Durbuy Rock Festival, Bomal-sur-Ourthe.

De laatste jaren werden we geconfronteerd met het wegvallen van menige vaste waarden. Zo was de rock en metal liefhebber er al lang aan gewend geraakt dat Durbuy Rock Festival de traditionele opener is in België van het festivalseizoen. De u gekende pandemie gooide wat roet in het eten. De vorige editie vond bijvoorbeeld plaats in september 2021. Maar voor de vijfentwintigste editie werd de draad weer opgeraapt en daardoor konden we op 8 en 9 april weer gewoon van een voorjaarseditie genieten … inclusief de welbekende koude die menige editie een eigen karakter gaf. Zoals jullie misschien weten werkt Durbuy Rock Festival steevast met een podium binnen en buiten. Binnen is het over het algemeen lekker warm. Buiten daarentegen slaat de koude vaak onverbiddelijk toe.

Op de vijfentwintigste editie mocht het Namense collectief Cellar Twins het festival openen op het podium binnen. Cellar Twins biedt alternatieve metal. Smashing Pumpkins is een referentiepunt. Een dertigtal minuten mochten ze de eerste bezoekers entertainen. Die waren toch wel redelijk talrijk opgekomen en mochten genieten van de betere momenten uit o.a. album ‘Duality’. Kijk maar eens op de Facebook-pagina van de band. Ik vermoed dat Elodie en Jeff best tevreden waren met het warm onthaal van de band.

Unbeliever. had dan weer een veel moeilijkere opdracht. Deze Belgische metalcore band met zangeres Alice moest niet alleen de koude trotseren maar ook omgaan met het einde van tijdperk. Zangeres Alice zit in volle transitieperiode en de problemen met haar veranderende timbre zorgt ervoor dat ze de handdoek in de ring gooit. Nog een laatste maal trad ze op met Unbeliever. De band werd echter warm onthaald en vermoedelijk deed dit Alice heel veel deugd. Ik wens haar dan ook van hieruit veel succes met deze moeilijke en moedige beslissing.

Ocean Encounters uit Doornik was de volgende band die ons mocht entertainen. Genoeg volk voor het podium om er dus op vrijdagnamiddag al een metalcore feestje van te maken. Origineel is het allemaal niet, maar wat maakt het uit als het publiek er pap van lust en de band met volle goesting tekeer gaat alsof hun leven arvan afhangt. Ja, elke opportniteit moet je vastpakken en niet meer loslaten. Bovendien was dit hun tweede passage op Durbuy Rock Festival. Proficiat, mannen. Wie weet binnen een paar jaar: close Ocean Encounters of the 3rd kind. Pun intended. Of zoals ze langs hier zeggen: “geen twee zonder drie”.

Maar voor elke band geldt hetzelfde: de teller begint steeds op “één”. Zo ook voor Infected Rain. De band heeft echter al een verleden van menig passage in ons landje en zodoende een stevige fanbasis weten op te bouwen. Het was er aan te merken. Infected Rain werd ongelooflijk warm onthaald. Voor het podium steeg de temperatuur gevoelig. De crowdsurfers vlogen ons om de oren. De moshpit strommde over van de knaldrang. Maar vooral zag ik een band die er tweehonderd procent zin in had en de klassiekers uit het nabije verleden afwisselde met enkele nieuwe nummers uit album ‘Ecdysis’. Infected Rain is er al die jaren alleen maar op vooruit gegaan. En het mag gesteld dat het huidige Infected Rain barst van de inspiratie en professionaliteit. En op het hoogste schavotje regeert koningin Lena Scissorhands. De fans eten uit haar hand en liggen aan haar lippen. Lena is de parel in de Infected Rain-kroon, een frontvrouw die zieltjes wint zonder de minste moeite. Binnenkort doen ze ons land nog eens aan, samen met Dagoba. Ga dat zien. Je zal er geen spijt van krijgen achteraf.

Over naar Caliban, wiens leden de kans geboden werd Hall Le Sassin onveilig te maken. Caliban is inmiddels al lang een gevestigde waarde in metalcore land. Vorig jaar lieten ze nog album ‘Zeitgeister’ op de wereld los. Binnenkort is het de beurt aan ‘Dystopia’. Caliban had dus wel iets om te promoten. Alleen was ik niet helemaal overtuigd. Caliban staat in ‘Tempest’ van Shakespear symbool voor de moderne mens. De moderne mens maakt er momenteel een zootje van. Gelukkig voor de modale metalcore fan maakt Caliban er geen zootje van, maar het had voor mij iets meer mogen zijn. Ik mistte wat entertainment eigenlijk, want de albums van Caliban zijn best genietbaar … tenminste als je metalcore liefhebber bent. Aan wat het lag kan ik moeilijk duiden. De bandleden zijn doorwinterde muzikanten. Misschien is het dat. Ik heb al veel ervaren bands aan het werk gezien en het gevoel gehad dat ze hun set stonden af te haspelen, beroofd van de initiële sprank die hen geen windeieren legde. Misschien zit Caliban in de fase van de gewenning, gaat het allemaal een beetje gemoedelijker en is het spanningsveld van weleer wat weg geëbt. Ik zou zeggen: “herpakt u heren”. Caliban moet voor meer willen gaan.

