HellFest, Festivalterrein, Clisson, Frankrijk.

De derde dag van het eerste deel van HellFest 2022 kondigde zich aan als een mooie dag vanwege de affiche en het feit dat de temperaturen terug op een aanvaardbaarder niveau waren gezakt.

Een festival (dag) openen is steeds weggelegd voor een aantal mindere goden of jongere bands in het heavy metal genre. Dat betekent niet dat die jongere bands binnen x-aantal jaar niet kunnen uitgroeien tot gevestigde waarden of zelfs headliners. Het Franse Exocrine, uit de buurt van Bordeaux, probeert ons te overtuigen aan de hand van progressive death metal en technical death metal. Ze doen het aardig, maar er is nog heel wat werk aan de winkel. Een heel pak verder staat Ecstatic Vision, een Amerikaanse band opgestart in 2013 die een mix van psychedelic, hard rock en space rock samensmelt tot een verbluffende cocktail. We zien een heel enthousiaste band op het podium die met pakken energie speelt. Vooral frontman Doug Sabolick wil zich hier tonen en doet dit op een verbluffende manier. Ecstatic Vision zet immers een daverende set weer en is zo een band die we van wat naderbij willen gaan volgen. Stengah is een relatief nieuwe Franse technische metalband, die door drummer Eliott Williame opgericht werd. Het vijftal brengt een geluid dat naar eigen zeggen heavy metal een extra toekomstgericht duwtje bezorgt. Het inmiddels toegekomen publiek trof een energieke band, die hen vrij agressief en brullend wakker schudde. In maart kwam hun debuutalbum ‘Soma Sema’ uit en hieruit plukten ze een handvol nummers om hun setlist te vormen. Veel dynamiek al van de start, die in pakweg normale temperaturen kon doorgaan.

*Foto’s: Ecstatic Vision / Exocrine / Stengah

We zitten nog steeds bij de mindere goden” als we het hebben over Deadly Apples, Deliverance en Glassbone. Die laatsten lieten we links liggen omdat de “warzone” ons net niet vlot bereikbaar lijkt als we foto’s willen van meerdere bands. Het Franse Deliverance zorgt voor een mix van sludge en post black metal en doet dit met de nodige bravoure. Nee, we vallen niet stijl achterover, maar we smaken het geheel wel. Vooral de steviger momenten, die in schril contrast staan met rustgevende momenten, doen ons wel wat. Een band om in de gaten te houden dus. Agressie troef, op dit vroege festivaluur, zou je denken, want ook Deadly Apples liet niet met zich sollen. De Canadese band, die al sedert 2004 bestaat, bestaat uit zanger Alex Martel en drummer Antoine Lamothe, die ook de muziek schrijft. De razernij van Alex iep zo hoog op dat hij met statief en microfoon gooide. Ook de witte microfoonkabel deelde in de brokken. Naar het einde ging hij naar zijn publiek, waar hij zelfs ging crowdsurfen. De sympathieke en persoonlijke bedanking van zijn publiek blijft op mijn netvlies gebrand.

*Foto’s: Deliverance / Deadly Apples

In de Valley mocht Vile Creature aantreden. Vile Creature is een doom duo uit Hamilton, Ontario, Canada. Hun optreden op HellFest was een speciaaltje, aangezien de band op het vasteland enkel HellFest aandeed na een Britse tournee om daarna onmiddellijk terug naar de USA te vliegen. Nochtans was het optreden niet echt wat we ervan verwachten. Wat er schortte? Songs die niet aan het lijf bleven plakken. Een show waar weinig te beleven viel. Dyscarnate is een Britse death metal band die een halfuurtje de tijd kreeg om ons te boeien. Iets waar de band maar deels in slaagde, daar onze aandacht toch meer dan nu en dan afdwaalde. Gelukkig waren er ook liefhebbers die daar duidelijk anders over dachten. Recht vanuit The Big Apple, we blijven in het fruit. Het New Yorkse Tempt sloot zijn Europese tour af op Franse bodem. Deze mega goede liveband, die vaak knipoogjes naar Def Leppard liet horen, stond als een solide groep op het podium. Met andere woorden, het werd een feestje dat met een herkenbaar en toch fris geluid opgefleurd werd. Dat de heren er zin in hadden was wel duidelijk en die boodschap was in het publiek (en ondergetekende) zeker overgekomen. Nog zo’n ontdekking waarvan je enkel vrolijk van kan worden.

