WildFest, JC De Spiraal, Geraardsbergen.

Wat al jaren gekend stond als HET festival voor hard rock, glam, sleaze en melodieuze rock, moest door een aantal smeerlapkes van virussen een aantal keren forfait geven. Maar anno 2022 kwam het festival steviger dan ooit terug met een tweedaagse editie. Opnieuw werden we in JC De Spiraal in Geraardsbergen verwacht. Geen vlot bereikbare locatie maar vrij centraal gelegen, waar de internationale fans van de vijftien bands konden genieten.

All I Know mocht de spits afbijten. Dat bijten bleek toch niet zo vlot te gaan, toen er technische problemen de kop opstaken. Het was even langer genieten in de zon, maar een tijdje later kon het gezelschap uit de omgeving Kortrijk van wal gaan. Begin april kon ik hen al in actie zien en horen in De Verlichte Geest, waar ze het voorprogramma van Jelusick verzorgden. Ook toen maakten ze een goede indruk en deze werd hier nog overtroffen. ‘All Night Long’ opende maar later volgde ook het nummer ‘Bad Boy’ met de snippet ‘I Think We’re Alone Now’. Vlot gebrachte nummers, die naar horen terug opgenomen worden (re-release). Iets om naar uit te kijken.

Black Diamonds is een Zwitserse band die al bijna twintig jaar weten wat rock ‘n roll is. Dat bergwater, dat heeft toch iets speciaals wetende dat ook Gotthard en Krokus deze contreien onveilig maken. Meerdere vocalisten in de gelederen zorgden voor vuurwerk, die live de boel in de fik staken. We zagen een ware liveband aan het werk. Geen wonder dat ze vorig jaar op nummer drie in de Zwitserse charts terecht kwamen. Op de (erg interessante) setlist zag ik naast enkele stevige nummers ook de afsluiter ‘We Want To Party’, dat voor ambiance zorgde.

Wildness mocht als derde aantreden. De Zweden, die in 2014 voor het eerst onder deze naam naar voren kwamen, hadden hun sterke vocalist meegebracht, die het intussen talrijker opgekomen publiek wist te bespelen. De invloeden van Def Leppard en Kiss hoorden we in meerdere nummers. Ondanks relatief weinig podium beweging, bracht het gezelschap een sterk en gevarieerd aantal nummers, waarmee ze het publiek muzikaal toch vrij makkelijk mee overtuigden. Meebrullende fans vonden het dan ook jammer dat na ‘Cold Words’ de band van het podium verdween.

Vega moeten we normaal gezien in de UK zoeken, maar de Britten vonden ondanks de Brexit vlot de locatie om ook hier met een uitgekiende setlist te schitteren. ‘Worth Dying For’ zette alles in gang, het publiek kon het best wel smaken. ‘You nailed it’, zei vocalist Nick Workman, die over de speciale gave leek te beschikken om het volume van het applaus van het publiek te kunnen regelen in intensiteit. Later volgde ook meer beweging op het podium, dat de dynamiek ten goede kwam. ‘Animal’, de Def Leppard cover, werd uitgekozen als laatste noten om nog eens uit de bol te gaan.

The Cruel Intentions is zo’n band die zich van niets aantrekt. Ze komen, doen hun ding en trekken iedereen mee in hun feestje. Het bleek dat velen voor deze band afgezakt waren, want de vele nummers werden vlot meegezongen. De eeuwig jong uitziende rebel met omgekeerde pet had ook deze keren zijn ogen van wat zwart voorzien, waardoor hij met zijn intrigerende blik in een mum van tijd een circle pit in het publiek tevoorschijn toverde. Een agressiever publiek, dat wellicht alle restanten van corona uit hun lijf sprongen. Zelfs met gebroken hand wist de gitarist ‘Go Fuck Yourself’ probleemloos te brengen. Duidelijk een ander publiek maar verandering van spijs deed vlot eten.

Kickin’ Valentina was helemaal van over de grote plas tot in de Oost-Vlaamse stad geraakt. Blijkbaar moet er iets onderweg gebeurd zijn, want de schreeuwerige vocalen van D.K. Revelle leken uit een blikken doosje te komen. Het klonk raar overstuurd en toen de man even de microfoon verder hield, bleek het te beteren. Het viel op dat deze band minder gekend was bij het publiek. Het duurde dan ook enkele nummers eer de sfeer erin kwam. Het Amerikaanse gezelschap, dat volgend jaar tien jaar bestaat, trakteerde op een woelige rollercoaster, waarmee ze vooral stevige rock voorschotelden. Persoonlijk kon deze band me minder overtuigen, misschien door de vaak blauwe belichting, al deed de strakheid van hun muziek soms aan Twisted Sister denken.

Crazy Lixx zijn geen onbekenden op WildFest en als het mij betreft, mogen ze zeker nog eens langskomen. Die gedachtengang konden velen volgen want de Zweedse glam metallers hadden na het openingsnummer het publiek helemaal mee. Pas echt goed los kwamen we bij ‘Wicked’, maar ook ‘Blame It On Love’ werd vlot verteerd. Toen ook het magische ‘Silent Thunder’ begon, was iedereen toch al een tijdje aan het shaken. Zelfs de passage van de creepy Jason (Friday The 13th) bracht niemand het op een lopen. Een break in het optreden zorgde dat iedereen het podium even verliet, maar met ‘21 Till I Die’ liet de energieke headliner richting het afsluitende ‘Ain’t No Rest’ het ganse dak er af gaan.

De eerste dag brachten zeven zalige bands op hetzelfde podium. Door de offset in de time-schedule kwam ik een uurtje later, maar heel tevreden thuis. Maar mij hoor je niet klagen, integendeel. Bedankt Jan en Mike, samen met alle andere medewerkers, die ervoor zorgden dat de lang verwachte dag van festivalvreugde een feit werd. Op naar een tweede dag!

Met dank aan Mike de Coene en de organisatie van WildFest.

Tekst en foto’s: Andy Maelstaf.