Noem het gerust een vorm van chauvinisme maar als we de release zien van een Belgische band, kijken we er toch altijd nog nét iets meer naar uit dan bij andere releases. Het Antwerpse Schizophrenia zag als band het levenslicht in 2016. We zouden een beetje oneerbiedig kunnen stellen dat het de verderzetting is van het ter ziele gegane Hämmerhead maar los van het feit dat de bezetting lichtjes wijzigde, is er toch ook enige stijlbreuk qua geluid en hebben de heren het pad van de trash metal ietsje verlaten en zijn er meer death metal invloeden te horen. Al mogen we in één adem wel stellen dat ze hun roots ook niet helemaal kunnen verloochenen en er wel degelijk de nodige trash riffs aanwezig blijven. Als je het bandlogo van Schizophrenia ziet, moet je in ons geval meteen denken aan het gelijknamige album uit de beginjaren van Sepultura. Invloeden van bands als Sepultura maar ook Morbid Angel, Slayer, Demolition Hammer en anderen worden door de band verre van ontkend. Feit is dat het geluid je – onbewust – meevoert naar de gloriedagen van de vernoemde bands én toch fris klinkt. Om nu te zeggen dat er extreme verrassingen zijn, zou overdreven zijn maar Schizophrenia slaagt er voor ons wél in om de quasi perfecte blend te brengen van death en trashmetal. Waar op de ep ‘Voices’ uit 2020 de drums ietsje té prominent aanwezig waren, is de productie ditmaal van absoluut topniveau en komt elk instrument volledig tot zijn recht. Het draagt er zeker toe bij dat dit album aan een rotvaart voorbij raast zonder een moment te vervelen. Er is werkelijk een enorme afwisseling in tempo en melodie. Het ene moment zwaar beukend – de drums blijven uiteraard belangrijk – het volgende moment een passende gitaarsolo. De zang is in ware trash-stijl maar is rauwer dan doorgaans in dit genre en draagt mee bij tot de mix met death metal. Het werkt voor ons wonderwel. Geen enkel nummer klokt af op minder dan vier minuten waardoor je telkens sterk uitgewerkte nummers krijgt. Een uitschieter noemen is verre van eenvoudig en wisselt al naargelang we luisteren. Toch keren we vooral terug naar ‘Fall Of The Damned’ dat heel langzaam opbouwt met een onheilspellende intro om dan los te barsten in ware Slayer-stijl. Pas na ruim anderhalve minuut komt de rauwe brul van Ricky Mandozzi je hier bij de strot grijpen. Maar het betekent niet dat we de andere nummers van mindere kwaliteit vinden. ‘Recollections Of The Insane’ is een album dat volgens ons elke fan van het trash-genre met een iets donkerder randje zeker gaat weten te bekoren. Elke band mocht willen dat een debuutalbum klinkt zoals dit. Sterk. We kijken nu al uit naar wat deze band in de toekomst nog te bieden heeft.

K.H. (90)

Redefining Darkness Records

Tracklist: 1. Divine Immolation 2. Cranial Disintigration 3. Sea Of Sorrow 4. Monolith 5. Onwards To Fire 6. Souls Of Retribution 7. Inside The Walls Of Madness 8. Fall Of The Damned 9. Stratified Realities