Motocultor, festivalterrein St. Nolff, Frankrijk.

***Noot van de redactie: bij MUSIKA proberen we steeds een beeld te schetsen van ALLE bands die op een evenement te zien en te horen zijn. Dat lukt meestal wel, zelfs op een festival met vier podia waar telkens twee bands gelijktijdig actief zijn, maar dan mag de organisatie niet afkomen met (onduidelijke) restricties op gebied van fotograferen. We hebben het hier over het aantal nummers dat we konden / mochten fotograferen, het aantal fotografen per keer in de “foto-pit”, en het feit dat men plots “priority” fotopassen in gebruik nam. Vandaar ons onvolledig foto en tekstverslag. En dan hebben we het nog niet gehad over de weersomstandigheden.***

Na een eerste dag Motocultor, die vooral in het teken stond van alternative rock / pop, kregen we nog drie dagen te verwerken die ons, op muzikaal vlak dan toch, een heel stuk beter leken te liggen. Voor het eerst werd ook een vierde podium – naast de drie gekende podia (“Dave Mustage” (het hoofdpodium in een tent), “Massey Feruscène” (ook in een tent), en de “Supositor Stage” (in open air en wat veraf gelegen)) was er ook de “Bruce Dickinscène” (ook in open air) -in gebruik genomen zodat er telkens twee bands tegelijkertijd actief bezig waren en we soms hartverscheurende keuzes moesten maken.

Het Franse Aephanemer mocht openen op het hoofdpodium en deed dit met verve. Wij, van MUSIKA, “ontdekten” deze band middels het album ‘Prokopton’ uit 2019 – later dit jaar wordt een nieuw album verwacht – en waren danig onder de indruk van hun sound die een mix vormt van melodic black metal met symphonic metal. Voeg daar wat folky accenten aan toe en je krijgt een mooi beeld. Het viertal – twee dames, twee heren – zorgde hier voor ene heel krachtige en harde set, maar met pakken melodie zodat we een stevige oplawaai kregen als opener. Kortom Aephanemer deed wat we hadden verwacht en, eerlijk gezegd, kijken we nu al uit naar een nieuw concert van dit gezelschap.

Op hetzelfde moment mocht Sorcières zijn kunnen tonen op de “Bruce Dickinscène”. Dit gezelschap zorgt voor een heel gedreven en energieke sound die een mix vormt van pagan en folk metal. Enig minpuntje voor Sorcières is het feit dat men er wat statisch bij staat: een beetje meer energie, enthousiasme op het podium zou er voor kunnen zorgen dat het publiek nog gemakkelijker overstag gaat.

*Foto’s: Aephanemer / Sorcières*

De sound van het Britse Svalbard omschrijven is niet zo eenvoudig. Ze brengen immers een mix van post hardcore met accenten uit o.a. black metal en zelfs death metal. Dit zorgt ervoor dat we Svalbard heel brutaal en agressief vinden. Op vocaal vlak wisselt men af tussen mannelijke en vrouwelijke vocalen. Oké dus wat afwisseling betreft in zowel het vocale aspect als het puur muzikale, maar toch blijven we wat op onze honger zitten.

Wie vroeg op de namiddag al een portie energieke en agressief klinkende metalcore wil meepakken, zit goed bij het Schotse Frontierer. Dit gezelschap zet immers een heel gedreven performance neer waar bassist en beide gitaristen gezwind en energiek door elkaar heen lopen. Wij vinden het leuk om Frontierer eens aan het werk te zien en te horen, maar veel meer dan dat zit er, naar onze smaak, niet in.

*Foto’s: Svalbard / Frontierer*

Maïeutiste, een Frans gezelschap uit de buurt van Sain’-Étienne, zorgt voor een kanppe set met heel goed opgebouwde nummers waar de kilte, dreiging en de duisternis van af stroomde. Black metal dus, maar dan wel uitstekend neer gezet zodat we dit Maïeutiste wel vaker eens willen tegenkomen op festivals.

Dat geldt heel zeker ook voor Acyl, een Frans gezelschap uit de buurt van Parijs dat zich muzikaal laat gelden aan progressive klinkende Middle Eastern Folk metal met wat accenten die ons doen denken aan death metal. Dit leverde alvast een heel knappe set die naar veel meer smaakt als je het ons vraagt. Het publiek voor het podium is in ieder geval laaiend enthousiast en danst mee op de kracht en het aanstekelijke enthousiasme die van Acyl uit gaat.

*Foto’s: Maïeutiste / Acyl*

K-Lone zorgt voor een set post rock met knap opgebouwde nummers waarin men speelt met contrasten: hard staat tegenover zacht, energiek tegenover kalm, opzwepende tegenover rust. Goed dus indien je fan bent van het (sub)genre dit K-Lone.

