Heavy Lake Metal Festival, Festivalhal Donkmeer, Berlare.

Heavy Lake Metal Festival: Voor elk wat wils.

Het anders zo rustige Berlare werd vorige zaterdag het epicenter van Belgische metal. Een eerste editie, die zonder problemen en covidproof kon doorgaan. In een mooie zaal, die zelfs mogelijkheid gaf tot een groter publiek, waren negen diverse bands geprogrammeerd. Het opgekomen publiek kwam slechts mondjesmaat binnen en dat zal wellicht veel met Covid, een eerste editie of het feit dat die dag al andere festivals gepland waren. Ondergetekende, samen met collega Erik van Damme, was al vóór de eerste noten present. Met een affiche die ik maar voor de helft kende, had ik vooraf al wat huiswerk gedaan. Nou je, half is nu eigenlijk niet het woord, er waren bands die ik kende maar daardoor al wist dat ze ‘not my cup of tea’ waren. Als recensent moet je eigenlijk daarboven kunnen staan, maar het is soms moeilijk om een live gebeuren te bespreken als de muziek niet bij je binnenkomt, je niet raakt. Moet nu lukken dat Erik net die bands verkiest … wat zijn we toch een team.

Devonport Band was de eerste onbekende voor mij. Een link naar een pagina van de band bleek geblokkeerd te worden. Daarom besloot ik me te laten verrassen, we zouden wel zien. We kregen een aantal hard rock nummers met wat grunge tintjes, die me aangenaam konden verrassen. Een meer dan geslaagde opener dankzij knap vocaal werk, al was het op het podium wel een beetje statisch gebracht. Ondanks de kleine schare opgekomen publiek op dit middaguur, gaf de band zich helemaal.

Een band die ik echter wel opgezocht had, was Worlds Beyond en ik was met de videoclips die ik op YouTube kon vinden erg aangenaam verrast van het hoge niveau dat deze jonge band al had. Niet te geloven dat de band, die nagenoeg rond mijn deur opereert, zowel qua composities, vocale prestaties en muzikaal talent al zo ver stonden. Deze (normaal) zeskoppige symfonische metal band kwam slechts met vijf op het podium, want violist Jakob bleek afwezig te zijn. Een in 2020 uitgebracht debuutalbum ‘Symphony Of Dawn’ zou wellicht de rode draad van hun setlist worden. Gitarist Tijmen (die ook de composities schreef) bleek op het podium verrassend goed met zijn zessnarig monster overweg te kunnen. Maar mijn aandacht ging (uiteraard) meer naar de vocalen van Valerie, want de schone met haar gouden sopraanstem haalde zonder enige moeite die hogere noten met een kracht waarbij ik vaak mijn wenkbrauwen fronste. In een gesprek achteraf kwam ik van deze uiterst sympathieke vocaliste te weten dat haar tien jaar conservatorium daar wel iets mee te maken zouden hebben. Er kwam nummer na nummer een brok energie naar het publiek, dat hier gretig op inspeelde. Ondergetekende was meer dan aangenaam verrast en daardoor ben ik na het optreden hun album gaan halen, die ze trots signeerden. Enfin, bijna iedereen toch, bij een volgende stop hoop ik ook Jakob te kunnen strikken om de lege signeerplaats op mijn cd-boekje te willen opvullen.

Een band die mij persoonlijk niet kan raken was If I May, een band waar Erik dan geen woorden genoeg voor had om hen te bejubelen. De band bracht onlangs nog een knappe schijf uit ‘As Above//So Below’’, hun tweede sinds hun ontstaan in 2016 laat een iets donkerder kantje zien en horen van de uit Herzele afkomstige post hardcore / metalcore formatie. De band bestaat uit muzikanten die hemelse riffs uit hun instrumenten toveren, waardoor menig haren op de armen recht komen. Maar, met alle respect voor hun inbreng, is het de zanger/frontman die met zijn uiteenlopende stembereik – van zalvend naar verschroeiend hard uithalen – zorgt voor die ultieme kers op de taart om ons compleet weg te blazen. De band had het niet gemakkelijk om een statisch publiek voor zich te winnen, in normale omstandigheden zou door dit overaanbod aan energiebommen toch een moshpitje moeten ontstaan, maar liet dit niet aan zijn hart komen en legt de lat zo hoog mogelijk en duwt het gaspedaal voortdurend dieper in waardoor we compleet murw geslagen in de touwen terecht komen. Het schipperen tussen donkere intensiteit en lichtvoetigheid is binnen die context een extra pluspunt. If I May groeide daardoor uit de tot de ontdekking van de dag.