*Foto’s: Dyscarnate / Vile Creature / Tempt

Kontrust mocht na Tempt de massa aan de hoofdpodia entertainen. Kontrust is een Oostenrijkse metal band waar je niet direct een genre kan op planken. Crossover met invloeden uit popmuziek zou misschien nog een redelijke omschrijving zijn. Kontrust past in het rijtje van steengoeie Oostenrijkse bands zoals Serenity, Tuxedoo, Visions of Atlantis, etc. In geval van Kontrust is het uitgangspunt van de band het bouwen van een feestje op en voor het podium. Ook deze keer was het weer prijs middels klassiekers als ‘Dance’, ‘Hey DJ’ en oorwurm ‘Bomba’. En dan te bedenken dat gevestigde waarden Agata, Roman en Robert onlangs afscheid namen van de band en vervangen werden door Julia en Joey. Julia slaagde er wonderwel in de immer populaire Agata even te doen vergeten. En de band slaagde erin een mooie glimlach te toveren op de vele gezichten voor het podium. Fans van black metal zullen ongetwijfeld gekozen hebben voor de set van het Franse Penitence Onirique, een band opgestart in Chartres in 2015 die ondertussen twee full-albums op de markt bracht. De gemaskerde gezelschap zorgde in ieder geval voor een set vol kille en duistere dreiging die ze heel energiek en gedreven de tent instuurden. De “temple” tent was goed gevuld voor dit gezelschap dat hier ongetwijfeld wat extra fans zal gewonnen hebben. Landmvrks, die op hetzelfde moment in de “warzone” zijn ding deed, lieten we links liggen om de reeds gekende reden.

*Foto’s: Penitence Onirique / Kontrust

Op het hoofdpodium was het de beurt aan Franse legende Sortilège. Sortilège is een eighties heavy metal band die in het Frans zingt. Wat de band boven de gemiddelde Franse metal band plaatste in de jaren tachtig, was het hoge niveau van de songs, de energie die de muziek uitstraalde en het toch wel eigen geluid. Dit laatste komt live heden tendage iets minder tot uiting, maar dit is slechts een detail, want de band staat er en de songs klinken nog steeds fantastisch. Ik geef u de namen van negen parels: ‘Amazone’, ‘D’ailleurs’, ‘Progéniture destructrice’, ‘Marchand d’hommes’, ‘Messager’, ‘Délire d’un fou’, ‘Civilisation perdue’, ‘Chasse le dragon’, ‘Sortilège’. Wie liever death metal hoort klinken zat ondertussen goed, tot zeer goed, bij het Britse Ingested, een band die reeds in 2006 opgestart werd. Dat de heren dus ondertussen al wat ervaring hebben opgedaan blijkt ook uit hun podium présence. Naast het brutale dat hun sound vooral kenmerkt, hoorden we ook wat invloeden uit grindcore langskomen. Zodoende een band die we wel eens meer aan het werk willen zien op het Europese vasteland. Onbekend is meestal ook onbemind en daarom gaven we ook het Amerikaanse Lysistrata een kans. Lysistrata is een drietal dat in onze ogen bijzonder jong oogt en eerder een soort van toegankelijke rock brengt dat je misschien eerder op een festival als Pukkelpop zou kunnen vinden. Slecht of minderwaardig was het niet, maar onze “cup of tea” was het alvast niet. Voeg daaraan toe dat de heren, of mogen we nog jongens zeggen, ons heel timide leken op het podium en je begrijpt ons standpunt misschien iets beter.

