Alcatraz, 12 augustus 2022, dag 1.

Alcatraz, festivalterrein, Kortrijk: het complete verslag!

***Noot van de redactie: Dit jaar kreeg MUSIKA twee fotopassen en één perspass zodat we een vrij volledig beeld kunnen brengen van wat er te beleven viel op Alactraz Hard Rock & Metal Festival wat betreft de concerten. Een totaal beeld kunnen we u niet meegeven want daarnaast kan je bijvoorbeeld ook genieten van het samenzijn in El Presidio. Hier alvast ons verslag van ELKE band die op een van de vier podia (Prison, Swamp, Helldorado en Morgue) te zien was. Eigenlijk moet je soms kiezen, want de concerten gaan telkens gelijktijdig door op twee podia. Zo krijg je een band op Prison en op hetzelfde moment is er ook een band actief op Helldorado, terwijl hetzelfde gebeurt in de Swamp en Morgue. We hebben dus onze kilometers afgestapt op Alcatraz Hard Rock & Metal Festival.***

April Art, Prison.

April Art is en Duitse alternatieve metal band die pas zijn tweede show in België doet. April Art is live trouwens een ander verhaal dan op plaat. De band heeft de laatste jaren (na de opnames van het debuut album en de debuut ep) zijn sound wat ruiger gemaakt en dat gat hen veel beter af. Zangeres Lisa-Marie maakt en steelt de show. Gehuld in een rood mini-rokje met bijpassende rood topje en rode haren zet ze de mainstage al heel vroeg in vuur en vlam en het zou zowiezo al een warme dag worden. Later op de dag kon er ook nog een signeersessie vanaf. En blijkbaar heeft April Art heel wat nieuwe zieltjes gewonnen. (F.B.)

Urne, Helldorado.

Waar de Alcatraz-site deze band onder de Belgische vlag neerzet, laten andere sites de Engelse vlag wapperen. Wat nu juist is laat ik in het midden. De heren brachten vorig jaar na een demo en een ep hun debuut ‘Serpent & Spirit’ uit, waarvan een handvol nummers passeerden. Met deze knappe passage bouwt het trio van Urne hun carrière verder uit sedert hun start in 2016. (A.M.)

Parasite Inc., Swamp.

Parasite Inc. is een Duitse death metal band die reeds drie albums uitbracht. ‘Cyan Night Dreams’ is de meest recente en dateert van dit jaar. De band maakte promotie middels een platen contract bij Reaper Entertainment. Aan enthousiasme ontbrak het hen niet in de Swamp. Het publiek was nog niet in ruime aantallen door het vroege uur. Maar Parasite Inc. deed zijn best om een leuke set neer te poten en slaagden daar min of meer in. (F.B.)

Motsus, Morgue.

Na het uitbrengen van hun album ‘Oumuamua’ lijkt het West-Vlaamse Motsus de wind van achteren te hebben. Tijdens hun passage op de Kortrijkse grond brachten ze een aantal hedendaagse sludge metal en old school hard rock nummers hieruit. Opmerkelijk ook hoe het trio hun eigen rauw geluid weet te brengen zonder vocalist in de gelederen. (A.M.)

Warkings, Prison.

Warkings is het hobbyproject van Georg Neuhauser, bekend van Serenity en Fallen Sanctuary, dat ondertussen een eigen leven gaan leiden is en een prominente plaats inneemt in de agenda van Georg. Warkings ent een beetje op het succes van andere ‘verkleed’ power metal bands zoals Powerwolf en Alestorm, met dien verstande dat Warkings een geheel eigen geluid heeft. Live worden ze sinds kort bijgestaan door Secil Sen, zangeres bij Thwart en hier opererend onder de naam Morgana Le Fey. Samen vormen ze een olijke bende bestaande uit een Romeinse tribuun (Georg), een Spartaanse krijger, een Viking en een kruisvaarder. Historisch klopt het niet, maar op podium klopt het des te meer. Power metal van de bovenste plank. De temperatuur ging zeer lokaal gevoelig de hoogte in. (F.B.)

