Al-Namrood is een vreemde eend in de bijt van het black metal landschap. Er zijn namelijk weinig black metalbands te bespeuren in Saudi-Arabië. Het spreekt bijna voor zich dat het voor de bandleden allesbehalve een evidente aangelegenheid is om hun type muziek te kunnen spelen in hun land, zeker gezien de ronduit anti-religieuze teksten. Niettemin heeft Al-Namrood sinds het ontstaan van de band in 2008 met deze ‘Worship The Degenerate’ al negen full-albums op het actief staan. Laten we maar meteen met de deur in huis vallen, oudgediend zanger Humbaba is er na bijna tien jaar niet meer bij en is vervangen door Artiya’il. Het is een wissel die in geen geval onopgemerkt voorbijgaat. De zang van Artiya’il is rauwer, brutaler, agressiever dan die van de illustere voorganger. Neem daarbij dat ‘Worship The Degenerate’ met amper zes nummers op vijfentwintig minuten af klokt op het kortste album in de geschiedenis van de band en je hebt meteen het meest brutale album dat Al-Namrood al in elkaar heeft gestoken. We weten niet of het vertrek van Humbaba er een rol in heeft gespeeld maar je kan gerust spreken van een stijlbreuk ondanks het feit dat de band gebruik blijft maken van traditionele (folk)elementen die het brute black metal geluid doorkruisen. Er blijven net zoals in het verleden melodische passages aanwezig, niet in het minst door de kruisbestuiving met traditionele instrumenten maar we kunnen ons inbeelden dat fans van de vorige albums toch even schrikken als ze met de huidige agressie geconfronteerd worden. We weten het, het is veel te kort door de bocht en te voor de hand liggend om vanaf een band afkomstig is uit het Midden-Oosten de link te leggen met een band als Melechesh maar anderzijds helpt het misschien om mensen die de ene band niet kennen, de andere te leren kennen. Want overeenkomsten zijn er ook uiteraard. Beide bands excelleren in hun anti-religieuze teksten én in het blenden van folk met black-metal. En wij zijn ronduit fan van het geluid. Het zorgt voor een speelser geluid en brengt een variatie op een thema zoals wij het alvast niet vaak horen. Niettemin is de boventoon bruut agressief gitaargeweld met een bijzonder rauwe stem waar wij van houden. Kortom, Al-Namrood heeft een black metal album gemaakt dat wij enorm kunnen smaken. Het album raast voorbij met een rotvaart, daar helpen de rustiger passages niets aan. Het is vanzelfsprekend sowieso al een kort album maar het maakt het des te krachtiger. Al is afsluiter ‘Free Will’ de uitzondering door én volledig instrumentaal te zijn én het metal gedeelte compleet achterwege te laten. Het zorgt voor een enigszins bevreemdend einde van een voor het overige hondsbrutaal album. Wie black metal met een vette Oosterse rand weet te smaken, moet dit absoluut een luisterbeurt gunnen. Wie de band kent van eerdere albums zal – net als wijzelf – moeten wennen aan een compleet ander zanggeluid maar zal mettertijd niet veel anders kunnen dan toegeven dat dit een dijk van een plaat is. Alle anderen kunnen zich wellicht best onthouden.

K.H. (90)

Shaytan Productions

Tracklist: 1. Protector of the Herd 2. Worship the Degenerate 3. Guerillas 4. Sun of Liberation 5. Eclipse 6. Free Will