Magnum: De Bosuil, Weert, Nederland.

Het is al lang geen geheim dat de Nederlanders het soms anders aanpakken dan hoe we het in België gewoon zijn. Zo stonden de Britse rockers van Magnum om kwart na vier in de namiddag geprogrammeerd om de Bosuil onveilig te maken. Waar dan nagenoeg gans je dag gevuld raakt, voorkomt het een lange terugrit in de late uurtjes. Wetende dat ondergetekende de dag ervoor ook nog op zo’n twee en half uur rijden van huis stond te fotograferen, was deze tijdsverschuiving een erg gewaardeerde meevaller. Het zal misschien ook de heren van de band zelf ten goede komen, want de intussen vierenzeventig jarige frontman Bob Catley wordt er niet jonger op. Wetende dat de band al in 1972 het daglicht zag, mogen we dankbaar zijn dat de band op dat niveau nog steeds actief is.

Klokslag kwart na vier viel de achtergrondmuziek stil en werden de lichten gedoofd in de zaal. Eén na één kwamen de muzikanten op podium. Keyboardspeler Rick Benton, bassist Dennis Ward, drummer Lee Morris, gitarist en mastermind achter de groep Tony Clarkin en als laatste vocalist Bob Catley. Het viel op dat de tijd niet heeft stilgestaan en de heren allemaal een jaartje ouder geworden waren. Het zorgde voor enige aarzeling toen de band begon te spelen, want muzikaal jezelf evenaren van pakweg dertig jaar geleden is niet makkelijk. Opener ‘Days Of No Trust’ vervaagde die twijfel want een relatief energieke frontman liet zijn publiek meteen uit zijn hand eten. We mochten traditioneel enkele nieuwe nummers verwachten van hun laatste album ‘The Monster Roars’, afgewisseld met ouder werk. In de setlist zagen we een combinatie van uptempo materiaal, afgewisseld met enkele rustige momenten. Het duurde niet lang vooraleer het publiek mee danste en genoot van de rockers. Het telkens spontane applaus na de nummers deed de band blijkbaar goed want met “I like that” bedankte Bob met de glimlach. Klassiekers als ‘Wild Swan’ en ‘All Engeland’s Eyes’ lieten de temperatuur stijgen, maar een onderbroken ‘Kingdom Of Madness’ liet vermoeden dat het nog ergens verkeerd zat. Toch zat de sfeer erg goed en wist de band het talrijk opgekomen publiek van de eerste tot de laatste minuut te boeien. Bob stond bij momenten te springen op het podium, je moet het maar doen op die leeftijd. Bij de nummers zag je hoe hij zich inleefde en de teksten echt aan het vertellen was. Zijn typische bewegingen ondersteunden dit gevoel. Dat Bob ook vaak de setlist vergat zijn allemaal tekens aan de wand. Naar het einde werd geen bisnummers gespeeld, al bleek dat wel eerder zo gepland. Ze speelden de laatste nummers ‘Vigilante’ en On A Storytellers Night’ gewoon door en na zo’n anderhalf uur ononderbroken op het podium alles te geven, verlieten ze, na de voorstelling van de band, het podium. Er werd nog een tijdje ‘we want more’ geroepen maar dat bleek tevergeefs.

Magnum is misschien ouder geworden, maar ook wij zijn dat. Dat ze nog altijd op een dergelijk niveau op een podium presteren is iets waar je als fan enkel dankbaar voor mag zijn. En die dankbaarheid toonden we in een lang applaus.

Met dank aan Björn von Oettingen.

Tekst en foto’s: Andy Maelstaf.