Hangman’s Chair, Helldorado.

Het Franse gezelschap van Hangman’s Chair bracht al eerder een ganse reeks albums uit, waarvan eerder dit jaar nog ‘A Loner’. De doorzichtige gitaar zorgde voor een visueel extraatje tussen de eigen mix van stoner, doom en gothic metal waarin het publiek ondergedompeld werd. Op de planken bevestigden ze hun status, die ze verdienstelijk verkregen waardoor ze eerder bij het grote Nuclear Blast konden tekenen. (A.M.)

Bark, Swamp.

Bark komt uit België en brengt al drie albums lang sludge metal die kan wedijveren met de groteren in het genre zoals Red Fang, Crowbar, Kylesa, Torche, etc. In volle corona-periode werd het laatste album, ‘Written In Stone’, opgenomen en uitgebracht. Nu alles weer mag staat de band te popelen om u het nieuwste werk te presenteren. En de passage in de Swamp was alvast zeer geslaagd. Het geluid van Bark kwam volledig tot zijn recht. Eerder hadden ze al bewezen een uniek geheel te vormen. Dit was nog maar eens het zoveelste bewijs. Knap, heren! (F.B.)

Grotto, Morgue.

Een ontmoeting van drie heren op Desertfest mondde destijds uit in de start van een nieuwe stoner rockband. De energieke en psychedelische ondertoon zorgt voor een eigen handtekening. Grotto, een Belgische band, die van hun passage gebruik maakte om een nieuw publiek aan te snijden. (A.M.)

The Night Flight Orchestra, Prison.

The Night Flight Orchestra mocht de namiddag inzetten vanop de Prison stage. De band is en gelegenheidsproject rond leden van Soilwork (Bjorn Strid, ja hij weer, en David Andersson) en Arch Enemy (Sharlee D’Angelo), aangevuld met 4 minder bekende leden. De band poogt de glorieperiode van de jaren tachtig AOR rock weer te doen herleven middels luchtige, doch zeer aanstekelijke melodieuze hard rock. En aanstekelijk werd het zodanig dat er zelfs een dansje vanaf kon bij de mensen voor het podium. Een voorlopig ijkpunt qua ambiance, dat zette The Night Flight Orchestra moeiteloos neer. Dit vraagt om meer. (F.B.)

Rivers Of Nihil, Helldorado.

Rivers Of Nihil is een technical death metal band uit Pennsylvania, USA. ‘The Work’ is hun vierde album voor het notoire Metal Blade en werd in ’21 uitgebracht. De opkomst in de Helldorado tent was eerder aan de lagere kant. Het volume dat de band bracht was ook eveneens. Een beetje vreemd toch voor een death metal band. Spijtig, want Rivers Of Nihil levert alleen maar prima luistervoer af. Ik weet niet of iedereen even enthousiast was achteraf. Ik vond het alvast voldoende. (F.B.)

Lorna Shore, Swamp.

Lorna Shore is een Amerikaanse death core band, getekend bij Century media. Actief sinds 2010 zijn ze inmiddels toe aan het derde album, ‘Immortal’. In ’21 brachten ze nog een nieuwe ep uit, ‘…And I Return To Nothingness’ genaamd. En op 14 oktober volgt een nieuw album: ‘Pain Remains’. Afgaande op de opkomst in de Swamp en de reacties achteraf, denk ik dat Lorna Shore de revelatie van het najaar wordt. Hou ze in de gaten. Wat goed is, komt snel. (F.B.)

Your Highness, Morgue.

Het Antwerpse kwintet van Your Highness wist Philip Geubels in 2015 nog te strikken als regisseur voor hun video ‘Desert Kater’. Zo zie je dat de wereld soms kleiner is dan je denkt. Een drietal albums leken genoeg om een gevulde setlist te maken voor een kleine drie kwartier sludge / stoner metal. (A.M.)

Ulrich Jon Roth, Prison.

