Motocultor, festivalterrein St. Nolff, Frankrijk.

De eerste dag van dit vierdaagse evenement, dat de naam Motocultor draagt, begon niet al te voortvarend: het duurde immers veel langer dan verwacht vooraleer de “poorten” open mochten. De muziek zou veel moeten goed maken, maar slaagde daar de eerste dag slechts deels in. De organisatie had er immers voor gekozen om een eerste dag – normaal gezien tussen 14u00 en 01u30 – in te vullen met muziek die niet echt onze muzikale voorkeur weg draagt. Toch probeerden we er het beste van te maken.

Voor een vrij beperkt publiek – een deel stond nog aan te schuiven aan de ingang, terwijl velen ook in de rij stonden te wachten om een cashless kaartje te kopen – mocht Wild Classic Music Ensemble het festival op gang trekken. Eigenlijk is dit zo wie zo al een ondankbare taak, maar voor dit Belgische gezelschap bestaande uit vijf mensen waaronder vier mensen met een beperking, leek het niets uit te maken. We zagen en hoorden immers een enthousiast vijftal aan het werk op het hoofdpodium (“Dave Mustage”) waar elektronica en bijpassende beats de bovenhand voerden. We vinden het prachtig dat de organisatie een band als deze Wild Classic Music Ensemble laat openen – al vinden we vijftig minuten toch te lang –, maar ons doet het muzikaal gezien weinig tot niks.

Gelijktijdig op het tweede podium (“Massey Ferguscène”) en het derde podium (Supositor Stage”) kregen we dan The Blue Butter Pot en Sang Froid. The Blue Butter Pot zorgde voor een aangename portie vette bluesrock met accenten uit boogie, blues en rock ‘n’ roll. Het tweetal liet een heel energieke indruk na en toverde een eerste een glimlach op ons gezicht. Een typische “Chuck Berry duckwalk” ontbrak niet en we zagen een heel pak mensen rondom ons enthousiast mee genieten. Sang Froid tapt uit een compleet ander vaatje. Dit gezelschap kiest immers voor een sound die we het best kunnen omschrijven als gothic rock / dark rock. Het gezelschap weet ons vanaf de eerste tonen danig te overtuigen van hun kunnen. Mooi in (maat)pak gehesen zorgt men voor uiterst knappe songs die gedragen worden door de warme, maar donker getinte, stem van … Maar, hey, die man kennen we ook van het black metal ensemble Regarde Les Hommes Tomber, want het is inderdaad T.C. Die hier bewijst over een heel knappe stem te beschikken die perfect aansluit bij het muzikale gegeven.

*foto’s: Wild Classic Music Ensemble / The Blue Butter Pot / Sang Froid*

Compleet iets anders krijgen we dan terug te horen op de mainstage want het drietal van Slift staat voor een loodzware en harde mix van sludge en noise. Vooral de zware gitaarlijnen en harde noise interventies wegen stevig door in de Slift-sound, maar het overtuigd ons niet echt.

Daarna was het kiezen tussen de mix van stoner rock en sludge (I000 Mods) en noise rock (Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs), twee (sub)genres die ons opnieuw maar matig kunnen boeien. Wel moeten we toegeven dat I000 Mods voor een heel krachtig en stevig geluid geluid kiest die vol beleving en enthousiasme wordt neer gezet zodat toch een groot deel van het publiek meegevoerd wordt in deze muzikale trip. Over Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs kunnen we eigenlijk kort zijn ondanks de goede bedoelingen op het podium, laat de sound van dit gezelschap ons eerder koud.

*Foto’s: Slift / I000 Mods / Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs*

Clutch dan maar. Dit Amerikaanse gezelschap brengt een eigenzinnige mix van stoner rock, hard rock, wat blues rock en zelfs een deel alternative metal. Allemaal heel mooi op papier, maar niet echt aan ons besteed. Toch moeten we hier een kanttekening maken, want Clutch slaagde er wel in om een vol gelopen tent in lichterlaaie te zetten dank zij hun gedreven en energieke sound waar een pak kracht van uit gaat.

Een keuze maken tussen Qual, op de “Supsitor Stage”, en The Inspector Cluzo, op de “Massey Ferguscène” is voor ons heel eenvoudig, want dat is kiezen tussen techno beats met wat vocalen en een mix van boogie, blues en rock. Qual kon ons al helemaal niet boeien, terwijl The Inspector Kluzo ons probeert te overtuigen, maar na een heel goede start zakt het niveau toch wel wat weg (een uur lang écht boeien is te lang voor dit gezelschap). Wel moeten we ook nu weer toegeven dat je waar voor je geld krijgt op gebied van enthousiasme op het podium. Die werkt blijkbaar heel aanstekelijk want ook een deel van het publiek laat zich gemakkelijk overhalen.

*Foto’s: Clutch / The Inspector Cluzo / Qual*

Een meer dan goed gevulde tent zorgde voor heel wat sfeer tijdens het concert van The Libertines die het hoofdpodium in namen met hun sound van alternative pop en rock. Het is alvast niet waar wij het echt warm van krijgen, maar als je een volle tent kunt laat genieten van je sound ben je wel goed bezig natuurlijk. Al zal de sound van The Libertines dus niet bepaald “our cup of tea” worden.

Ook de electro beats van She Past Away valt onder deze noemer te plaatsen. Toch zien we ook nu weer een pak volk opdagen voor de show, of het geluid, van dit tweetal op de “Supositor Stage”. Dan is de alternative rock van Triggerfinger meer ons ding, zonder dat we ook hier compleet wild van worden. Zanger / gitarist Ruben Block en drummer Mario Goosens kennen reeds jarenlang het klappen van de muzikale zweep en moesten het hier zien te redden met een gast bassist. Dat lukte hen natuurlijk schijnbaar moeiteloos, klasbakken als ze zijn. We zagen dan ook een meer als goed gevulde tent genieten van de sound van Triggerfinger, die een goede set brachten, maar ons alvast niet van de sokken bliezen.

*Foto’s: The Libertines / Triggerfinger / She Past Away*

Wij eindigden de eerste dag tijdens het concert van The Hives, een Zweeds ensemble dat voor een mix staat van onder andere pop, rock, indie rock en alternative rock. Opnieuw is dit een (sub)genre dat ons maar matig kan bekoren wegens te gepolijst, te veel richting mainstream en pop uitgaand. Maar opnieuw moeten we vaststellen dat een heel pak liefhebbers plaats nemen in de grote tent voor dit concert van The Hives, zodat er daar dus wel degelijk een vrij groot publiek voor open staat.

*Foto’s: The Hives*

De concerten van Ko Ko Mo en The Young Gods, die daarna nog kwamen, lieten we compleet aan ons voorbij gaan, wegens het late uur – het complete programma kreeg immers een uur vertraging wegens het feit dat de “poorten” te laat open gingen – en het feit dat er nog drie dagen Motocultor volgden met bands die zich meer in onze muzikale smaak bewegen.

Met dank aan de organisatie.

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.