Binnen het Belgische thrash metal gebeuren zie je vaak door het bos de bomen niet meer, weinigen steken dan ook boven het maaiveld van dat aanbod uit. Een band die eigenlijk thuishoort in die hoogste regionen dankzij de verbluffende wijze waarop de muzikanten hun instrument bedienen, en de meesterlijke vocale aankleding, is Objector. Bij elk optreden blazen ze ons compleet omver, en als je denkt het beste te hebben gezien doen ze daar gewoon de volgende keer weer een schepje bovenop. Objector druk daardoor al een tijdje zijn stempel op die typische Belgische thrash metal, en hoeft niet onder te doen voor grote namen binnen het genre als Kreator of binnen ons eigen landje Evil Invaders. Diezelfde bom energie van voornoemde, komt namelijk ook bij Objector naar boven drijven. Bovendien is frontman Bock niet alleen een begenadigd gitarist, maar ook een klasse entertainer die zijn publiek voortdurend aanport om te bewegen. Een kleine groep gaat over tot een moshpit en gaat gewillig in op zijn oproep. De band blijft ondanks de wat flauwe respons, toch dat gaspedaal verder indrukken van begin tot bitter einde, en dat zorgt ervoor dat de band ons ook nu weer compleet van onze sokken blaast.

“Rauwe, griezelige waanzin’’ schreven we in ons notities over Exoto, Net als de gruwelijke beelden op de achtergrond, met demonische wezens die mensenvlees eten en dergelijke meer, gaat Exoto bijzonder intensief te werk om ervoor te zorgen dat je baat in het angstzweet. Hard, ruw en meedogenloos, zonder opkijken drijft de band zowel vocaal als instrumentaal het tempo op tot een gruwelijke hoogte. Daardoor ligt alles wat op diezelfde strakke lijn, maar wie zich – zoals wij – gewillig laat meedrijven doorheen de prikkelende rauwheid die de band aanbiedt, voelt de vuurtongen van de hel zijn voetzolen likken. Exoto verstaat dan ook die uitzonderlijke kunst om de aanhoorder te confronteren met zijn meest innerlijke demonen, tot ook jij tot die waanzin wordt gedreven. Met geen kans op terugkeer naar de realiteit. Zelfs in de meer ingetogen songs, is die dreiging nog steeds zo verbluffend dat de haren op je armen nogmaals recht komen, maar deze keer van pure angst en vertwijfeling.

Plots stond de zaal, voor het eerst op de dag, goed gevuld tot aan de p.a. voor Cult Of Scarecrow. Niet zo verwonderlijk, deze band bestaat uit muzikanten die al heel wat meters op de teller hebben staan in verschillende andere succesvolle projecten in de jaren ’90 zoals Dead Serious, in de regio Zele en omstreken toen een grote naam binnen speed / thrash gerelateerde genre. Cult Of Scarecrow dompelt je eerder onder in een doomachtige atmosfeer, met toch zeer subtiel een knipoog naar o.a. die speed metal. En voegt daar nog andere uiteenlopende kruiden en sausjes aan toe om je bij de les te houden. Met hun recente release ‘Tales Of The Sacrosanct Man’ bewezen ze dan ook van veel metal markten thuis te zijn. Live voegt de band daar nog een hoge dosis spelplezier aan toe, de kwinkslagen vliegen in het rond, waardoor een doom / thrash / heavy en weten we veel gerelateerd metal feest ontstaat. Het publiek reageert laaiend enthousiast, waarna de band gewoon die lat nog wat hoger legt. Daardoor kan je op deze band geen label kleven en dat zorgt er dan weer voor dat ze eender welk metal liefhebber over de streep zouden moeten trekken. Dat laatste bewezen ze dus al op plaat en zetten ze op Heavy Lake Metal Festival eveneens in de uiterst gevarieerde en energieke wijze in de dikke verf.