Uli Jon Roth is de bandnaam gebaseerd rond de gitarist die zijn bekendheid verkreeg door zijn bijdrage aan de Scorpions. Alhoewel de set relatief rustig van start ging, kregen we vele stukken van zijn neoclassical fretwerk te horen, die hij uit zijn erg mooie gitaar wist te toveren. Ondanks zijn 67-jarige leeftijd bezit de man nog altijd die uitstraling door zijn weelderige haardos die overal onder zijn pet opdook. (A.M.)

Pallbearer, Helldorado.

Het Amerikaanse Pallbearer brengt doom metal die vooral de laatste jaren mag genieten van zeer goede kritieken van de schrijvende pers. De laatste twee albums werden uitgebracht op Nuclear Blast. Live vallen ze op door de mix van doom en progressieve elementen. Dit maakt dat door de lange nummers de set opgebouwd is uit slechts enkele nummers. Een gewaagde keuze, maar de kwaliteit van de nummers maakt veel goed en het schaarsere publiek vond het ook best oké. De show is misschien een beetje statisch, maar als je je laat meevoeren, is Pallbearer best genietbaar live. (F.B.)

Suicidal Angels, Swamp.

Na zeer geslaagde passages op Alcatraz 2018 en 2021 mag de meest bekende Griekse thrash band terug aantreden. De formule van de band is ondertussen genoegzaam bekend: compromisloze ‘classic’ thrash die met een ongelooflijke intensiteit gebracht wordt. Het is eigenlijk makkelijk voorspelbaar dat de massa voor het podium opnieuw voor de bijl zou gaan en zich volledig zou gooien op de anthems die Suicidal Angels brengt. Noem hen gerust de zonen van Slayer / Kreator, maar ondertussen heeft Suicidal Angels zich een eigen identiteit weten aan te meten. En de menigte kent Suicidal Angels. Menig T-shirtje droeg hun opdruk en de Swamp was net te klein in de vroege namiddag. Het geluid kon beter, maar dit leek niemand te deren. (F.B.)

Wo Fat, Morgue.

Dallas, Texas is geen onbekende voor de meesten onder ons. Veel minder bekend is het feit dat deze metropool een fantastische doom / stoner band herbergt: Wo Fat. Wo Fat bouwde langzaam maar zeker aan een carrière en vooral de laatste twee albums duwden de band richting meer bekendheid. Een plaatsje op de Alcatraz-affiche is niet meer dan verdiend. De Morgue was hun residentie. Het kleinste podium van het terrein raakte goed gevuld voor Wo Fat. Op podium gebeurde er niet zodanig veel, maar niemand die daarom maalde. (F.B.)

Unearth, Prsion.

Rond Unearth is het de laatste jaren wat stiller. Hun meest succesvolle jaren liggen dan ook al een paar jaar achter ons. Het laatste wapenfeit van deze Amerikaanse metalcore band dateert al van 2018 (‘Extinction(s)’). Uiteraard waren we benieuwd hoe het vandaag met de band gesteld is. Blijkbaar goed. Wat de show op de Prison-stage was een voorbeeld van hoe een metalcore band de massa kan entertainen. De fans zijn Unearth nog blijkbaar niet vergeten. Goede set. Verdiende plaats op het Prison-podium. (F.B.)

Cowboys And Aliens, Helldorado.

Niet het verwachte Zweedse Monolord, maar wel het Belgische Cowboys And Aliens begon aan hun set op Helldorado. Ook een beetje dan aangekondigd op de timetable, maar dat deerde niet. De heren hebben bakken ervaring en zorgden voor een stevige set stoner rock die het dankbare publiek enorm weet te smaken. Wie de band eerder aan het werk zag en hoorde, weet wat men verwachten, en ook nu werden die verwachtingen moeiteloos ingelost. (L.G.)

Cattle Decapitation, swamp.

