte festivalterrein later op de middag. Tegen de tijd dat we binnen mochten, hadden onze hersenen al de buurt van het kookpunt bereikt. Bloedheet was het. HellFest deed zijn naam al alle eer aan nog vóór het begon. (KH)

*Foto’s: Blackbraid / Code Orange*

Toen de deuren dan eindelijk openden, begaven we ons spoorslags richting Temple-stage, één van de twee overdekte podia. We waren getuige van een knallend begin van het festival door Blackbraid, de black metal band van Jon Krieger – eveneens gekend onder zijn native American name Sgah’gahsowáh, een éénmansproject. Live beperkt hij zich tot zang én het bespelen van een traditionele fluit. Al begon hij bij het tweede nummer al verwoed mee te meppen op de al furieuze drums. De sfeer zat er al van aanvang goed in bij de volgelopen Temple. De typische metalhorns gingen veelvuldig de lucht in en het dient gezegd, het podium kon niet beter geopend worden. We durven stellen dat als deze band een jaar of tweehonderd geleden zijn opwachting had gemaakt, de kolonisatie van Amerika allicht nooit was doorgevoerd. Een leger op zich deze band. (KH)

Als fotograaf van een kleinere website – want zo beschouwen we MUSIKA ook zelf – is het geen evidente taak om zoveel mogelijk bands te schieten. We moeten immers heel wat afstand overbruggen tussen de verschillende podia. En daar wij, van MUSIKA, ervoor kiezen om toch van zoveel mogelijk bands beelden te hebben, horen we meestal maar flarden van een concert, zodat mijn ervaringen compleet anders zijn dan die van mijn collega journalist. Het spijtige is natuurlijk dat we niet van alle bands beelden kunnen meegeven. Zo moeten we de Franse post metal band Hypno5e, op het Valley podium, links laten liggen. Wel pikken we een deeltje mee van Code Orange, een Amerikaanse hardcore / punk band die enorm energiek en gedreven uitpakt op Mainstage 2. Niet dat wij compleet omver geblazen worden door het gezelschap, maar ze pakken wel vlot het publiek voor het podium in. Zeker als vocalist Eric “Shade” Balderose, het publiek induikt om te gaan crowdsurfen, ontploft de menigte helemaal. En het festival is dus pas gestart! (LG)

*Foto’s: Coheed And Cambria / Aephanemer*

HellFest is dus, zo goed als voor iedereen, keuzes maken. Zo lieten we het Franse hardcore / metal gezelschap Kamizol-K voor wat het was en pikten we eerst een graantje mee van Coheed And Cambria. Dit Amerikaanse gezelschap kiest muzikaal voor een mix van progressive metal en alternative metal dat de heren heel technisch weten te brengen. Dat zorgt ervoor dat we minder geneigd zijn om uit de bol te gaan, waant wat de heren neer zetten is enorm knap, maar is toch een heel stuk minder energiek en opwindend dan wat een pak meer energieke bands weten te brengen. Maar als je het bekijkt als heel stevig en enorm vakkundig gebracht geheel, dan weet de band wel te overtuigen. Toch is dit een soort van rustpunt tussen een pak ander geweld. (LG)

De symfonische death metal band Aephanemer mag als het ware een thuismatch spelen – de bandleden zijn afkomstig uit Toulouse. Frontvrouw Marion Bascoul stelt vereerd te zijn dat ze de Altar Stage mogen openen en de appreciatie blijkt wederzijds. De tent staat volgepakt terwijl de band toont dat de Franse scene tegenwoordig over een groeiend potentieel steengoede bands beschikt. De veertig minuten die Aephanemer krijgt, vliegen voorbij waarbij we als enige bedenking kunnen meegeven dat het jammer blijft dat een symfonische band die zo goed is, de toegevoegde symfonische elementen vanachter de mengtafel moet toevoegen. Hoe sterk zou dit gezelschap voor de dag komen mits de begeleiding van een orkest?! (KH)

