Zingem Beeft, De mastbloem, Kruisem.

Zingem Beeft 2022: kwalitatieve hoogstandjes, binnen een intieme omkadering.

Het is voor velen zoeken naar een speld in een hooiberg, terwijl er een overaanbod is aan kleine en fijne festivals waar intimiteit, kwaliteit en samenhorigheid hand in hand gaan. Je moet daarvoor zelfs niet al te ver reizen. Wij zochten het deze keer op aan de rand van de grens tussen Oost en West-Vlaanderen waar Zingem Beeft voor de ondertussen zesde keer doorgaat, deze keer op een gloednieuwe locatie in Kruisem. Op het programma enkele gevestigde namen binnen de Belgische metal scene, maar het zou echter vooral de bands zijn die sinds vrij recent aan een stevig groeiproces bezig zijn, die ons nog het meest konden bekoren.

Neem nu Patroness. We zagen de band begin dit jaar aan het werk in Asgaard te Gent-Brugge, en ondertussen nog een tweetal keer tijdens de festival zomer. Je zou denken dat je het dan wel even hebt gezien? Maar ook de vierde keer schotelt Patroness je een verrassende wending voor, wat hun veelzijdigheid onderschrijft. De band bespeelt, zowel vocaal, instrumentaal als theatraal elke emotie die bij de mens naar boven komt. Boosheid, vreugde, verdriet, bulderlach, pijn, en noem maar op. Die zovele dingen die je in het dagelijkse leven op je pad tegen komt, spreidt Patroness in een klein uurtje tentoon. De sterkste schakel om dit doel te bereiken ligt bij een heel bewegelijke frontman Guy Callens, die op meesterlijke wijze van gedaante kan veranderen. Van een vervaarlijk kijkend demonisch wezen, naar een grappige hofnar tot gebroken Romeo die treurt om het verlies van zijn Juliette. Het zit allemaal verborgen in zijn stem, zijn danspassen op en voor het podium en vooral de manier waarop Guy zijn publiek bespeelt, er komt deze keer zelfs een kinderreddingsbandje aan te pas dat hij liefkozend over zijn hoofd trekt, met een grimas op zijn lippen die het midden houdt tussen grapjas en griezelig en je doet baden in het angstzweet. Maar eerlijk is eerlijk, ondanks de capriolen van hun frontman, die met ontblote bovenlijf letterlijk het publiek in de zaal opzoekt, kunnen we niet voorbij aan de klasse muzikanten binnen de band. Een voor één gooien ze een spervuur van indrukwekkende, en gevarieerde riffs door de boxen, waarbij de grimassen op hun gezichten, de manier waarop ze die instrumenten drum en gitaar geselen, bewijzen dat ze dit doen vanuit een buikgevoel waardoor menig haartje op onze armen recht komt. En waardoor de grootmeester Guy niet staat te roepen, in de woestijn, hun inbreng, elke schakel binnen deze band is daardoor minstens even belangrijk om tot dit meesterlijk eindresultaat te komen. Een filmisch totaalspektakel van uiteenlopende emoties.

Dat laatste krijg je ook op je boterham met Stories From The Lost, als is het wat totaalbeleving betreft toch van een heel ander kaliber. Binnen een intensieve, sombere doom sfeer waarbij geen lichtje schijnt aan het einde van de tunnel, doet Stories From The Lost je wegzakken in donkere gedachten, de enige voorwaarde is dat je gewillig moet durven mee gaan in het verhaal dat de band verteld. Dat daarbij alles op diezelfde strakke lijn ligt, stoort daardoor allerminst. We schoven dan ook wat dichterbij, keken de band in de ogen, en zagen onze eigen demonen de revue passeren. Om één of andere reden zorgde dit echter niet voor angstaanvallen, maar een zekere gemoedsrust die over ons neerdaalt. Alsof Stories From The Lost, zowel vocaal maar vooral toch instrumentaal, je dat deken aanbiedt tegen de donkere gedachten in je onderbewustzijn. Een intensieve totaalbeleving die ons dat ene kippenvelmoment na de andere krop in de keel bezorgd. In sterk contrast met de gevarieerde aankleding van hun voorganger, maar net door die intensieve totaalbeleving, kregen we wederom een confrontatie te verwerken met zovele emoties, al bleken deze bij Stories From The Lost eerder donker van aard.