Cattle Decapitation brengt extreme death metal. De band uit San Diego, Californië, bracht in 2019 nog een negende album uit, ‘Death Atlas’, een conceptalbum om duimen en vingers af te likken. De live reputatie van de band gaat hen voor. Meestal spelen ze één uur, waarna ze volledig “uitgespeeld” zijn door de snelheid en techniciteit van het spelen. Deze keer speelden ze niet door problemen om in ons landje te geraken. Spijtig. Een leegte vulde de Swamp. (F.B.)

Stöner, Morgue.

Liefhebbers van stoner rock en desert rock zijn maar wat blij met de passage van Stöner. Deze band bestaat uit slechts drie muzikanten, maar die hebben alle drie een enorme naam opgebouwd als we hebben over dit (sub)genre: Brant Bjork (gitaar, vocals) en Nick Oliveri (bass) hebben een verleden bij het legendarische Kyuss en drummer Ryan Gut speelt al jaren bij Brant Bjork in ander projecten. We kregen dan ook, we hadden niets anders verwacht, een schitterende set desert rock te verwerken. Klasse! (L.G.)

Vandenberg, Prison.

We kennen zo goed als allemaal de kwaliteiten van Adje Vandenberg die zijn naam aan deze band heeft gegeven. Dat het gitaarwerk centraal staat is ook een feit. Een goede vocalist en een stevige ritmesectie vervolledigen de band. Classic rock met een bluesy ondertoon die ons vaak deed denken aan het vroegere werk van Whitesnake, waarvan ook een paar nummers werden gecoverd. Helaas vinden wij de originele versies een stuk beter. Een wat gemiste kans, als je het ons vraagt. (L.G.)

Vola, Helldorado.

Een heel stuk “rustiger” gaat het er aan toe bij Vola. Deze Deense progressive metal band zorgt voor mooi opgebouwde nummers waar rustige momenten worden afgewisseld met stevige, om niet te zeggen harde, momenten. We zien heel veel blije gezichten in Helldorado en dat betekent dat Vola waar voor zijn geld heeft gebracht. Ook wij zijn onder de indruk van deze band. (L.G.)

Insomnium, Swamp.

Insomnium, dat is pure death metal klasse uit Finland. Geen old school death metal, wel melodic death / doom metal. Acht albums en ettelijke ep’s ver in hun carrière is Insomnium misschien op hun hoogtepunt, al kan ik me niet ontdoen van de indruk dat dit hoogtepunt nog wel even zou kunnen aanhouden op basis van de kwaliteit van de releases die de band aflevert. En ook nu weer ontgoochelden ze niet. Nee de bonken van Insomnium sloegen de nagel op de kop en brachten een set om duimen en vingers af te likken. Een meer dan geslaagde passage. (F.B.)

Dozer, Morgue.

Het Zweedse Dozer zorgt voor een set stevige stoner rock die eigenlijk perfect aansluit bij wat Stöner iets eerder op hetzelfde podium had neer gezet. Doe je ogen dicht en laat je gewoonweg meevoeren op een intense trip waar stoner rock en / of desert rock gekruid worden met psychedelica. Meer heb je echt niet nodig om in hogere sferen te raken. Heel knap werk, heren van Dozer. (L.G.)

Stratovarius, Prison.

Liefhebbers van aanstekelijke power metal kunnen terecht bij Stratovarius. Deze Finse band werd reeds in 1985 opgestart en zorgt voor een mooie mix van power metal, neoclassical metal gekruid met symfonische elementen. Indrukwekkend gitaarwerk, uitstekende stem, knappe ritmesectie en mooie ondersteuning van keyboards zijn de ingrediënten van hun sound. Voeg dara knappe composities aan toe en een pak liefhebbers van power metal sluiten Stratovarius in de armen. Ja, wij genieten al evenzeer van de mooi opgebouwde set. (L.G.)

Pentagram, Helldorado.