*Foto’s: Imperial Triumphant / I Prevail*

We zijn steevast onder de indruk van het technisch kunnen, zeker op een album, van de heren van Imperial Triumphant. Tijdens live concerten kan dit Amerikaanse gemaskerde trio ons niet altijd even hard boeien. Hun mix van black metal en avantgarde is dan, naar onze smaak dan toch, iets te technisch neer gezet en we hebben steevast de indruk dat de heren wel willen aantonen dat ze er technisch echt wel boven uitsteken. Maar, slecht is dat natuurlijk niet, enkel krijgt Imperial Triumphant ons moeilijk mee in zijn muzikaal verhaal. Ook de post hardcore / metalcore dat het eveneens Amerikaanse I Prevail op Mainstage 2 op ons los laat, is niet echt ons ding. Al deert dat natuurlijk niet, want een vrij grote menigte gaat wel compleet uit de bol voor dit gezelschap dat energiek en gedreven van jetje geeft. Hoedje af voor zo’n energieke set. (LG)

De eerste valse noot van HellFest komt op naam van Today Is The Day die – de naam ten spijt – duidelijk hun dagje niet hadden. Naar het waarom hebben we het raden maar de band betreedt een half uur te laat het podium van de Valley en dan startte het optreden nog met een dramatisch geluid. Dat laatste werd dan wel snel verholpen al stond de bas zodanig zwaar in de mix dat het alles overstemde. We hielden het na twee nummers voor bekeken om ons te begeven naar het volgende doel. (KH)

*Foto’s: Nightfall*

Voor ons zorgde het warme weer en de eerste strakke heen en weer gestapte afstanden ervoor dat we nood hadden aan een eerste “rustpuntje”. Maar trokken de drie volgende band zich natuurlijk niets van aan. Geen Generation Sex of Poésie Zéro dus voor ons. We kozen uiteindelijk om toch maar een stuk van het Griekse Nightfall mee te pikken. En dat was, als je het ons vraagt, een heel goede keuze. Nightfall zorgde immers voor een heel zwartgeblakerde sound waar je toch de nodige melodie in kan ontdekken. Een heel duister geheel dat een meer dan volgelopen Altar tent volledig wet te waarderen. We zien een heel energiek en gedreven band die ons alvast moeiteloos weet in te palmen, zonder dat het gezelschap ons compleet tegen het canvas weet te meppen, zodat we zelf een extra portie kracht en energie mee krijgen. (LG)

Poésie Zéro is een Franstalige punk rock band die het op het podium tegenwoordig enkel stellen met een gitaar en voorts met een drummachine en samples. Zanger François-Xavier komt het podium van de Warzone op met de woorden “HellFest, festival de merde! Personne veut jouer à côté de Johnny Depp!” wat volgt is nog een litanie aan krachttermen geheel in de lijn van de muziek van de band. Ze schoppen tegen alle mogelijke schenen die er maar mogelijk zijn – volledig de punkbeweging indachtig – en doen dat op een bijzonder humoristische wijze. Het massaal opgekomen publiek – de Warzone blijkt te beschikken over een bijzonder trouwe en talrijke fanschare – gaat volledig uit zijn dak. Het is een bijzonder maf feestje – wij snappen wellicht de inside joke niet maar er wordt vanuit het publiek met preistengels gegooid!? Na elk nummer staat François-Xavier zijn gal te spuwen over politiek, flikken, fascisten, kapitalisten… het maakt het feestje enkel groter. De Warzone doet zijn naam alle eer aan. Op een gegeven moment vinden ze er niet beter op dan enkele helmen het publiek in te gooien om de veiligheid in de moshpit te waarborgen. Het is tekenend voor de absurditeit van de band. Een eerste hoogtepunt en het festival is nauwelijks van start gegaan. (KH)

*Foto’s: Harakiri For The Sky / In Flames*

Spijtig voor het Britse Dvne, maar soms lijkt het Valley podium ons iets te veraf om vlot over en weer te gaan. Ook al omdat we echt wel iets wilden meepikken van Harakiri For The Sky en In Flames. Het Oostenrijkse Harakiri For The Sky zorgde met zijn post black metal sound voor een sound die, naar onze smaak dan toch, mooi aansluit op die van Nightfall. Natuurlijk klinkt het geheel anders wegens o.a. de talrijke wendingen in tempo en ritme. Maar op gebied van duisternis zijn er zeker raakvlakken. Wij genieten zelf het meest van de furieuze uitbarstingen van de band, maar begrijpen maar al te goed dat ook de rustiger broodnodige zijn in hun sound om stevige en overduidelijke contrasten te gaan maken. Dat komt tijdens een live set van de heren ruimschoots aan bod en ze weten dan ook moeiteloos een volgelopen tent te overtuigen van hun kunnen. (LG)

