WildFest @ JC De Spiraal, Geraardsbergen.

Iets vroeger dan de vrijdag ging de tweede dag van WildFest van start. Logisch, er stond een band meer geprogrammeerd, wat deze dag nog interessanter maakte dan de vrijdag.

Notörious mocht de spits afbijten. Hun mix van glam metal en hard rock is sterk beïnvloed door bands uit de jaren zeventig en tachtig. De setlist bestond uit acht nummers van hun debuut ‘Glamorized’ uit 2020. Ik merkte hier en daar nog wel wat beginnersfoutjes maar het enthousiasme van de Noorse band maakte veel goed. De goed uitziende jongens hadden er goesting in om de ‘avond’, zoals de vocalist aankondigde, voluit te gaan. Het nummer ‘Ten Minutes’ hadden ze blijkbaar nooit eerder live gebracht. De eerste band had dus al een primeur mee. Ze brachten een setje vlotte nummers die lekker bolden maar weinig diepgang kenden. Maar zijn we nu te kritisch over de nagenoeg perfecte opwarmer?

*Foto’s: Notörious*

Jolly Joker kan volgend jaar hun vijftien jarig bestaan vieren. Uit hun uitgebrachte albums kregen we een vrij toffe selectie, die er vlotjes in ging bij het publiek. Zeker bij het vrouwelijk gedeelte, want de vocalist kwam meerdere keren van het podium om zijn vrouwelijke fans van de eerste rij te knuffelen. Deze Spanjaarden hadden wat meer temperament en speelden hun sexappeal ook meer uit, door onder meer op het podium te rollen. Ze wisten hoe een publiek te bespelen. Het gezelschap bracht sfeer en de nummers deden hun werk. Knap gespeeld, een trapje hoger en dat kon je merken.

*Foto’s: Jolly Joker*

South Of Salem is afkomstig uit het Britse Bournemouth. Ik was getipt om deze band in de gaten te houden. Toen de band hun eerste nummer op het publiek afvuurde, bleek die collega niet de enige te zijn die op deze band zat te wachten. Ze stonden op verhoogde platforms waardoor ze hun publiek makkelijk konden entertainen. De rauwe rock die vaak duister op het podium uitgebreid werd kon mij echter niet raken. Muzikaal zeker meer dan oké. Raar, waar anderen duidelijk uit hun dak gingen bij de band eerste passage op Belgische grond, ging dat gevoel mij voorbij. Zo zie je maar dat muziek relatief is.

*Foto’s: South Of Salem*

Hell In The Club pakte het wat vuriger aan. Ook deze Italianen kunnen volgend jaar vijftien kaarsjes uitblazen en dat leverde hen al een vijftal schijven op. Voor mij compleet onbekend, maar hun nummers klonken goed en de live-performance smaakte naar meer. Ze konden me overtuigen, je hoorde dat een band meer ervaring op de planken stond. De frontman bedankte zijn publiek en ook de afwezigen, wat eerst raar bleek maar het was deels de aankondiging van ‘’No Approvitation’. In de afsluiter vertelden ze over een duivel die over je schouder zit. Deze stevige maar erg aanstekelijke laatste zorgde voor een knap slot aan een overtuigende tweede passage op dit festival, want ze waren er bij de eerste editie ook al bij.

*Foto’s: Hell In The Club*

Junkyard Drive was de vijfde band die we te verwerken kregen. Nooit eerder gezien, maar al vaak van het Deense gezelschap gehoord. Dit in de positieve zin, dus tijd om hun muzikale talent te ontdekken. Ze putten uit hun eerder uitgebracht materiaal maar toch bleek het voor het knappe ‘Wonderland Of Temptations’ de eerste keer te zijn. Ook ‘Electrified’, het titelnummer van hun recentste werk bleek goed in de smaak te vallen, al viel het wel op dat het publiek er wat rustiger bij stond dan bij vorige bands. Is het de warmte in de zaal die al zijn tol opeiste? De sterke vocalen van het gouden haantje met de lange blonde lokken maakten veel goed. Maar het bleek niet allemaal rozengeur en maneschijn, want bij de start van de drumsolo wierp de drummer tot twee keer toe zijn stok omhoog en kon die net niet vangen. Soit, de rest was prima, we vergeven het hem. De AC/DC-gewijze uitsmijter zorgde voor een flinke portie stevige rock ’n roll.