Als we spreken over doom metal dan ligt Pentagram aan de basis van het genre. Spilfiguur Bobby Liebling is een ietwat vreemde vlerk. Dat neemt echter niet weg dat na een carrière van meer dan vijftig (!) jaar Pentagram er meer toe doet dan ooit. Met Bobby ging het niet altijd rechtdoor, maar de laatste jaren lijkt hij de vruchten te plukken van jarenlange arbeid tegen beter weten in. Laatste album, ‘Curious Volume’, mag dan al dateren van 2015, de interesse voor Pentagram is er wel. Alleen was die voor de Helldorado-stage een beetje ver te zoeken. Toch spijtig dat velen hun weg niet vonden naar Pentagram. Bobby bracht misschien niet meteen de meest swingende set, maar hij was goed ter stem, de songkeuzes waren oké en de begeleidingsband was meer dan in orde. En toch ontbrak er wat ‘spice’. (F.B.)

Dark Funeral, swamp.

Dark Funeral is een Zweedse black metal band van het eerste uur. Deze Zweden brachten recentelijk nog album “We Are The Apocalypse” uit. Na het voortreffelijke ‘Where Shadows Forever Reign’ uit 2016 is ‘We are …’ terug een schot in de roos. En het optreden was dat ook. Het is duidelijk waarom ze tot de top van de black metal scene behoren. Wat een belevenis is me Dark Funeral toch telkens weer. (F.B.)

My Sleeping Karma, Morgue.

My Sleeping Karma uit Oostenrijk bouwt ook al een tijdje aan de weg. ‘Atma’ is het zevende wapenfeit. My Sleeping Karma lijkt alleen maar populairder te worden. Ik zou ze eerder typeren als luistermuziek. Dit betekent niet dat ze live geen meerwaarde brengen. Ontgoochelen deden ze zeker niet. Maar wat mij betreft mocht het nog wat langer geweest zijn, de set. Na vijftig minuten moesten we helaas My Sleeping Karma uitzwaaien. (F.B.)

The Darkness, Prison.

Het Britse The Darkness staat voor een mix van glam rock, hard rock en metal. De band ontstond in 2000 en nam een break tussen 2006 en 2011. Sindsdien lijkt de band op toeren te zijn gekomen die de laatste jaren zijn vruchten afwerkt. Getuige daarvan is het feit dat de bandnaam op menig affiche van een festival te zien is. Dus ook op Alcatraz. Zelf zijn we niet zo onder de indruk van de set van The Darkness, maar vele zullen ons tegenspreken, want men genoot echt wel van de sound van deze heren. (L.G.)

Igorrr, Helldorado.

Igorrr is een geval apart. Gaultier Serre is een man met heel veel talent en bracht in die hoedanigheid al zes albums uit, de laatsten via Metal Blade. Mij moet Gaultier nog steeds bekoren. Ik ben er niet wild van, maar Igorrr heeft zeker al en plaatsje in de metal geschiedenis ingenomen. Spijtig genoeg was zangeres Aphrodite Patoulidou afwezig om onbekende reden, wat voor mij al één reden minder was om Igorrr langdurig te aanschouwen. Voorlopig klikt het niet tussen mij en Igorrr. Maar niets duurt eeuwig vermoed ik. (F.B.)

Napalm Death, Swamp.

Wat dan gezegd over Napalm Death. Ieder festivalseizoen zijn ze er weer bij. Zo lijkt het toch. De set kende een paar uitsmijters, maar boeide met toch niet helemaal, een kwestie van teveel keer ze tegen het lijf gelopen te hebben. Het meest verrassende nog was dat het voor mij de eerste keer was dat ik zanger Barney in lange broek zag rondhuppelen. Ik hoorde toch een paar straffe nummers de revue passeren. Ontgoochelen gaan ze nooit doen. Daarvoor doen deze oude snotneuzen al veel te lang me. En aan Barney zijn commentaar tussenin songs, daar moet ik ook nog altijd aan wennen. Soms begrijp ik geen snars van wat hij oppert.

King Buffalo, Morgue.

