TroyFest, Club de B, Torhout.

Fields Of Troy gooit, na circa twaalf jaar aan de Belgische metal top, de handdoek. Dat wou de band op zijn eigen festival uitbundig vieren met een laatste knaller van een optreden, We zakten af naar Torhout, het gezellige Club de B was heel goed gevuld voor dit afscheidsfeestje. Fields Of Troy brachten voor de gelegenheid enkele bevriende bands mee, ook al was dit min of meer een uitgestelde affiche van 2020/2021 toen door de corona tijden alles werd afgelast. Wij genoten vanaf de eerste tot de laatste band met volle teugen, een afscheidsfeest met een knal van formaat? Dat werd het dus zeker en vast!

De avond werd geopend door het politie corps. Althans de leden van Cops On Coke waren getooid in een politie uniform. Een bandje draaide een pop / techno song als de band op het podium kwam. Eens de gitaren omgord vuurde Cops On Coke echter vlijmscherpe vuurpijlen af die als een mokerslag in je gezicht ontploffen. Ondanks dat de energie alle hoeken van de zaal uitstraalt, voelen we toch dat er veel meer in zit dan er nu al uitkomt. Geef deze band de nodige podium kansen, en met deze bijzonder integrerende set, waarbij aankleding, humor en een spervuur aan demonische klanken en vocalen hand in hand is dat een kwestie van tijd eer ze de wereld veroveren.

Dat energieke en vuurkrachtige zou nog wel een paar keer terugkeren op deze boeiende avond. “Alles wat het genre zo mooi maakt, vind je namelijk terug op deze schijf. Duisternis die je tot waanzin drijft, ingetogen momenten die je een krop in de keel bezorgen. Verschroeiende riffs die als een bot mes in je vlees snijden. Of het doen ontstaan van een feestelijke stemming. Het keert allemaal terug op dit bijzonder tot de verbeelding sprekend debuut” schreven we in 2018/2019 nog over ‘Melancholia’, van Lethal Injury dat zette de band ook live in de verf bij hun cd release in Oostende in diezelfde periode.. Ondertussen is Lethal Injury volwassen geworden en dus ook gegroeid in hun kunnen, maar zijn hun speelsheid gelukkig niet kwijt gespeeld, integendeel. Het spelen met uiteenlopende emoties blijft dus ook anno 2022 nog steeds overeind staan en dat zorgt voor bom aan vreugde taferelen, of net koude rillingen die je confronteren met duistere gedachten kronkels.

Ook Lost Baron balanceert voortdurend tussen dat uitdelen van mokerslagen en, door middel van eerder gestroomlijnde tot melodieuze vocalen en riffs, de aanhoorder rustmomenten aan bieden. Waren onze verwachtingen wat hoog gespannen? Het kan, maar Lost Baron kwam op TroyFest ons iets te routineus over, en dit ondanks een donkere gewaarwording die ons even tot een punt van lichte waanzin bracht. We hebben ze in het verleden echter veel intensiever gezien en gehoord. Een donkere brij die zou moeten zorgen voor een intensieve totaalbeleving die aan de ribben kleeft schotelt Lost Baron dus nog steeds voor maar om één of andere reden bleef de mayonaise niet plakken. waardoor we deze keer helaas lichtjes op onze honger bleven zitten. Jammer.

Temptations For The Weak wist ons deze zomer op Frietrock nog compleet, maar dan ook compleet omver te blazen. De band heeft trouwens een schitterend nieuwe plaat uit ‘Fallen from the Stars’ waar ze hun eigen grenzen niet aftasten, maar compleet verleggen. Dat is de grote verdienste van de hele band, laat dit duidelijk zijn, maar het aantrekken van frontman Jadran Beauprez is op allerlei vlakken een schot in de roos. De imposante uitstraling op – en naast het podium – een aangeboren charisma waardoor hij zijn publiek moeiteloos inpakt en een stem als een kanon waardoor de mensen wat naar achteren gaan staan zo hard blaast hij je omver. Na het optreden vertelde Jadran dat hij al een paar weken stemproblemen heeft, het viel ons wel op dat sommige bandleden enkele zanglijnen overnamen, dat zorgde zelfs voor een extra meerwaarde binnen het geheel. Maar zelfs bij een minder sterk stembereik blaast de band ons volledig van de sokken. Wat een wervelstorm aan energiebommen die in je gezicht ontploffen en ons compleet verweest achter laten schotelt Temptations For The Weak ons voor! Anno 2022 is deze band duidelijk klaar voor de grote stap voorwaarts.. indrukwekkend!