Het Zweedse In Flames is de eerste band op Mainstage 2 waarvoor we ons in de écht grote massa begeven. Waar wij ons bevinden – ongeveer halfweg tussen podium en PA – is het geluid de eerste nummers niet optimaal. Vooral de cleane vocals van Anders Fridén zijn nauwelijks hoorbaar. Het publiek laat het niet aan zijn hart komen en als na enkele nummers ook de klank top is, horen we een band in topvorm. Mede door de oproep van Fridén om massaal te blijven skydiven én voor grote circle-pits te zorgen, is er een continue stroom aan mensen op één of andere wijze. De warmte tempert duidelijk het enthousiasme nog geenszins. De band wisselt oud en nieuw werk af waarbij het echt gaat van het debuutalbum ‘Lunar Strain’ (bijna dertig jaar oud!) tot het nieuwste album ‘Foregone’, het maakt allemaal niks uit, elk nummer wordt bijzonder geestdriftig onthaald. We zien grote smiles bij de bandleden die zich zichtbaar amuseren. Fridén neemt zelfs de tijd om zoals hij het zelf zegt “het beeld op te slaan in zijn geheugen”. Hij neemt ook ruimschoots de tijd om de bandleden voor te stellen aan het publiek, iets wat zeker op een festival nog zelden voorvalt. Wat ons betreft, een dijk van een optreden van een band die gezien de staat van dienst veel te vroeg geprogrammeerd staat. (KH)

*Foto’s: Candlemass*

Voor de Franse punk rock band Ludwig Von 88 – die vooral actief was in de jaren tachtig en negentig – begeven we ons opnieuw richting Warzone. Helaas blijkt het oorlogsgebied ondoordringbaar te zijn – het zou niet de laatste keer blijken in het ganse weekend. We trachten vanop respectabele afstand iets mee te nemen van het optreden waarbij we enkel tot de vaststelling kunnen komen dat de band geen enkele moeite moet doen om voor ambiance te zorgen. We bevinden ons echter té ver van het gebeuren om echt meegezogen te worden in het verhaal en besluiten om de rest van het optreden te laten voor wat het is. (KH)

Een pak grote namen uit de muziekwereld en Johnny Depp vormen Hollywood Vampires. Wij vinden het geheel iets “te gemaakt”, maar een volgepakte weide voor Mainstage 1 is het niet met ons eens. In de verte hoorden we dat men eindigde met ‘School’s Out’, een van de meest tot de verbeelding sprekende succes nummers van Alice Cooper, een van de drijvende krachten achter dit gezelschap. Candlemass maakte zijn opwachting in de Altar tent. Gelukkig waren we mooi op tijd om de set van dit Zweedse doom gezelschap mee te pikken, want al wie iets later aan kwam mocht buiten de tent staan genieten van de epische doom metal klanken die die gezelschap over ons heen stortte. Candlemass heeft al een pak jaartjes op de teller staan – begonnen in 1984 – maar hier zie je een levendige en enthousiaste band aan het werk waar nog geen sleet op zit. De band zorgt nog steeds voor de nodige energie. Het meest recente bandlid, vocalist Johan Längquist, pakt ons dan ook nog eens moeiteloos in met zijn krachtige stem terwijl de overige muzikanten, nog steeds onder aanvoering van bassist Leif Edling, nergens een steekje laten vallen zodat we tot de conclusie komen dat Candlemass hét nog steeds in zich heeft om een beklijvende set neer te zetten. (LG)

