Wie de naam Bart Schwertmann niet kent zal na dit album de naam wellicht niet meer vergeten. Hij werd bekend toen hij zo’n twintig jaar geleden finalist werd van Hennie Huismans Soundmixshow. Met zijn ijzersterke strot mogen we de lat voor een solo album meteen op het hoogste schoft leggen. Ik was alvast overtuigd door de teaser van zijn conceptalbum die begin juli verscheen. In de zomer van 2017 werd Bart door Ton Scherpenzeel voorgesteld als nieuwe vocalist van de Nederlandse progressieve rockband Kayak. Deze band werd in 1974 opgericht en Ton is er momenteel nog het enige originele overgebleven bandlid. Maar Schwertmann’s dromen gingen verder. Hij gebruikte de pandemie om zijn solo conceptalbum af te werken waar hij al een tijdje mee bezig was. Waar Kayak hem enkele mogelijkheden geeft, kan hij met dit soloproject nieuwe wegen bewandelen en zo in alle mogelijke genres uitblinken met nummers die hij zelf kon schrijven. Hij werd door enkele muzikale vrienden geholpen, waaronder producer / keyboardspeler / gitarist / bassist Niels Lingbeek, keyboardspelers Ton Scherpenzeel en Ard Offers, drummers Peter Ten Wolde, Hans Eijkenaar en Dirk Bruinenberg, gitaristen Robbert Hanenberg en Marcel Singor en bassist Kristoffer Gildenlow. Zelf speelt hij ook bas en gitaar. Het album is een uiterst knappe verzameling van stijlen. Door dat de nummers gebaseerd zijn op gebeurtenissen en gevoelens die hij zelf meegemaakt had in het verleden, krijgen we nummers in diverse genres. We horen zowel ingetogen nummers als uitbarstende rocknummers, zoals het openingsnummer ‘Panic Mode’ dat je meteen stevig laat headbangen. Het is een variërend arrangement dat progressieve en aanvallend gitaarwerk weet te herbergen met een uiterst gedreven vocalist. Nog zo’n knap progressief rocknummer is ‘Antelope’, dat doorspekt is met sprankelende toetsen: https://www.youtube.com/watch?v=eTRhDXDqvHQ&ab_channel=bartschwertmann. Wie het nog steviger wil, luistert best eens naar de stevige metal met dreunende gitaren en orgelklanken in ‘Burning Down’. Een ruigere kant horen we in ‘Can You Serve Me?’. We ontdekken track na track alle elementen van zijn stem in zijn harde, zachte en emotionele kanten zoals in de breekbare ballad ‘Rainbow’ en de uitsmijter ‘No One Ele Can’, waar de nagenoeg vertellende vocalen met piano bijgestaan worden. Maar een topper is zeker ‘There’s A Place’. Deze midtempo AOR-track zit vol melodie en knappe uithaals. Och ik krijg hier constant kippenvel van. Dit kan je zelfs geen oorworm meer noemen, zalig gewoonweg. Het vloeit naadloos over in het progressievere ‘Supernatural Forces’, dat bol staat van het bombastische geluid zoals we dat bij Europe’s ‘Superstitious’ kennen. Het refrein vormt dan weer een pareltje van Bart’s talent. In de video zie je een stenen schaakspel dat tot leven komt en zodanig tekeer gaat dat er een puinhoop achter blijft: https://www.youtube.com/watch?v=5fpSoVxkD2g. We leren deze multi-getalenteerde muzikant kennen als een knappe componist, als volleerd muzikant maar vooral als vocalist in nummers die op zijn lijf geschreven zijn. Samen klinkt de band best indrukwekkend wat een pluim betekent voor de expressie die Schwertmann gebruikte bij het schrijven van de nummers. En Bart, weet dat je me diep geraakt hebt, God man! Wellicht komt het ook door zijn grote inleving omdat hij zijn innerlijke gevoelens blootlegt en zijn diepste emoties muzikaal herbeleeft, maar zo’n knap ontwikkeld talent is zeldzaam. Waaw in het kwadraat!

Rocking Klingon (94)

GlassVille Records

Tracklist: 1. Panic Mode 2. Antelope 3. So Tired 4. Burning Down 5. There’s A Place 6. Supernational Forces 7. Rainbow 8. Can Yoy Save Me 9. No One Else Can