Carrion is uitgegroeid tot één van de meest toonaangevende death metal gerelateerde bands die ons landje rijk is. Toen we de band onlangs op Zingem Beeft aan het werk zagen, bleven we ondanks die ferme uppercut die ze weer uitdeelden, lichtjes op onze honger zitten. Carrion had dus nog iets goed te maken, en deed dat met volle overgave. Elk van de bandleden straalde zoveel spelplezier uit, zodat je er zelf gelukkig van werd. Uiteraard binnen die typische duistere omkadering, het is niet zo dat Carrion nu plots liefelijke pop liedjes brengt over bloemetjes en bijtjes. Maar het feit dat we weer die solide band op dat podium zagen staan, waarbij iedereen diezelfde kant uitkijkt, stemt ons vreugdevol. Carrion drukt dat gaspedaal zowel vocaal als instrumentaal voortdurend in, waardoor het dak van Club de B er meermaals afgaat, klasse! En nu vol verwachting uitzien naar die nieuwe plaat…

De hoogtepunten blijven zich opstapelen, Fields Of Troy speelt hier een thuismatch, want plots stond het zaaltje vol tot ver naar achter, dat was voorheen en daarna niet echt het geval. De band wilde in schoonheid afscheid nemen, en haalde alles, maar dan ook alles, uit de kast om hun fans dat ultieme afscheidsfeestje te bezorgen. De grote sterkte van Fields Of Troy is het vocaal en muzikaal voortdurende spelen met emoties, en daardoor snaren raken op de meest gevoelige plekken. Soms worden daarbij registers open getrokken, vaak laaien die emoties zodanig op dat de bewegelijke frontman zijn publiek letterlijk gaat opzoeken. Op het einde van de set gaat hij zelfs gewoon op de boxen staan, gaat over tot een potje stagediven. Zijn fans vangen hem op en dragen hem door de zaal terug naar het podium. Maar ook de bandleden stralen emoties en spelplezier uit, en doen meer dan hun duid in het zakje. We zagen op TroyFest die Fields Of Troy waardoor we ooit super-fan zijn geworden nog eenmaal schitteren in al hun pracht en praal… en zijn zeer benieuwd naar de projecten waar de top muzikanten zich gaan aan laven in de toekomst. De puntjes werden compleet op de ‘i’ gezet, het publiek genoot en pinkte een traantje weg .. bedankt voor die mooie jaren Fields Of Troy!

Bear verstaat de kunst om metalcore / hardcore gerelateerde muziek, binnen die chaotische brij, zodanig melodieus te laten klinken dat we vrij subtiel toch enige structuur menen te herkennen. Maar door de bewegelijkheid, en het omver stampen van menig heilig huisje wordt de aandacht eerder gevestigd op de ravage die ontstaat na de doortocht van de Beer. Plots stond er wel veel minder publiek in de zaal voor Bear. Nochtans levert deze band steeds een chaotische show af, waarbij het publiek letterlijk wordt betrokken en muziekinstrumenten, waaronder het drumstel, sneuvelen. De in het wit geklede bandleden zijn natuurlijk één voor één topmuzikanten, die hun instrumenten furieus bespelen. De brulboei van dienst, schreeuw zijn longen gor, maar elk beetje energie dat er nog overschiet, wordt gebruikt om daken er te doen afvliegen. Haast letterlijk!

Het contrast met afsluiter Thurisaz kon niet groter zijn, niet dat het er plots rustig en relax aan toe gaat. Ook Thurisaz haalt een pletwals boven, al is dat eerder een intensief alternatief gedrenkt in doom elementen die je rillingen bezorgen. Toen we de band medio 2005 live zagen op Vlamrock (As) waren we zodanig van de kaart, dat we als een heel ander mens de zaal verlaten. Ook nu bespeelt Thurisaz de meest donkere gedachten in ons onderbewustzijn op een doordachte en intensieve wijze, waardoor je met de krop in de keel hevig staat te headbangen. Thurisaz is wat ons betreft, één van de meest onderschatte Belgische bands die er bestaan, de manier waarop ze op TroyFest een publiek tot hogere sferen kunnen brengen binnen die bijzonder duistere omkadering? Daar slagen maar weinig zogenaamde gerenommeerde bands binnen hun genre echt in. Thurisaz heeft steeds de grenzen van doom gerelateerde muziek afgetaste, verlegd en durft buiten de lijntjes daarvan te kleuren zonder gezichtsverlies te lijden. Dat was in het verleden zo, dat zetten ze op TroyFest mooi in de gitzwarte verf.

Met speciale dank aan Fields Of Troy en Nick Verduynslager.

Tekst: Erik van Damme.

Foto’s: Luc Ghyselen.