Liefhebbers van een mix van death metal en grindcore trotseerden de regen om het Franse Sublime Cadaveric Decomposition te aanhoren. De heren zorgen voor een heel energieke en gedreven set – precies zoals je mag verwachten van een band in dit subgenre –, maar kunnen toch niet tippen aan wat we hadden verwacht als 1914 er was geweest. Deze band uit Oekraïne moest forfait geven omdat de drummer in het hospitaal werd opgenomen. Spijtig voor diegene onder ons die 1914 nog niet eerder aan het werk hebben gezien, al deed Sublime Cadaveric Decomposition zijn uiterste best.

*Foto’s: K-Lone / Sublime Cadaveric Decomposition*

Ook Sacred Reich was niet op het appel en werd vervangen door The Shamisenists, een Japanse drietal met een drummer en twee heren die op eigenaardige instrumenten tokkelden: twee shamisen. Hun alternative rock werd goed onthaald door de liefhebbers voor het hoofdpodium. Wij, van MUSIKA, hebben toch een beetje onze twijfels rond The Shamisenists, omdat we eigenlijk niet zoveel variatie in de nummers ontdekten ondanks de virtuositeit die de heren op hun instrument probeerden aan te tonen.

Nee, geef ons dan maar de heel knap opgebouwde folk rock nummers van het Zweedse Garmarna, die op een prachtige manier werden neer gezet. Vooral de stem van Emma Härdelin sneed ons af en toe de adem af, zonder dat we de inbreng van de overige muzikanten van Garmarna willen minimaliseren. Stilletjes vroegen we ons af waarom dit gezelschap slechts een slot van veertig minuten toegewezen kreeg.

*Foto’s: The Shamisenists / Garmarna*

We lieten de set van Pogo Car Crash Control, op de “Massey Ferguscène”, eigenlijk zo goed als compleet aan ons voorbij gaan. Niet omdat we niet houden van een mix van hardcore, punk en metal, maar omdat het eveneens Franse Seth tegelijkertijd op de “Supositor Stage” van jetje gaf. En een set van dit black metal ensemble is er steevast een om duimen en vingers bij af te likken. Ook nu weer zorgde dit gezelschap voor een mooi visueel opgebouwde set, waar dreiging, kilte, duisternis en kracht van uitging ondanks het nog vroege uur. We zagen Seth nu al een aantal keer aan het werk en steeds opnieuw zijn we onder de indruk van het beklijvende en intense werk van deze heren.

*Foto’s: Seth*

Ook het Finse power metal gezelschap Sonata Arctica was er niet bij en was vervangen door The Great Old Ones, een post black metal ensemble uit de buurt van het Franse Bordeaux. Ook deze band creëert een heel duistere en dreigend klinkende sound die ons weet te overtuigen van hun kunnen. Het, hoofdzakelijk, Franse publiek kiest toch eerder voor het frivole, aanstekelijke en uiterst toegankelijke geluid van Naheulband dat een soort van folk brengt en waar de Franse bindteksten voor de nodige hilariteit zorgen bij het enorm enthousiaste publiek. En ondanks het feit dat we Naheulband dus best aardig en leuk vinden, al begrijpen we niet steeds de clue in hun verhalende bindteksten, winnen de heren van The Great Old Ones voor ons op de punten.

*Foto’s: The Great Old Ones / Naheulband*

Pallbearer is de volgende band op het tweede podium. Dit Amerikaanse doom metal gezelschap zagen we, net als een aantal andere bands ook al op het Alcatraz festival een weekje eerder. Ook nu weer zette het viertal een stevige en zware set neer, waar je toch voldoende melodie in kan gaan ontdekken. Verrassend is het niet wat Pallbearer op ons los laat, maar doeltreffend des te meer.

Het Braziliaanse Krisiun zorgt voor een dynamisch, gedreven en energiek concert. Hun heel agressieve set wordt enorm gesmaakt door de vele fans die voor het podium een plaatsje hebben gevonden. Toch hadden we hier de indruk dat het net iets minder impressionant was dan vorige week, maar misschien ligt dit uitsluitend aan ons omdat we Krisiun te kort na elkaar opnieuw tegen komen.

*Foto’: Pallbearer / Krisiun*

Het Amerikaanse thrash metal gezelschap Dark Angel had de ondankbare taak om op te boksen tegen het in Frankrijk immens populaire Skáld. Toch leverden de heren van Dark Angel een heel knappe en energiek set af vol agressie en gedrevenheid. Skáld hoeft ons al lang niet meer te overtuigen en als je het publiek uit de bol ziet gaan voor het podium zijn een heel pak muziekliefhebbers het met ons eens dat de Viking chants voor een machtige set zorgen die boeit vanaf de eerste noot tot de laatste uitstervende klank. Wij, van MUSIKA, zagen deze Franse band nu al ettelijke keren aan het werk dit jaar en steeds opnieuw verbazen we er ons eigenlijk over dat de sound van deze band ook metal fans enorm kan aanspreken en bekoren.