*Foto’s: Ingested / Lysistrata / Sortilège

Opnieuw spijtig voor de band op de “warzone”, Moscow Death Brigade in dit geval, want onze prioriteiten liggen opnieuw op de ander podia die op hetzelfde moment actief zijn. Op “Mainstage 1” mocht Lacuna Coil de muzikale fakkel overnemen. Deze Italiaanse gothic metal band kent ondertussen geen geheimen meer. Christina Scabbia en Andrea Ferro vormen een muzikaal duo dat inmiddels beroemd is van heinde en ver. De meesten weten welke songs er zullen komen, maar ze nog eens horen, dat mag altijd. Lacuna Coil verveelt nooit en album na album vergroot het palet van onsterfelijke nummers. Kippenvel als ‘Our Truth’ of ‘Heaven’s a lie’ weerklinken. We zijn het misschien ondertussen gewoon geworden dat Lacuna Coil er steeds is, maar laat ons deze band toch maar koesteren zolang we kunnen. Cân Bardd is een band die perfect in de ‘Temple’ past. Deze Zwitserse folk metal band heeft binnen de tijdspanne van drie albums een naam weten op te bouwen die steeds luider zal klinken. De site Metal Archives omschrijft ze als “Epic / Atmospheric Folk / Black Metal” en dat is een goede aanduiding voor de sound. Cân Bardd is een plezier om naar te luisteren én naar te kijken. ‘Devoured By The Oak’ is het meest recentste album waar uiteraard uit gepikt wordt voor de setlist van deze show. Ik vermoed dat deze band nog stevig zal groeien. Maar het is nu al machtig goed.

*Foto’s: Cân Bardd / Lacuna Coil

Battle Beast hoeft waarschijnlijk ook geen introductie meer. Noora Louhimo en haar kompanen schuimden reeds alle hoeken van de wereld af met hun unieke power metal sound. Noora’s stem in combinatie met de aanstekelijke nummers zet de meute voor het podium in vuur en vlam met nummers uit het meest recente ‘Circus Of Doom’ en oudere nummers zoals ‘King For A Day’ of ‘Straight To The Heart’. Toch ook een aparte vermelding voor de outfits die Noora telkens verheffen tot een echte metal diva. Battle Beast ontgoocheld nooit en dus ook niet deze keer. Het Amerikaanse Inter Arma tapt dan weer uit een compleet ander vaatje. Hun sound is moeilijk te omschrijven daar je invloeden hoort van sludge, post metal, black en death metal die de heren heel vakkundig door elkaar klutsen. Je krijgt soms lang uitgesponnen puur muzikale stukken te horen, terwijl je dan ook nog wordt opgeschrikt door de getormenteerde vocalen van Mike Paparo. In ieder geval zorgde deze band voor een heel beklijvende set waar een heel pak fans maar niet genoeg van kregen. Wijzelf waren aangenaam verrast, want dit was het eerste concert dat we van deze band zagen en hoorden. In de “altar” was het dan tijd voor de death metal zoals Hour Of Penance die verstaat. Deze Italiaanse band ontstond reeds in 1999 en kan dus al bogen op heel wat ervaring. Een uitgekiende setlist opbouwen is voor de heren geen enkel probleem wegens reeds acht full-album in de discografie. Daar kunnen ze dus rijkelijk in grasduinen om er hun sterkste uit te kiezen. Wij, van MUSIKA, waren alvast aangenaam verrast met hun set waar brutaliteit de boventoon voert: een knappe set.

*Foto’s: Hour Of Penance / Inter Arma / Battle Beast

De Main Stage van Hellfest is soms ook het podium voor bands die je er niet meteen zou verwachten. Zo mocht rond 15h05 het mij onbekende Car Bomb het podium betreden. Ze brachten mathcore die me ergens aan Meshuggah deed denken. Spijtig genoeg had zanger Michael Dafferner de trein gemist en was hij thuis moeten blijven door problemen met zijn identiteitskaart. Dat is toch even balen als en stekker wanneer HellFest je de kans heeft om op te treden en je ondertussen ruim twintig jaar bezig bent. De overige leden probeerden er het beste van te maken. Maar de instrumentale versies maakten wel veel herre, maar bleven toch niet hangen. Een gemiste kans voor deze band. Het Franse black metal gezelschap Regarde Les Hommes Tomber is aan een stevige inhaalbeweging bezig. Waarmee we eigenlijk willen stellen dat deze band nogal sterk aan het groeien is. Keer op keer opnieuw zorgt het gezelschap voor een heel uitgekiende set om hun kijk op gitzwarte duisternis en kille dreiging gestalte te geven. Keer op keer – wij van MUSIKA zagen de band nu al voor de derde keer dit jaar – weten de heren ons te overtuigen. En niet ons, want na afloop van hun concerten horen we steeds niets dan positieve geluiden. Dat was ook nu weer het geval. – Enkel de fotografen klagen over het mindere licht. – Spijtig dus voor de heren van Jesus Piece, maar de …

