Motocultor, festivalterrein St. Nolff, Frankrijk.

***Noot van de redactie: bij MUSIKA proberen we steeds een beeld te schetsen van ALLE bands die op een evenement te zien en te horen zijn. Dat lukt meestal wel, zelfs op een festival met vier podia waar telkens twee bands gelijktijdig actief zijn, maar dan mag de organisatie niet afkomen met (onduidelijke) restricties op gebied van fotograferen. We hebben het hier over het aantal nummers dat we konden / mochten fotograferen, het aantal fotografen per keer in de “foto-pit”, en het feit dat men plots “priority” fotopassen in gebruik nam. Vandaar ons onvolledig foto en tekstverslag. En dan hebben we het nog niet gehad over de weersomstandigheden.***

Dag drie van Motocultor wordt afgetrapt door The Dali Thundering Concept en door Madam, twee Franse bands die in uiteenlopende muzikale (sub)genres actief zijn. Zo wordt The Dali Thundering Concept in het vakje modern metal geplaatst, een term waarmee je heel veel kanten uit kan. In geval van The Dali Thundering Concept horen wij een energieke en gedreven gebrachte mix van deathcore, hardcore en progressive metal zodat men kiest voor veel variatie. En alhoewel het gezelschap enorm goed ontvangen wordt, hebben wij de indruk dat er nog werk aan de winkel is. Dat laatste geldt zeker ook voor de drie dames van Madam, een band die we in kunnen situeren in het alternative rock vakje. De nummers worden best wel goed opgebouwd, maar we hebben de indruk dat er, zeker op gebied van podium présence, nog enorm veel werk aan de winkel is. Deze twee bands zullen toch nog heel wat tijd nodig hebben, willen ze effectief doorbreken naar een breder of ruimer publiek.

*Foto’s: The Dali Thundering Concept / Madam*

Het alternative rock / alternative metal gezelschap Tranzat werd dan uitgespeeld tegenover het metalcore / deathcore gezelschap van Ten56. Bij Tranzat worden erg toegankelijke stukken afgewisseld met zware fragmenten. Het klinkt allemaal niet slecht, maar na een paar nummers kan je bijna voorspellen wanneer de zwaardere stukken langskomen. Iets te voorspelbaar dus deze heren van Tranzat. Ten56 is de nieuwe band rond ex-Betraying The Martyrs vocalist Aaron Matts die kiest voor een vrij zware en harde sound. Die wordt energiek, heel brutaal en agressief neer gezet zodat fans van het (sub)genre hier wel degelijk hun gading in vinden. Wij houden het, voorlopig toch, op “goed voor een half uurtje” voor Ten56.

*Foto’s: Tranzat / Ten56*

Noch de versie van death metal (met minimale accenten black metal) van Gohrgone, noch de alternative rock van Princesses Leya, de twee volgende bands op de podia, weet ons te overtuigen. Oké, Gohrgone zorgde voor een pak energie, gedrevenheid en agressie gebundeld aan kracht, maar dat is schering en inslag in het (sub)genre. De lang uitgesponnen verhalen tussen de leden van Princesses Leya, die men tussen elk nummer opnieuw vertelde, boeiden ons helemaal niet en haalden zo de vaart uit een set die al niet echt denderend te noemen was.

*Foto’s Gohrgone / Princesses Leya*

Door de ons eerder opgelegde restricties en het feit dat er echt wel heel veel publiek was dan op de eerste dag, besliste ik om nog slechts een band tijdsblok te gaan fotograferen, zodat ik soms ook niets van de andere band meepikte. Zo miste ik compleet Nature Morte en koos ik voor de krachtige death metal set van Viscera, een technical death metal band uit Brazilië die voor het eerst in Frankrijk een concert bracht. Viscera zorgde voor een heel knappe set die de heren uiterst krachtig en energiek de weide instuurden. Zonder dat de heren ons immens verbaasden, zorgden ze er wel voor dat de lat van het niveau lichtjes hoger werd gelegd.

Het niveau steeg nog een stuk middels de mooi uitgebalanceerde set van Schammasch, een Zwitsers black metal gezelschap dat een heel dreigende en beklijvende sound bracht waar kilte en duisternis als een rode draad door heen sijpelde. Het was echt voor het eerst dat ik die dag een extra uitroepteken bij een set plaatste zodat ik heel graag deze Schammasch nog eens terug wil zien / horen. Ontgoochelend was de performance van Doflame, een Canadees hardcore / punk gezelschap dat reeds na hoop en al twintig minuten “het laatste nummer van dit concert en van deze tournee” aankondigde!

