Alan Parsons‘ carrière begon toen hij 18 jaar oud was met een eerste album credit op ‘Abbey Road’ van The Beatles. Hij werd al snel een gerespecteerd studiotechnicus en werkte onder meer voor Paul McCartney, John Miles, The Hollies, Al Stewart en Pink Floyd. Hij is vooral bekend om zijn werk aan het Pink Floyd meesterwerk ‘The Dark Side of The Moon’ uit 1973, waar hij zijn vooruitstrevende aanpak toonde door te experimenteren met geavanceerde opnametechnieken. Parsons ontving niet alleen gouden en platina onderscheidingen uit verschillende landen, maar kreeg ook tien Grammy Award-nominaties voor zijn engineering- en productiewerk. In 1975 zag The Alan Parsons Project het daglicht dankzij een samenwerking met producer en songwriter Eric Woolfson. Het project bestond uit een groep studiomuzikanten en vocalisten, waarbij vaak de leden van twee bands betrokken waren die Alan had geproduceerd. Ze brachten tien studioalbums uit, maar traden zelden live op. Eind de jaren 80 hield het gezelschap er echter mee op. Sindsdien heeft Alan vier albums onder zijn eigen naam uitgebracht, samen met aantal muzikanten die ook op de Project-releases te horen waren. In 2003 begon hij regelmatig te toeren als The Alan Parsons Live Project. Frontiers wist de man te strikken en in 2019 keerde hij terug met een nieuw studioalbum ‘The Secret’. Het werd gevolgd door een uitgebreide wereldtournee waarbij Alan en zijn band naast enkele nieuwe nummers, ook de klassieke hits brachten. De band bestond uit P.J. Olsson (zang, akoestische gitaar en percussie), Todd Cooper (zang en saxofoon, akoestische gitaar en percussie), Jeff Kollman en Dan Tracey (beiden zang en gitaar), Tom Brooks (zang en keyboard), Guy Erez (zang en bas), Danny Thompson (zang en drum) en gastvocalist Jordan Asher Huffman. Deze collectie van twintig nummers, die Parsons oeuvre vertegenwoordigt, werd live opgenomen op 5 mei 2019 en laat het optreden zien dat Alan Parsons Live Project hield in de Tivoli in Utrecht. ‘One Note Symphony’, dat verwijst naar de Schumann-frequentie (de resonantiefrequentie van het universum), opent het concert. Daarmee zijn we vertrokken voor een vrij rustig concert met enkele pittigere momenten, met een vrij gefocust maar enthousiast publiek. Ze genieten van intieme stukken zoals de funky pop van ‘Damned If I Do’ en de gekende hit ‘Don’t Answer Me’, voor de gelegenheid in een speciaal jasje. Je hoort het publiek meeklappen op het instrumentale ‘Luciferama’, wat een knap staaltje muzikaliteit vereiste om op die wijze neer te zetten. De gevarieerde setlist passeert aan een vlot onderhoudend tempo en wordt afgesloten met het intense ‘Games People Play’. Dit live-album zal zonder twijfel iedereen makkelijk kunnen overtuigen van Alan Parsons’ talent als ingenieur, producer, songwriter en muzikant. Als bonus krijgen we een gloednieuwe studiosong ‘The Neverending Show’, die misschien wel bij The Beatles zijn inspiratie vond. Het vocale ensemble zorgt voor een luchtig arrangement, wat een hint moet zijn naar het nieuwe studioalbum waar Alan momenteel aan werkt voor release in 2022.

Rocking Klingon (85)

Frontiers Records FRCDVD 1163

Tracklist: cd1: 1. One Note Symphony 2. Damned If I Do 3. Don’t Answer Me 4. Time 5. Breakdown + The Raven (Medley) 6. I Wouldn’t Want To Be Like You 7. Psychobabble 8. Luciferama 9. Don’t Let It Show / cd2: 1. I Robot 2. Limelight 3. Standing On Higher Ground 4. As Lights Fall 5. I Can’t Get There From Here 6. Prime Time 7. Sirius + Eye In The Sky (Medley) 8. Old And Wise 9. (The System Of) Dr. Tarr And Professor Fether 10. Games People Play 11. The Neverending Show