Naast een indrukwekkend palmares van uitgebrachte full-albums heeft de Duitse gitaarvirtuoos Axel Rudi Pell gedurende zijn solocarrière op regelmatige basis zijn fans blijven plezieren met een aantal live opnames, vijf ballad verzamelingen, een aantal compilaties en een aantal speciaal uitgebrachte box-sets. Telkens met een aantal parels, die je meesleuren in de kwalitatieve hogere regionen van het genre. ‘XXIII’ is het Romeinse cijfer voor 23 en staat voor W. Deze 23ste letter van het alfabet is de afkorting van ‘wereld’, waardoor je het album ook ‘Lost World’ kan noemen. Het is een verwijzing naar de momenteel behoorlijk alarmerende staat van onze planeet. In de loop van de voorbije dertig jaar is de line-up nauwelijks veranderd en beetje bij beetje gepolijst geraakt tot een handvol topmuzikanten. Axel Rudi Pell laat zich al een aantal albums vergezellen door zanger Johnny Gioeli, bassist Volker Krawczak, keyboardspeler Ferdy Doernberg en drummer Bobby Rondinelli. Deze perfect geoliede machine slaagt er ook deze keer in om Pell’s composities aan te vullen met hun eigen inbreng. ‘Lost XIII’ werd geproduceerd door Axel Rudi Pell, gemixt door Tommy Geiger, gemasterd door Ulf Horbelt, en het mysterieuze cover artwork werd opnieuw ontworpen door Thomas Ewerhard, die we ook kennen van zijn werk bij Gotthard of Edguy. Het album werd halverwege februari aangekondigd met de lyrische single ‘Survive’ op YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=3EXiGNhZVSo. Het nummer beukt stevig de voordeur in met een stevig arrangement, dat veel melodie en het betere snarenwerk combineert. Let even op de traditionele ruwe vocalen van Johnny, die ook hier vanaf het begin al voluit gaat. Nee, ze sluiten geen compromissen, zoals in het typische gitaarriff-nummer ‘No Compromise’, dat een pak minder intens de hardrock-kant vertegenwoordigd. Toch weten bas en drum een solide ritmesessie neer te poten. ‘Down On The Streets’ begint met een bijtende riff, die we een stukje agressiviteit die we herkennen van Megadeth’s ‘Symphony Of Destruction’. Het nummer pakt echter veel melodieuzer uit en wordt naar het refrein een klein oorwormpje, alhoewel de energieke flow denderend blijft. Erg knap nummer. Tijd voor het intiemere werk bij ‘Gone With The Wind’, dat een kleine negen minuten het fenomenaal vocaal bereik en de fragiele kant van de snarenplukker etaleert. Energiek waar nodig en breekbaar waar het kan. Het is trouwens gebaseerd op een waar gebeurd verhaal over een hond die een jaar lang op een treinperron tevergeefs op zijn overleden baasje wachtte. De trein komt met ‘Freight Train’ terug op gang, maar het is pas bij ‘Follow The Beast’ dat er in NWOBHM-stijl voluit doorgedramd wordt. Och, zalig die uitspattingen. Ook Ferdy kan even in de spotlights staan in ‘Fly With Me’ door de knappe pianolijn waarmee hij het nummer op gang laat komen. Opnieuw die breekbaarheid en uitbundigheid in een nummer gebundeld. Het mythische titelnummer ‘Lost XXIII’ sluit af met een traag en Oosters gevoel. Het epische nummer lijkt op Pell’s lijf geschreven. Met dit eenentwintigste album wandelen ze verder op hun gekende weg waar het unieke snarenwerk centraal staat. Dit resulteert in tien diep melodieuze hardrock songs die enerzijds bevestigen en anderzijds verrassen, maar feit is dat ze zonder twijfel opnieuw een meesterwerk afleveren.

Rocking Klingon (90)

Steamhammer / SPV

Tracklist: 1. Lost XXIII Prequel (Intro) 2. Survive 3. No Compromise 4. Down On The Streets 5. Gone With The Wind 6. Freight Train 7. Follow The Beast 8. Fly With Me 9. The Rise Of Ankhoor 10. Lost XXIII