*Foto’s: Dark Funeral / Celeste*

Spijtig voor de heren van het Britse Architects, een metalcore band uit Brighton, maar ook die band lieten we aan ons voorbij gaan. Het Zweedse black metal gezelschap Dark Funeral draait al ettelijke jaartjes mee, van 1993 om precies te zijn. Ook deze band blijft ons steeds opnieuw overtuigen met hun zinderende live concerten waar ook een pak pyro’s aan bod komen om het visueel nog aantrekkelijker te maken. Maar ook op puur muzikaal vlak weten de heren ons steevast te overtuigen en dat was ook nu weer het geval. Vooral de verschijning van vocalist Heljarmadr vinden we steeds opnieuw een opvallend gegeven, zonder dat we de duistere kracht en indringende sfeer van de complete band willen minimaliseren. (LG)

Celeste stond aanvankelijk geprogrammeerd als opener op de Valley Stage maar door het wegvallen van Soft Moon schoven ze door naar het voorlaatste tijdslot op hetzelfde podium. Deze band uit Lyon timmert al bijna twintig jaar aan de weg en leverde volgens ons met ‘Assassine(s)’ in 2022 een fantastisch album af. Hun combinatie van sludge en black metal met elementen van doom en death zijn steevast zwaar verteerbare kost maar ook nu reageert het publiek bijzonder enthousiast en da’s volgens ons niet omdat het landgenoten zijn. De enige opmerking die we kunnen maken ten aanzien van Celeste, is dat ze weinig toevoegen aan hun podium présence. Hun hoofdlichtjes maken intussen onlosmakelijk deel uit van de setting maar we hebben het gevoel dat er soms al iets méér mocht gebeuren op te podium. Doet niks af van de muzikale prestatie die alweer top was. (KH)

*Foto’s: Hypocrisy*

Volgende band op ons programma was Hypocrisy op het Altar podium. De heren van Hypocrisy mogen we stilaan – zonder oneerbiedig te willen klinken – bestempelen als oude rotten binnen de melodische deathmetal. De band bestaat al meer dan dertig jaar en heeft wellicht alle podia met naam en faam mogen betreden in die jaren. Peter Tägtgren en de zijnen hebben ons nog nooit ontgoocheld en kweten zich ook nu weer met verve van hun taak. Al moeten we ons kritische zelve er toch op betrappen dat we het ook vrij vlak vonden. Van een band met dergelijke staat van dienst verwachten we toch ergens precies altijd nóg meer. Hypocrisy speelde retestrak zonder meer. Wij hadden op iets meer spektakel gehoopt. (KH)

Over Svinkels (op de Warzone) kunnen we u niets melden, wegens niet gezien of gehoord, want intussen was ook Kiss aan zijn twee uur durende show gestart. Fotograferen konden we die niet wegens het feit dat er slechts een beperkt aantal fotografen waren toegelaten. We luisterden wat vanuit de verte en hebben toch de indruk dat hét stilaan op raakt voor dit Amerikaanse gezelschap, al denkt een overgroot deel van het publiek daar duidelijk anders over. (LG)

*Foto’s: Behemoth / Amenra*

Behemoth mag de lichten doven in de Temple tent en dat deed het Poolse black metal gezelschap met een pak klasse en kracht. We waren al meteen onder de indruk van het gebeuren, want een witte doek “versperde” ons het zicht op de band zelf tijdens het eerste nummer, zodat we een soort van schimmenshow te zien krijgen. Wel meteen van de partij: de grootse en in duisternis gehulde klanken die de heren moeiteloos weten over te brengen op een uitzinnige menigte die tot heel ver buiten de tent probeert een glimp op te vangen. Wat volgt zijn een reeks knallers van formaat die telkens opnieuw ondersteuning krijgen van de nodige pyro’s. We hebben Behemoth nu al tal van keer aan het werk gezien en gehoord tijdens een live concert, en steeds opnieuw weet deze band ons te overtuigen, om niet te zeggen omver te blazen. Komen ze, bij wijze van spreken, morgen opnieuw langs, dan zijn we er opnieuw heel graag bij. Dit is pure black metal klasse. (LG)