Foto’s: Regarde Les Hommes Tomber / Car Bomb

Een keuze maken tussen drie podia is soms hartverscheurend. Spijtig dan ook voor Monuments dat hun set op hetzelfde moment van start ging als die van Doro en die van Twin Temple. Doro stond wederom geprogrammeerd. Immer charmante Doro Pesch heeft iets met HellFest en bewijst dat je als Duitse power metal band toch wel de harten van de Fransen kan veroveren. Het merendeel van de songs waren Warlock covers. Covers is misschien een slecht woord, aangezien Doro Warlock was in een ver verleden. Maar kwaad worden we daar niet van. ‘Burning Witches’ of ‘Fight For Rock’ gaan we nooit overslaan. Geëindigd werd er met klassiekers: ‘All We Are’, ‘We Are Metal’. En de manier waarop ze achteraf het publiek bedankt zegt genoeg. In de “valley” begon er met Twin Temple iets zeer speciaals. Twin Temple is een Amerikaans rock-‘n-roll / doo-wop-duo. Ze noemen hun genre “Satanic doo-wop”. Ze bestaan uit zangeres Alexandra James en gitarist Zachary James. De tent was tot het nok gevuld. Blijkbaar waren er velen met voorkennis. De show van Twin Temple kan je vergelijken met een rasechte Amerikaanse gospel preek. Het publiek wordt stante pede betrokken bij de show middels het aanroepen van Satan. Dus meteen zit de sfeer er goed in. En ondanks het feit dat de interactie met het publiek wat afneemt blijft het aanwezige volkje aan de lippen hangen van dit duivels duo.

*Foto’s: Twin Temple / Doro

Waar blijkbaar vol spanning naar uitgekeken werd, was de passage van Jinjer op het hoofdpodium. Het was aanschuiven richting “Mainstage 1”. En van zodra de band het podium betrad ging het publiek uit de bol, zeker wanneer zangeres Tatiana te voorschijn kwam. Het is dan ook zij die de show steelt. De andere leden staan er een beetje statisch bij en Tatiana zorgt eigenlijk voor alle dynamiek op het podium. Was het symbolisch dat ze in een elegante zwarte rok gestoken was met bijpassend shirt als ware ze in de rouw omwille van het leed dat haar moederland Oekraïne wordt aangedaan. Slechts heel kort ging ze in op het thema om de mensen te bedanken voor alle hulp voor Oekraïne, maar lang genoeg om de krop in de keel te krijgen. Aandoenlijk zonder meer en president Zelenski kan zich geen betere ambassadrice voor Oekraïne aanmeten. Over de set kunnen we kort zijn: verschroeiend, zonder ophouden en een perfecte balans van alles eigenlijk: volume, intensiteit, melodie, … noem maar op. Jinjer beheerst hun metier alsof ze nooit iets anders hebben gedaan. Bovendien werden we getrakteerd op ‘Pisces’, wat als we Tatiana mogen geloven al een eindje geleden zou zijn dat ze dit brachten. Afgaande op de setlist van Graspop en Copenhell: ongeveer vierentwintig uur geleden. We vergeven het haar. Gaahls Wyrd is de meest recente band van Gaahl, voormalig zanger van Gorgoroth. De band brengt raszuivere black metal van de hoogste kwaliteit. Gezien de man zijn verleden, mag je dus hoge verwachtingen stellen. En of die worden ingelost. Ook nu weer zorgde hij met zijn kompanen voor een spetterende show die voor herhaling vatbaar is. Wij kijken er nu al naar uit. Wat Counterparts ervan terecht bracht op de het “warzone” podium? Daar hebben wij het raden naar wegens …

*Foto’s: Gaahls Wyrd / Jinjer

Het bleef verbazend stil op het podium van de “altar” tent omdat Misery Index, dat eigenlijk toen geprogrammeerd stond, de plaats innam van 1949 die er helemaal niet waren. Niet getreurd natuurlijk, want dan is de keuze iets eenvoudiger. Michael Schenker op het hoofdpodium. Altijd een moment om naar uit te kijken. Ietwat verrassend dat deze heavy metal legende na ‘Into The Arena’ uitpakt met ‘Doctor Doctor’ uit zijn UFO periode. Maar er zou nog ‘Rock Bottom’ en ‘Lights Out’ volgen. Ietwat bizar om dit door topper Ronnie Romero vertolkt te zien. Misschien moeten we er nog even aan wennen. In elk geval de rest van de set was een mooie bloemlezing uit de rijkgevulde Michael Schenker carrière. Red Fang hoort uiteraard thuis in de Valley. Red Fang is samen met High On Fire en Electric Wizard die op zaterdag speelden, een uithangbord van de sludge metal. De band uit Portland, Oregon bracht wat men ervan mag verwachten: no nonsense sludge. Laatste album, ‘Arrows’, mas misschien een klein beetje minder dan zijn illustere voorgangers, maar live vallen de enkele nummers uit ‘Arrows’ die in de set opgenomen zijn niet op tussen de oudere nummers. Met uitzondering van een valse start voor ‘Deep’ was het anders een heel smakelijke set.