Neem een portie stoner rock, een dosis psychedelica en voeg wat bluesy hard rock aan toe. Schudt dit goed door elkaar en je verkrijgt een best wel heel aangenaam en krachtig geluid. Dat is precies wat de heren van King Buffalo je bezorgen. Deze band werd in 2013 opgestart en lijkt stilletjes zijn “echte” internationale doorbraak te kennen. In ieder geval zorgden de heren op de Morgue voor een heel krachtige set die bij ons een tijdje zal nazinderen. (L.G.)

Venom Inc., Prison.

Het verhaal van Venom en Venom Inc. is ondertussen ook al wel bekend bij de meesten. We gaan het niet nog een keer uiteenzetten. Zoek het op a.u.b. als je niet weet waar ik het over heb. In elk geval is Venom Inc. zeker geen ‘mindere’ versie van Venom. Integendeel. Venom Inc. schreef reeds een paar fenomenale albums bij elkaar. De set inzetten deden ze met het obligate ‘Black Metal’. En ‘Countess Bathory’ passeert ook immer de revue. Uiteraard zijn we blij met Venom Inc.. (F.B.)

Voivod, Helldorado.

Voivod passeerde al eens eerder op Alcatraz. Toen wist deze technical thrash metal band mij niet te bekoren. Nu stonden ze in de Helldorado-tent geprogrammeerd. Het geluid was perfect in evenwicht. Ze hadden er duidelijk zin in ondanks de magere opkomst. We werden nochtans getrakteerd op een grandioze finale. Maar al te vaak is de kloof met de plaat vrij groot bij Voivod. Nu kon ik alleen maar genieten van zoveel virtuositeit. (F.B.)

Mgla, Swamp.

Mgla behoort tot de subdivisie van black metal bands. Herkenbaar zijn deze Polen zeker niet met hun zwarte sluier voor hun gezicht. En moe zullen ze achteraf ook niet zijn. Het gaat er nogal statisch aan toe, maar de muziek die doet meer dan zijn werk. Zeker als je je laat onderdompelen in hun gitzwarte sound. (F.B.)

Peter Pan Speedrock, Morgue.

Noem het punk rock, hard rock ‘n’ roll, rockabilly metal, of wat dan ook, maar het Nederlandse Peter Pan Speedrock gaat er steeds opnieuw vol tegenaan. Hun energieke concerten zorgen er steeds opnieuw voor dat er een heel pak adrenaline door je aderen stroomt. Oké, we zijn akkoord dat de band geen schoonheidsprijzen zal winnen op gebied van het opbouwen van hun nummers, maar de gedrevenheid en het enthousiasme waarmee het viertal het podium onveilig maakt, maakt alles goed. Indien je nog niet genoeg gezweet had tijdens die eerste dag van Alcatraz, was dit een uitgelezen kans om zo pakken vocht te verliezen. (L.G.)

Accept, Prison.

Accept is een grootheid als aankomt op traditional heavy metal. Deze Duitse band ontstond in 1976 en terwijl de hoogdagen voor deze band – we schatten die zo tussen 1981 en 1987 – al tijdje achter ons liggen, bewijst Accept anno 2022 dat ze er nog steeds mogen zijn. Toch blijven de gekende klassiekers als bijvoorbeeld ‘Princess Of The Dawn’, ‘Fast As A Shark’ en ‘Balls To The Wall’ met de meeste aandacht lopen. Terecht, als je het ons vraagt. Toch zorgde Accept voor niets dan blije gezichten na afloop van de eerste dag Alcatraz. Een waardige afsluiter van een enorm warme eerste dag. (L.G.)

Sólstafir, Helldorado.

Inmiddels was het aan de laatste band op Helldorado, zijnde Sólstafir. De Ijslanders zijn een uniek gegeven. Ze zijn niet de eersten om shoegaze te mengen meet doom en gothic, maar ze doen dit op een manier die nog geen enkele andere band heeft kunnen navolgen. Zanger Hallgrímur Bárðdal is een speciaal geval. Hij zoekt meer dan eens contact met het aanwezige publiek. Nu was hij eerder rustig, maar toch erkentelijk voor zoveel publiek. Het was misschien niet hun beste set die ik ooit zag, maar het kon ermee door. (F.B.)