*Foto’s: Junkyard Drive*

Blackrain voegt bij de gekende muzikale mix een snuifje speed metal bij. Zeven albums, dat is een pak materiaal waaruit de Fransen konden kiezen. De hoge vocalen klonken hemels en met veel beweging zorgden ze voor een kleine wervelwind, want ze hadden er duidelijk zin in. Om de sfeer helemaal te laten pieken, brachten ze ‘We’re Not Gonna Take It’, al was er flink wat ondersteuning van een bandje bij de intro en het achtergrondkoor. Vraag is dan altijd wat echt gespeeld is of vooraf opgenomen werd, maar het publiek kon het zeker appreciëren. Zelfs het nieuwe ‘Raise Your Glass’ en het vorige week uitgebrachte zwaar en duistere ‘Death Driven’ ontbrak niet. We onthouden vooral een goede band met nieuwe drummer, geleid door een overtuigende vocalist, die ons met het krachtige ‘Hellfire’ de tent nog een laatste keer in vuur en vlam zette.

*Foto’s: Blackrain*

Art Nation mogen we eigenlijk het eerste deel van de dubbele headliner heten. Vocalist Alexander Strandell lag in 2014 aan de basis van deze Zweedse melodieuze rockband, die op heden een drietal uit de kluiten gewassen schijven uitgebracht hebben. Een flinke greep uit deze drie haalden de setlist van de avond. Opmerkelijk hoe de vocalist het podium opkwam met de woorden ‘Belgium, finally’ … Zeg wel, al van hun debuut stond de band op mijn lijstje om live te beleven. De vele sterke nummers live horen is altijd nog een uitdaging, zeker als je die zoveel keer vanop de plaat gehoord hebt en nagenoeg elk detail kent. De band verraste me telkens opnieuw en ze bevestigden mijn vermoeden dat deze bende ook muzikaal sterk op de planken staan. Knap hoe halverwege een jonge fan op het podium geroepen werd om ‘Gosttown’ mee te zingen. En dat ze het kon is een understatement, het zal een avond zijn die ze niet rap zal vergeten. Voor de rest? Springen, dansen, ambiance, kortom een echt feestje!

*Foto’s: Art Nation*

Eclipse vormde de tweede headliner. Ze waren op een eerdere editie ook langsgekomen maar hebben intussen nieuw materiaal meegebracht om de laatste momenten van de avond in schoonheid te laten eindigen. Het was even wachten op de band, die een twintigtal minuutjes over de geplande tijd ging. Maar het publiek zong in volle borst mee met Whitesnake en Mötley Crüe, die het publiek warm maakten. Eclipse is een liveband en dat hebben ze nogmaals bewezen. Als Erik dan nog zijn eigen favoriete nummer ‘Dawnfall Of Eden’ bracht, was het dak er al enkele keren af gegaan. Tijdens de akoestische set ging het even mis toen er een snaar gebroken was. Geen probleem, dan maar zoals Keith Richard het deed, met vijf snaren verder en na het in de juiste toon zetten van de overgebleven snaren, volgden enkele nummers die je haar lieten rechtstaan. Als het publiek dan nog uitbundig mee danst en zingt is het opnieuw een feestje. Ook ‘Marilyn’, dat bij het schrijven duidelijk inspiratie bij AC/DC ging halen, ontbrak niet. Veel beweging, al dan niet zoals Angus het hen leerde, zelfs op de (voor deze keer met kabel spelende) bassist stond er alweer geen rem op zijn podiumbeleving. En dan heb ik het nog niet over de vellenmepper / kustenaar nog niet gehad want zijn drumtechniek is pure candy. Een duistere ‘Brack Rain’ dreunde en een breekbare ‘Hurt’ vulde de zaal maar het was ‘Viva La Victoria’ die het feestje met een vrolijke noot afsloot.

*Foto’s: Eclipse*

Tussen de bands speelden vaak nummers van Def Leppard, Whitesnake, Bon Jovi of Skid Row, wat de stemming ten goede kwam. Mooi dat de bands tijd maakten na hun optreden om bij de merchandise tijd te nemen om de fans te ontmoeten. Een erg geslaagde editie van WildFest, waar opnieuw de ganse organisatie een dikke pluim voor verdient heeft.

Met dank aan Mike de Coene en het complete team van WildFest.

Tekst en foto’s: Andy Maelstaf.