*Foto’s: Michael Schenker

Over Maximum The Hormone kunnen we kort zijn: daar er geen foto’s mochten genomen worden van deze band lieten we de band dit keer links liggen ten voordele van Deez Nuts. Met Deez Nuts, in de Warzone nota bene, is het altijd een blij weerzien. Deze Amerikaanse hardcore nutters hebben een ferme live reputatie. Ontgoochelen doen ze nooit. Ook deze keer niet. De energie die deze rakkers tentoonspreiden, is ronduit fenomenaal. Graag ook zo’n pillen A.U.B.. En uiteraard was het weer vingers en duimen aflikken bij het horen van nummers als ‘Stay True’, ‘Your Mother Should’ve Swallowed You’ en ‘Band of Brothers’. Voor bewijs van appreciatie moet je niet verder gaan dan de moshpit voor het podium. Het stof van weleer mag dan weg zijn door het betegelen van de ruimte voor het podium, de kolkende massa is niet veranderd. Wij hadden enorm hoge verwachtingen van de set van Borknagar. Deze band ontgoocheld ons nooit op een album – je vindt er reeds elf in hun discografie – en ook op vorige concerten konden we steeds met enorme glimlach op ons gelaat terug naar huis. Borknagar staat voor een mix van progressive metal Viking metal, folk en black metal. Toch hebben we dit keer onze bedenkingen bij de set van de band. Zeker in het begin van de show hadden we de indruk dat het nogal rommelig klonk – een slechte beurt van de mix? – die toch beterde naar gelang de show. Maar ons compleet omver blazen, zoals ze reeds een aantal keer eerder hadden gedaan, zat er zeker niet in.

*Foto’s: Borknagar

Down, die voorzien waren in 2019, waren ook van de partij. De sludge metal band rond Phil Anselmo, voormalig zanger van Pantera en Superjoint Ritual, is een vaste waarde op vele festivals. Een headliner zullen ze vermoedelijk nooit worden, maar toch trekt deze band meer dan voldoende aandacht. Veel heeft te maken met Phil en zijn podium présence, maar zeker ook met de kwaliteit van de nummers. Nummers zoals ‘Bury Me In Smoke’, ‘Stone The Crow’, ‘Hail The Leaf’ en vele anderen verbinden je terug met Down, die misschien wel een beetje te lang uit beeld zijn gebleven. Het laatste wapenfeit dateert dan ook al weer van 2014. Dus Phil, maak er werk van en verras ons nog een keer met een meesterwerkje. Phil voelde zich niet onberoerd om achteraf luidkeels mee te brullen met Judas Priest op weide. Niet dat velen hem herkenden, maar de ogen van MUSIKA zijn overal. Van Down naar generatiegenoten Life Of Agony is het een kleine stap, een goede zeshonderd meter schat ik naar de “valley”. Mina Caputo en bandleden zijn de laatste jaren weer in prima doen en op HellFest waren ze in supervorm. Mina blijft een showbeest zonder eigenlijk excessen te begaan. En de muziek? Ja, die is legendarisch. Bij het aanhoren van de klassiekers uit debuut ‘Rivers Run Red’, ‘This Time’, ‘Underground’ en ‘Through and Through’ boodt zich een kippenvelmomentje aan. Dying Fetus in de Altar tent is dan weer andere koek. Deze extreme death metal band was ooit toonaangevend. Ze brachten death metal naar een ander niveau door de bakens van het genre te verleggen middels invloeden uit grindcore. Frontman John Gallagher, Sean Beasley en Trey Williams vormen nu de band en met z’n drieën maken ze een hoop lawaai. In de “altar” vond ik ze iet te mak spelen. De furie ontbrak een beetje. Hopelijk volgende keer weer beter zoals we gewoon zijn.