Dat Amenra al lang tot ver buiten de landsgrenzen een ijzersterke reputatie heeft opgebouwd, bleek ook op HellFest. Als afsluiter van de Valley waren ze de enige band van de dag die de plaats voor het podium vol wist te krijgen ruim vóór aanvang. Het moet gezegd dat we ze wellicht liever hadden weten afsluiten in een tent dan op een open weide. De intimiteit die toch telkens gepaard gaat met een optreden van Amenra ging nu toch enigszins verloren. We vonden het bijvoorbeeld lichtjes storend dat de vuurwerk knallen afkomstig van de show van Kiss op het hoofdpodium een ingetogen gedeelte van Amenra opschrikte. Het talrijk opgekomen publiek – toch niet zo evident als ook Behemoth op hetzelfde moment speelt – zorgde voor een zéér enthousiaste respons van begin tot einde. Dergelijke menigte in de ban weten houden met allesbehalve vlot weg happende muziek is immers geen sinecure. Kortom, eens temeer een indrukwekkende prestatie van onze vaderlandse trots. (KH)

*Foto’s: Katatonia*

Afsluiter van de dag op het hoofdpodium was het Australische Parkway Drive. Deze metalcore band is in haar twintigjarig bestaan uitgegroeid tot een echte grootmacht, al hebben ze dat zelf blijkbaar nog niet helemaal door. Zanger Winston McCall gaf aan ronduit in shock te zijn door het zien van de enorme menigte. Hij stelde nog nooit zoveel volk bijeen gezien te hebben (op dat uur van de dag?). We zouden nochtans durven denken de Australiërs de massa inmiddels wel gewend zouden zijn. Nu geeft de band wel altijd het gevoel onder de indruk te zijn van het gebeuren maar het toont volgens ons eerder de nederigheid en dankbaarheid van Parkway Drive ten aanzien van hun fans. Het moet gezegd, ook wij vonden het indrukwekkend om te zien dat een mensenmassa tussen pa en volledige breedte van het terrein na een warme uitputtende dag om 1u30 collectief aan het springen gaat op eenvoudig verzoek. Een impressionant zicht. Alsof één en ander nog niet genoeg was, vond McCall dat het ofwel nóg gekker kon óf wou hij het zelf ervaren want hij dook het publiek in om een reusachtige circle-pit te orkestreren waarbij hij als levend standbeeld in het midden stond. Onnodig te zeggen dat het festivalterrein helemaal ontplofte. En dan werd naar ons gevoel op het verkeerde moment gas teruggenomen. Enkele strijkers maakten hun opwachting en hoewel muzikaal knap, de rustiger nummers haalden voor ons toch de vaart enigszins uit het optreden. Bovendien toonde McCall zich hier niet van de meest toonvaste kant. Gelukkig werd er nadien weer een paar versnellingen hoger geschakeld en eindigde Parkway Drive zoals we ze liefst hebben: indrukwekkend knallend! (KH)

Dag één van HellFest eindigt voor ons in de Altar tent – sorry heren van Fishbone – met Katatonia, een doom metal gezelschap dat reeds sinds 1991 voor pakken muzikaal vertier zorgt. Deze Zweedse band beschikt met Jonas Renske over een enorm getalenteerde vocalist die je echt tot tranen toe kan bewegen. Zeker als je thuis een album van dit gezelschap op zet, ontdek je de wonderbaarlijke kwaliteiten van dit gezelschap. Steeds opnieuw, als we de band op een of andere affiche van een festival zien prijken, willen we er dan ook bij zijn. Maar steeds opnieuw krijgen wij dan de indruk dat dit niet aansluit op een festival. Let op: we willen heel zeker niet beweren dat Katatonia ooit een minderwaardige set heeft afgeleverd. Maar telkens opnieuw missen we net dat “iets” wat ons over de streep kan trekken. Komt dit door het feit dat het geheel niet energiek genoeg of krachtig genoeg klinkt naar onze smaak? We weten het echt niet en kunnen er dan ook onze vinger niet op leggen. Toch zorgt Katatonia ook nu weer dat een pak liefhebbers smullen van deze set. Wie zijn wij dan om te zeggen dat deze band misschien niet de juiste band is om een festival mee af te sluiten? (LG)

Met dank aan de organisatie van HellFest en de complete crew.

Tekst: Koen Hollants en Luc Ghyselen.

Foto’s: Luc Ghyselen.