Een band die eigenlijk de reden was van mijn aanwezigheid op het festival, was Iron Mask. Deze internationale power metal formatie, die al van af 2020 actief is, zal dus volgend jaar hun twintig jaren bestaan kunnen vieren. De band werd opgericht door gitarist Dushan Petrossi, ook bekend van de band Magic Kingdom, waarmee hij afwisselend met Iron Mask een album uitbrengt. Iron Mask bracht al een hele rits top platen uit, waaronder het recente ‘Master Of Masters’ dat vorig jaar in moeilijke tijden het daglicht zag. Ook vanavond gaat de bijzonder fascinerende power metal met neo-klassieke gitaarlicks erin als zoete koekjes. Zanger Mike, die er sinds vorig album bij is, verrast me steeds meer. Ik volg hem al een tijdje, o.a. van zijn werk bij Rik Priem’s Prime. Bij zijn passage op Alcatraz festival met zijn andere band After All bleek het uiterst knap setje stembanden van de West Vlaamse vocalist alweer een flinke stap voorwaarts gemaakt te hebben. Komt daarbij dat hij die ook nog eens krachtig weet te gebruiken. Door zijn dynamische aanwezigheid was het soms moeilijk om hem fotografisch vast te leggen, maar wie het me helemaal moeilijk maakte was Ramy Ali, het duivelse drummonster die verstopt achter een flinke drumkit, alweer de boel kort en klein wist te meppen met zijn dubbele snelheid aan drumsalvo’s. De vele trukken die Dushan uit zijn vingers toverde zorgden voor de kers op de taart. We werden getrakteerd op gekende hits, maar ook nieuw materiaal uit hun zevende spruit passeerden de revue, zoals ‘Tree Of The World’ en de titeltrack ‘Masters Of Masters’ die met indrukwekkend drumpartijen begon. Traditiegetrouw ging na hun slotnummer ‘Forever In The Dark’ het licht ook letterlijk uit.

Met een nieuwe plaat ‘While Our World Dissolves’ en een broek vol goesting, zo energiek ging Reject The Sickness tekeer op het podium van Devils Rock For An Angel. Vanaf de eerste song ontstond een moshpit en gingen sommigen crowdsurfen. De gretigheid waarmee de band toen menig dak er liet afvliegen, kwam ook op Heavy Lake Metal Festival naar boven drijven. Conceptueel gaan de teksten over jongeren die in moeilijkheden verkeren. Zanger / frontman Guy werkt namelijk als opvoeder in de Bijzondere Jeugdzorg. De vertwijfeling, die als een mokerslag in je gezicht terecht komt, voel je ook als een muur op jou afkomen tijdens een live optreden. De bijzonder intensive manier waarop de band, vocaal en instrumentaal tekeer gaat is zodanig confronterend dat je zelf tot een punt van waanzin wordt gedreven. Dat is de grote sterkte van deze band op plaat, maar komt dus ook live tot uiting. Zo krachtig voelt deze donkere mokerslag aan, dat je na deze tsunami aan duistere gedachten, compleet murw geslagen en verweest achterblijft in de donkere hoek van je kamer.

Afsluiter voor de dag was het gezelschap rond gitarist Erwin Suetens. Bij FireForce mag je speed / power metal verwachten, al gaat het gezelschap er prat op om hun genre als combat metal te verkopen. Wat de juiste term ook moge zijn, de band stond traditioneel, zoals we hen eerder al vaker gezien hadden, een stevige set te spelen. Of ze hun zandzakjes vergeten waren tijdens hij vorige optredens weet ik niet maar enkele jaren geleden maakten die nog deel uit van een aangekleed podium. Hun recente album ‘Rage Of War’ is een pareltje, waar nieuwkomer gitarist / vocalist Matt Asselbergs stevig mee uitpakte. Ook de oudere nummers wist de frontman perfect te beheersen en dat was een streling voor het oor. Zijn rauwe vocalen lieten je nog intenser het gitaarverweer verteren, dit tussen de mokerslagen die achteraan het podium gecreëerd werden. Waar eerder op de avond nog voor gevreesd werd dat het publiek zou naar huis gaan na Iron Mask, bleek gelukkig niet zo. Opvallend want een muzikale switch in genre kan ondanks een sterk optreden een zaal wel laten leeglopen. Een trouw publiek bleef nog tot het late uur de vele nummers van de setlist zonder probleem te verteren, die met confetti afgesloten werd.

Bij deze nog eens een dikke dank je wel naar de organisatie, die voor ondergetekende meer dan voortreffelijk georganiseerd festival op poten wist te zetten. De hoop is nu dat volgend jaar een gevolg hierop komt want de afwezigen hadden ongelijk.

Met dank aan Glenn Timmerman.

Tekst en Foto’s: Andy Maelstaf. (Met dank aan Erik van Damme voor tekst van sommige bands.)