Foto’s: Dying Fetus / Down

Ook nu metal vindt zijn weg op HellFest. Op vrijdag hadden we al Deftones gehad. De zondag was het de beurt aan de meesters van het genre: Korn. En ook Korn was in goede doen. Frontman Davis deed wat ervan hem verwacht werd: de massa meesleuren in het Korn-bad. De hoogtepunten zijn te talrijk om op te noemen maar met finale ‘A.D.I.D.A.S.’ en ‘Blind’ werd het publiek rond het podium knettergek. 1349 zond zijn zwarte kat. Dus mocht Misery Index een paar plaatsjes opschuiven. Misery Index is vergelijkbaar qua sound met Dying Fetus. Maar door de tweede gitaar krijg je toch een ander gegeven in vergelijking met Dying Fetus. Misery Index liet een zeer goede (lees: gedreven en energieke) indruk na. Nieuw album ‘Complete Control’ was persoonlijk een beetje een tegenvaller op het eerste gehoor. Misschien moet ik toch nog maar eens opnieuw luisteren.

Foto’s: Misery Index

Judas Priest dan op Mainstage 2. Net zoals met Deep Purple is er al zoveel geschreven over de band dat het moeilijk wordt nog iets zinnigs te vertellen over Judas Priest. Het belangrijkste is dat frontman Rob Halford goed bij stem was. Het is niet meer zoals weleer, maar goed genoeg om live niet af te gaan. Van ‘One Shot At Glory’ tot ‘Painkiller’ is de Judas Priest show ronduit imposant te noemen. Alles klopt gewoon: het decor,de klank, de show, … alles. Na ‘Painkiller’ kon er nog een bonusje af via ‘Electric Eye’, ‘Hell Bent for Leather’, ‘Breaking The Law’ en Living After Midnight’. Geen idee hoelang Rob en de zijnen nog zullen live optreden, maar Judas Priest anno 2022, daar doe ik mijn hoed voor af. Omdat het fotograferen van Judas Priest niet mogelijk was (restricties), liet ik niet aan mijn hart komen. Het was tijd om nieuwe ontdekkingen te doen en die kwamen voor mij door het bijwonen van de passage in de “altar” van Devin Townsend. Een naam als een klok, maar live kon ik deze man nog nooit spotten. Na een rijk gevulde carrière bij diverse bands en eigen solowerk heeft deze Canadees al lang zijn strepen verdiend. Ook op de Franse heilige grond bevestigde hij een uur lang zijn status als rasmuzikant (lees: zanger, gitarist, bassist en keyboardspeler). Over Perturbator kan ik persoonlijk heel kort zijn: dit is niet wat ik verwacht op een metal festival. Het tweetal (drums, elektronica, gitaar) zet een sound neer die ik als dance / trance omschrijf, een mix van vooral synth wave, new wave en beats die in een of andere danstempel thuis hoort. Toch gaat het aanwezige publiek in de “valley” stevig uit de bol, dus … wie ben ik dan?

*Foto’s: Perturbator / Devin Townsend

Op de Warzone was het de beurt aan de voorlaatste band van de avond: Walls Of Jericho. Toegegeven ik had ze nog nooit live gezien. En of ik daar spijt moest van hebben? Jazeker. Walls of Jericho draait eigenlijk rond Candace Kucsulain, of ze het wil of niet. De dame in kwestie voorziet Walls Of Jericho van zang. Twee dingen moet je weten van Candace. Ze is een podiumbeest van het soort waarvan er te weinig zijn: onuitputbaar, opzwepend en iconisch. Maar wat haar uniek maakt is de zuiverheid en het volume van haar stem. Deze dame grunt als geen ander. Een categorie apart is ze. Gekoppeld aan de agressieve metalcore van de band, krijg je een live-gebeuren die nog dagen en weken erna bijblijft. Een bomvolle tent verwelkomde Alcest, een band / project rond multi-instrumentalist Neige die zich eerst muzikaal liet gelden middels pure black metal, maar het tegenwoordig eerder zoekt, en vindt, in een mis van post metal en shoegaze. De man wordt door pakken muziek fanaten op handen gedragen end at zeker in zijn thuisland. Die genoten dan ook van een voortreffelijk concert waar Alcest speelt met uitersten in kracht, tempo en ritme. Ook wij genoten, maar hadden toch de indruk dat we Alcest reeds beter uit de hoek zagen komen, of is dit de vermoeidheid die na een drie intense dagen vol muziek (en warmte) toch toe slaat?