*Foto’s: Patroness / Stories From The Lost*

Na deze twee kleppers is het verdomd moeilijk om nog beter te doen. Carrion is echter uitgegroeid tot één van de meest toonaangevende death metal gerelateerde bands die ons landje rijk is, persoonlijk was het de negende keer dat we ze live aan het werk zagen, en ze hebben ons nog geen enkele keer ontgoocheld. Ook nu voel je gewoon die demonische adrenaline door je adders stromen, zoals we dat zo graag omschrijven, waardoor menig persoonlijk putje van de Hel prompt open gaat. Carrion bestaat uit kleppers van muzikanten, en een bewegelijke frontman die met zijn rauwe stem die haren zo hoog doet komen op je armen, dat je in het angstzweet staat te headbangen tot de nekspieren pijn doen. Op het einde van de set hoorden we enkele nieuwe wendingen passeren, waardoor we aangenaam werden verrast , is dit een voorbode van nieuw werk vroegen we ons af? Want dat is het enige minpunt, de band bracht hun laatste plaat ‘Time To Suffer’ uit in 2018, een top plaat waaruit ze naar kunnen blijven teruggrijpen, want het blijft een boeiende trip, ook live. Maar het verlangen naar vers bloed is dus echter eveneens heel groot, we vernamen buiten de coulissen dat er – vermoedelijk – begin volgend jaar een nieuw werk zou aankomen. En ondanks die uppercut van jewelste die de band ook nu weer uitdeelt op Zingem Beeft, is dat iets waar we zo mogelijk nog meer naar uitzien.

Als je een band samenstelt met allemaal top muzikanten die hun sporen ruimschoots hebben verdiend, dan valt er puur technisch bekeken geen speld tussen te krijgen. Dat gevoel overvalt ons telkens we Your Highness live aan het werk zien, onwaarschijnlijke riffs die klieven door je vege lijf, verbluffende drumsalvo’s en die ongenadige vocalen als gevarieerde kers op de taart. Het heeft ons al meerdere keren op het puntje van onze stoel laten genieten. Ook op Zingem Beeft legt de band de lat enorm hoog, en staat te spelen alsof ze voor een weide van tien duizend man bezig zijn, dat siert hen. Want ondanks die technische hoogstandjes op dat podium, blijft het spelplezier ook overeind. De charismatische en bewegelijke frontman port zijn publiek aan, en de muzikanten blijven dat gaspedaal induwen tot geen spaander meer geheel blijft. Daardoor slaagt Your Highness met brio in zijn opzet om het dak er meermaals te laten afgaan. Wat een ferme uppercut van bijna een uur lang deelt Your Highness toch weer uit, we moesten er toch even van bekomen. Want daar kwam de volgende mokerslag al aangevlogen.

*Foto’s: Carrion / Your Highness*

Over Cobra The Impaler is al veel gezegd en geschreven, ze worden soms zelfs naar voor geschoven als de nieuwste metal hype. Op Lokerse Feesten en Alcatraz lieten ze alvast een zeer sterke indruk achter. Uiteraard bestaat deze band uit bandleven die al heel wat waters hebben door zwommen, maar vooral put Cobra The Impaler uit een hele waaier aan metal stijlen, waardoor ze een heel ruim publiek over de streep kunnen trekken. Wijzelf staan altijd wat sceptisch tegenover bands die worden gehypet door de media, maar moeten onze sceptische houding snel herzien, als we worden meegesleurd in een wilde rollercoaster aan energieke mokerslagen die de band vanaf de eerste noot uitdeelt, met een imposante talentvolle frontman als kers op de taart, die zijn publiek letterlijk meesleurt in die wervelstorm, kan het dak er alleen nog maar eens compleet afgaan. Een klein uur lang blijft Cobra The Impaler dat gaspedaal op die zeer gevarieerde wijze induwen, tot niemand meer stil staat. Het was ook eigenlijk voor het eerst dat de zaal compleet vol stond , tot ver naar achter. En iedereen genoot even veel van deze alles vernietigende energiebom die niet één keer, maar een uur lang in ons gezicht tot ontploffing werd gebracht in de vorm van een ondoordringbare geluidsmuur. Toch wel best onder de indruk van deze vrij nieuwe parel binnen de Belgische muziek wereld, die we nog veel potten zien breken in de nabije en verdere toekomst, moeten we toegeven.

De avond werd afgesloten met rook en confetti. Reject The Sickness haalde namelijk alles uit de kast om het publiek die ultieme, vooral toch donkere en grauwe, kers aan te bieden om dit feest van intimiteit en samenhorigheid met een knal van formaat af te sluiten. Ook hier valt er technisch bekeken weer geen speld tussen te krijgen, de demonische frontman is een klasse entertainer die niet alleen zijn donkere stem en uitstraling in de strijd gooit, maar dat overdekt met de nodige humor en zelfrelativering en dat maakt deze band een bijzondere parel binnen dat donker metal wereldje. Reject The Sickness bespeelt zijn publiek op meesterlijke wijze, waardoor uw demonen en deze van de band zelf met elkaar de degens kruisen. Een overweldigende gewaarwording, die kan tellen als kers op de taart van deze bijzonder boeiende dag en avond vertoeven op het super gezellige evenement Zingem Beeft.

*Foto’s: Cobra The Impaler / Reject The Sickness*

Met speciale dank aan Eef Vanpevenaeyge.

Tekst: Erik van Damme.

Foto’s: Luc Ghyselen.