*Foto’s: Viscera / Schammasch*

De keuze tussen de post hardcore van 20 Seconds Falling Man en de black metal sound van het Belgische Wiegedood was ook vlug gemaakt. Wiegedood trakteerde op een heel intense en beklijvende set en dat op klaarlichte dag en een zonovergoten podium. Dat belette de band niet om voor een heel kille en in duisternis gehulde sound te zorgen. Toch miste ik de duisternis ergens wel, maar dat deed geen afbreuk aan het feit dat de heren van Wiegedood moeiteloos het aanwezige publiek volledig voor zich weten te winnen.

Ook de keuze tussen Burning Heads, een punk rock band die ook wat richting pop kijkt, en het Finse Lost Society werd vlug gemaakt. Lost Society staat werd in 2010 opgestart en ging van start als thrash metal band. Gaandeweg ging men het breder zien en tegenwoordig kan je de sound van Lost Society een mix gaan noemen van groove metal, nu metal en metalcore. Deze eigenzinnige mix zorgt hier alvast voor ene heel gedreven en energieke set waar vooral kracht van af druipt en die ons gemakkelijk weet te boeien en te overtuigen.

*Foto’s: Wiegedood / Lost Society*

Moeilijker was de keuze tussen de Franse bands Benighted (een mix van death metal en grindcore) en Regarde Les Hommes Tomber (black metal). Ik koos toch voor Regarde Les Hommes Tomber omdat ik toch stilletjes wat fan ben van dit gezelschap dat me elke keer opnieuw weet te overtuigen middels hun krachtige en energieke shows waar duisternis, kilte en dreiging voorop staan. Ook nu weer de heren een intense en beklijvende set neer te zetten die ervoor zorgt dat het publiek vanaf de eerste noot wordt meegezogen in een energiek, gedreven en heel enthousiast gebrachte set. Regarde Les Hommes Tomber baant zich zo stilletjes aan een weg richting top in het black metal wereldje. Zeker in eigen land heeft dit gezelschap een enorme aanhang en dankzij hun best wel heel knappe nummers – waar de heren kracht, duisternis en dreiging koppelen aan melodie – stormen ze daar zeker alvast door naar de top.

Opnieuw een veel gemakkelijker keuze was die tussen H09909, een Amerikaans gezelschap dat voor een mix van rap, punk, elektronica en dergelijke staat, en het Britse Progressive metal ensemble Tesseract. Je raad het hoogstwaarschijnlijk al: ik koos voor Tesseract. En alhoewel dit gezelschap me best wel kan bekoren wat betreft albums, heb ik een beetje bedenkingen bij hun live concerten. Toch werden die “bezwaren” een voor een weg gespeeld door de krachtige en intense manier waarop de heren hun sound hier hebben neer gezet. Hun sound was bijwijlen zelfs enorm krachtig, stevig en zwaar te noemen, en dat werd niet enkel door mezelf bijzonder goed gesmaakt. Kortom, Tesseract zal dankzij deze set een heel pak nieuwe zieltjes gewonnen hebben voor hun knap opgebouwde nummers.

*Foto’s: Regarde Les Hommes Tomber / Tesseract*

Het Ierse post rock gezelschap van God Is An Astronaut moest het dan ontgelden ten voordele van het Poolse Vader. Dit gezelschap ging reeds in 1983 van start, eerst nog als speed metal / heavy metal band, maar al vlug koos men voor een andere muzikale richting: een mix van death metal en thrash metal. En die koerswijziging legde Vader geen windeieren. Vocalist / gitarist Peter – geboren Piotr Pawel Wiwczarek – is de enige die er bij is van het prille begin, maar steeds opnieuw vind hij de passende muzikanten rondom zich om de kracht en de agressie van vader te laten schitteren. Gitarist Spider is er bij sinds 2010, bassist Hal sinds 2011 en drummer Michal Andrzejczyk pas sinds dit jaar. Maar het viertal gaf er zo intense oplawaai op dat we bijna alle knappe concerten van hiervoor vergeten waren. Wat een bom was me dat: een uiterst gedreven en energieke performance vol kracht, agressie en brutaliteit. Meer hebben we dan ook niet nodig om compleet overstag te gaan. Vader kwam, zag en overwon: een schitterend concert!