*Foto’s: Alcest / Walls Of Jericho

Stilaan liep de zondag naar zijn einde rond 00h00 toen alle podia nog één keer gebruikt zouden worden voor de eerste helft van HellFest 2022. De eerste batch bestond uit Killing Joke, Coroner en Gojira. Van Gojira mochten er, door heel wat fotografen toch, geen foto’s genomen worden. Spijtig want deze Franse death metal grootheid overstijgt de laatste jaren het genre en is op menig festival headliner. Dan nog eens de tenten “valley” en “altar” onveilig maken zeker. In de “valley” stond Killing Joke geprogrammeerd. Killing Joke is een legendarische post punk band die van grote invloed zou zijn op veel metal bands. Denk maar aan Metallica, Coroner of Celtic Frost. Maar live durven ze soms wel eens tegenvallen. Ook nu weer was het gauw einde verhaal in de “valley”. De show is nogal statisch en enkel Jaz Coleman zoekt contact met het publiek. Maar vooral de uitvoering van de nummers staat ver van de dynamiek die de platen kennen. Van saai tot saaier. Nee, we zijn niet gebleven tot klassiekers zoals ‘Love like Blood’ of ‘The Wait’ ten berde gebracht werden. We geven ze een herkansing op vrijdag 24 juni, wanneer ze voor de tweede keer op HellFest 2022 aantreden. Coroner in de “altar” bleek ook niet helemaal aan de verwachtingen te voldoen. De Zwitserse band die ontstond uit roadies van Celtic Frost liet enkele memorabele thrash albums los op de mensheid om dan in ’95 anoniem te verdwijnen. Ze zijn al een tijdje terug, maar deze keer voelde ik niet de magie van de platen. Naar het einde werd het iets beter middels ‘Grin’ en ‘Reborn To Hate’, maar het mocht veel beter zijn.

*Foto’s: Coroner / Killing Joke

De laatste (moeilijke?) keuze van de dag: Running Wild, Sick Of It All of Watain. Zij die kozen voor Watain , iets wat wij met MUSIKA allemaal deden – vandaar niets te vinden omtrent de sets van Running Wild en Sick Of It All – in de “temple” werden niet ontgoocheld. We weten al lang dat Watain er een echt spektakel van maakt en menig maal niet alleen figuurlijk, maar soms ook letterlijk de boel in brand zet. Watain, dat is eigenlijk bijna kijken naar een spektakel zoals het in de hel zou kunnen opgevoerd worden. De inverted crosses laten in elk geval geen ruimte voor twijfel. En de soundtrack voor de hel die wordt geschreven door Watain. De heren zien er ook uit alsof ze net ontwaakt zijn uit het inferno. Maar het is vooral de muziek die het hem doet. Watain behoort tot de crème de la crème van de black metal scene. Meest recente album ‘The Agony & Ecstasy Of Watain’ van dit jaar is daar een mooi bewijs van. Elf nummers lang verveelt de set geen seconde. Een mooier einde voor de eerste helft van HellFest konden we ons niet bedenken.

*Foto’s: Watain

Rest ons nog te melden dat dit de vijftiende editie is van HellFest. Normaal gezien kregen we op zaterdag 18 juni nog een stevig dosis vuurwerk als dank aan de trouwe bezoekers en de buurtbewoners, maar door de hitte en de opkomende wind werd dit niet toegestaan om veiligheidsredenen. Tijdens de afsluitende sets kregen we uiteindelijk toch pakken vuurwerk te zien, zodat part 1 van HellFest 2022 niet enkel en alleen met daverende muziek werd afgesloten. We onthouden van part 1 dat het drie zeer lange en intense dagen,maar die werden beloond met optredens waar we nog lang over zullen praten. U leest later nog of HellFest Part 2 even intrigerend was. U leest later nog of HellFest Part 2 even intrigerend zal zijn (wat wij eigenlijk echt wel vermoeden!).

Met speciale dank aan Roger Wessier en het complete HellFest team!

Tekst: Frederik Blieck, Andy Maelstaf, Luc Ghyselen.

Foto’s: Andy Maelstaf en Luc Ghyselen.