Vervolgens stond Betraying The Martyrs te popelen om een stevige lel uit te delen. Het programmaboekje waarschuwde ons al voor een “imminente uppercut”. En in het verleden mocht ik al ervaren dat Betraying The Martyrs’ versie van metalcore niet voor doetjes is. Bovendien beschikt de band over een nieuw geheim wapen in de vorm van nieuwe zanger Rui Martins. Rui is aan het inlopen met zijn eerste shows met de band. Een voordeel is dat Betraying The Martyrs pakken live-ervaring heeft zodat de integratie van Rui een fluitje van een cent is. De temperatuur voor het podium ging weer flink omhoog. De niet pogoënde en/of crowdsurfende omstaander had de keuze tussen de warmte van de moshpit of de onderkoeling van alles er rond. De eerste show van Betraying The Martyrs in 2022 mag gerust een succes worden genoemd.

Zou de volgende band het feestje kunnen verderzetten. De band in kwestie was Skindred. Skindred is een buitenbeentje is de metal wereld. Frontman Benji Webbe was lang geleden het uithangbord van Dub War, die ondertussen ook weer nieuw leven ingeblazen werd. Maar sedert 1998 is Skindred de voornaamste bezigheid van Benji. Met bijna vijfentwintig jaar op de teller, menig album en diverse erkenningen, mag je wel iets verwachten van Skindred. En Benji en de zijnen leverden de verwachtingen volledig in. Het duurde niet lang of de zaal kon onmogelijk nog de benen stilhouden. Skindred speelt alsof het een set van een live DJ betreft. De eigen nummers worden gemixt met eigenhandig gespeelde samples van andermans nummers. Ondertussen zweept Benji de massa op. O.a. ‘Warning’ en ‘Kill The Power’ werden luidkeels meegebruld. Ik heb met volle teugen genoten en de knaldrang was moeilijk tegen te houden. Vermoedelijk is de stijl van Skindred niet iedereen’s ding. Maar als je houdt van een opzwepende mix van metal en dance, dan zal Skindred wel je ding zijn.

En nog was het niet gedaan met de pret. Belgische hardcore legende Do Or Die mocht de sfeer van de grote dagen terug tot leven wekken. Vergis u niet: Do Or Die is hardcore van internationaal niveau. Op zich mag je dat al een verdienste noemen. Hardcore is altijd populair geweest, maar om tussen het overaanbod hardcore bands er tussen uit te springen, houdt in dat je als band wel iets speciaals moet hebben. In het verleden deelden ze al podia met de Hatebreeds, Madballs en Agnostic Fronts van deze wereld. Vandaag staan ze duidelijk op hun zelve en dat dit gepaard gaat met de clichés van het genre is nu éénmaal zo. Er zijn altijd twee kanten aan een medaille: wat voor de één voorspelbaar is, is voor de ander lekker vertrouwd. En ondanks het feit dat er momenteel twee versies van Do Or Die bestaan (één met originele zanger Chris Michez; één zonder Chris, maar met andere originele leden). In dit geval gaat het om de versie met Chris die mocht aantreden. De nummers blijken voornamelijk uit de beginperiode te komen. En op het einde staat gewoon de helft van de moshpit gewoon op het podium. Het optreden was één grote déja-vu, maar wie kan het wat schelen zolang het plezant blijft.

Het doek viel stilaan over de eerste dag. Aktarum had de eer om in Hall Le Sassin af te sluiten op dag één. Ze vervingen het Franse Barbar’O’Rhum. Aktarum is een vaste waarde is de Waalse metal-scene, maar staat misschien op de drempel van internationale bekendheid. Binnenkort treden ze aan op Hellfest. Wie weet wat dit met zich meebrengt. De band heeft een ganse evolutie doorgemaakt sedert ‘We Are The Trolls’ uit 2008. Het nieuwste wapenfeit dateert van 2022 en heet ‘Trollvengers’, dat werd uitgbracht via het Spaanse Art Gates Records, thuis van o.a. Martyrium, Noctem, In Mute en Stegnyr. Met de laatsten delen ze de liefde voor folk metal. Aktarum kwam, zag en won de harten van menig toeschouwer. Voor de band was het dan ook een thuiswedstrijd. En bijgevolg hadden ze het thuisvoordeel. Als je ze wilt boeken voor een trol feestje, contacteer dan DRF Booking. Zoek zelf uit waar DRF voor staat. Niettemin mogen we besluiten dat ze het slot verdiend hadden. Durbuy Rock Fest is een thuishaven voor extreme metal met folk invloeden. Het genre hoort gewoon bij Durbuy Rock Fest. En wie beter dan Aktarum in België om dit uit te dragen.

Het doek viel over dag een. Deze reporter zag dat het goed was en keek al uit naar de volgende dag. Kritisch als we zijn, moeten we toch stellen dat de charmes van DRF zeer groot zijn. Zelfs Covid-19 kan het unieke karakter van dit festival niet breken. Durbuy Rock Fest kan buigen over een rijke traditie, die je gewoon inademt als je over het terrein slentert. DRF is cool …. letterlijk en figuurlijk. Slaapwel … tot morgen voor dag twee.

Met dank aan Bernard Hemblenne.

Tekst: Frederik Blieck.

Foto’s: Luc Ghyselen.