Ook de keuze tussen Les Wampas, een Franse punk rock / psychobilly band, en het eveneens Franse Alcest was nogal vlug gemaakt. Alcest werd in 1999 opgestart als solo black metal project van Neige. Ondertussen is de sound danig aangepast naar een mix van post black metal en shoegaze en mag je drummer Winterhalter sinds 2009 als vast bandlid beschouwen. Tijdens live concerten krijg je dan ook nog sinds 2010 steevast bassist Indria en gitarist / backing vocalist Zero te zien en te horen. Alcest doet op een podium steeds zijn ding en dat zorgt voor ene beklijvende mix van heel stevig en krachtig werk afgewisseld met rustgevende momenten die voor kalmte zorgen. Neige en kornuiten weten dit steeds uiterst mooie en goed te doseren zodat steeds een beklijvend en intens klinkende geheel ontstaat. Dat was op deze editie van Motocultor niet anders zodat we ook nu weer moeten beamen dat Alcest een heel knappe set bracht.

*Foto’s: vader / Alcest*

De mix van industrial en rock van het Duitse Eisbrecher moest het ook afleggen tegenover de mix van black metal en death metal van het Oostenrijkse Belphegor. Zoals het Belphegor beaamt krijgen we een kille sound te horen die gehuld wordt in een dreigende duisternis. Voeg daar een beklijvende en intense performance aan toe en je wordt van de sokken geblazen. Toch vergeet het viertal niet om die duivelse donkere kracht te voorzien van voldoende melodie om het geheel iet of wat toegankelijker te maken, al is dit misschien een woord dat ik in deze context beter niet gebruik. Hoe dan ook, Belphegor zorgde voor een schitterend spektakel waar kracht, dreiging, intensiteit en energie samen gaan en elke muziekfanaat met nog een klein beetje vooroordelen voorgoed aan zich heeft gebonden. Wat Vader een goed uurtje eerder deed (ons bijna compleet overbluffen), deed Belphegor evenzeer.

Vele moeilijker was de keuze tussen Sick Of It All, een van de grondleggers van wat we tegenwoordig New York hardcore noemen, en Cult Of Luna, een Zweedse band die we in het vakje Post metal kunnen onderbrengen al maken ook accenten uit sludge, doom en progressive metal deel uit van hun sound. We kozen voor die laatsten en weten niet echt of we wel de juiste keuze maakten. We bedoelen maar dat we de sound van Cult Of Luna best wel goed en sterk vinden, maar ons echt overtuigen zat er niet in. Kwam dit door het overweldigende van Belphegor of het feit dat Cult Of Luna niet echt “our cup of tea” is.

*Foto’s: Belphegor / Cult Of Luna*

Synthwave is helemaal niet ons ding en het spreekt dan ook vanzelf dat we Perturbator volledig links lieten liggen ten voordele van het Poolse Batushka. Dit black metal ensemble heeft een soort van cult status opgebouwd en zorgde ook hier voor een heel intense en beklijvende set waarbij kilte, dreiging en duisternis centraal staan in een schitterend neergezette setting. Dat de heren er allemaal heel rustig bij blijven staan, doet geen enkel afbreuk aan de dreigende sound die men neerzet. Hier dus geen pakken energie en gedrevenheid, maar wel een extra dosis beklijvende intensiteit. Batushka bevestigt aldus heel vlot zijn status.

Dag drie werd afgesloten door enerzijds Les Ramoneurs De Menhirs en anderzijds Apocalyptica. Daar we Les Ramoneurs De Menhirs, een Bretoense Celtic punk rock band, al eens eerder hadden gezien en gehoord, kozen we heel bewust voor Apocalyptica. Dit Finse gezelschap staat met drie cello’s op het podium die enkel begeleid worden door drums. Op papier is dit niet “our cup of tea” en ook als we albums beluisteren van dit gezelschap blijven we wat op onze honger zitten. Maar we moeten al onze vooroordelen overboord gooien vanaf de eerste noot van dit gezelschap. Dit is pure klasse die op een heel gedreven en energieke manier wordt neergezet. De klassieke instrumenten, die cello’s toch wel zijn, zorgen voor een hartverwarmende sound en door de krachtige drumpatronen krijg je echte wel een “metal ervaring” aangeboden. Met andere woorden: we hebben heel intens genoten van een uiterst klasrijk neer gezette set van Apocalyptica zodat we nu al uitkijken naar een volgend concert van dit gezelschap. Meteen een heel geslaagde afsluiter van dag drie van Motocultor.

*Foto’s: Batushka / Apocalyptica*

Met dank aan de organisatie.

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.