*Foto’s: Dark Angel / Skáld*

Spijtig voor het Duitse progressive metal gezelschap van The Ocean, maar we kozen voor de koude en dreigende black metal klanken van Noctem. Deze Spaanse band laat ook wat elementen uit death metal insijpelen in hun sound en zo ontstaat een heel duister geheel met de nodige agressiviteit. En als de heren dat dan ook nog eens heel energiek en uiterst gedreven neer zetten, verkrijg je een uiterst knap geheel dat naar smaakt. Kortom, Noctem blies ons niet volledig weg, maar verraste ons wel duidelijk in positieve zin. Maar van dat mag dus altijd.

*Foto’s: Noctem*

Het Duitse thrash metal instituut dat luistert naar de naam Kreator moest vanaf het hoofdpodium, “Dave Mustage”, opboksen tegen dé vrouwelijke metal stem op het nieuwe, vierde podium, “Bruce Dickinscène”, Tarja. Kreator weet in ieder geval een overvolle tent te overtuigen met hun agressieve sound die wat wordt opgesmukt met rookkolommen wegens het feit dat men geen vuur mocht gebruiken in de tenten. Kracht en melodie gaan mooi samen en de heren van Kreator weten het publiek perfect te bespelen, te begeesteren en te overtuigen.

Maar ook de set van Tarja was er een om in te lijsten. Tarja was, zoals steeds, uitstekend bij stem en ging er meteen heel energiek, gedreven en vol overgave tegenaan. We kregen de indruk dat hier een artieste op het podium die zich nog volledig moest bewijzen. Met een uiterst fantastische band achter zich zorgde Tarja voor ene prachtige set waar haar stem de hoofdrol blijft opeisen. Wij hebben slechts een woord over voor de hier neer gezette set: “AF”.

*Foto’s: Kreator / Tarja*

Ook de set van het Noorse progressive metal gezelschap Leprous lieten we volledig aan ons voorbij gaan ten voordele van het Amerikaanse slam death metal gezelschap Devourment. Dit viertal zorgde immers voor ene heel energieke, gedreven en agressieve set die ons best wel on bekoren. Absolute fan van dit (sub)genre zijn we niet, maar de energie die de heren tentoonspreiden maakt enorm veel goed en … we ontdekken zelfs heel wat melodie in de sound van Devourment.

*Foto’s: Devourment*

Een set van Powerwolf kennen we zo goed als uit het hoofd en toch weet dit power metal ensemble ons steeds opnieuw te boeien. De show is “af”, de sound is enorm aanstekelijk en de heren weten verdomd goed hoe ze het allemaal moeten verpakken om telkens weer de nodige positieve respons te krijgen. Ook nu weer geniet het publiek massaal van het afgeleverde kijk en luisterstuk. Meebrullen met Powerwolf kan ook altijd: eerst iedereen samen, dan enkel de dames, dan enkel de heren en dan nogmaals allemaal samen. Powerwolf laat elke metalfan uit de hand eten!

Het Bretoense Plantec moet dus opboksen tegen deze Duitse pletmachine, maar doet dit niet onaardig als we het publiek voor het podium zien. Toch boeit hun versie van folk rock ons maar matig ondanks het feit dat de band tal van gasten aan bod laat komen.

*Foto’s: Powerwolf / Plantec*

Het Amerikaanse death metal gezelschap van Suffocation lieten we links liggen omdat we dachten beter licht te krijgen (om te fotograferen – Damned, wat een ontgoocheling was me dat!) bij Celeste. Dit Franse gezelschap zorgt voor een intrigerende mix van sludge, post hardcore en black metal. Hun supersonische aanslag op ons gehoor ligt ons niet echt, maar een overvolle tent geniet met volle teugen. Wie zijn wij dan om het geluid van Celeste af te kraken?

Kiezen tussen bakken elektronica (Denez) en Viking metal (Týr) is voor ons een heel gemakkelijke keuze. Týr is een Faeröerse folk- /Viking metalband die ons al menig keer op een heel aangename manier weet te overtuigen. Dit was nu net iets minder geval, zonder dat we de set van dit viertal wilden willen minimaliseren. De heren waren immers goed op dreef, maar we misten net dat tikkeltje dat we tijdens eerder concerten van de band wel hadden ervaren. Met nummers die men afwisselend in de Engelse taal als in het Faeröers bracht, zorgden de heren van Týr toch voor een geslaagde afsluiter van deze tweede dag van Motocultor. Op naar dag drie!

*foto’s: Celeste / Týr

Met dank aan de organisatie.

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.