Imperia, Valkyre, Cathubodua, Beneath My Sins: Hell, Diest.

Na een lange rit door de gietende regen – het water kwam bij momenten met bakken uit de hemel – kwamen we net op tijd om te gaan genieten van vier female fronted metal bands. Vier bands die je met wat goede wil in het vakje symphonic metal kan onderbrengen. En toch kregen we vier verschillende bands te horen en dan hebben we het niet alleen over het stem timbre van de dames.

Het Franse Beneath My Sins is reeds actief sinds 2015 en zorgde ondertussen voor twee full-albums waarvan ‘I Decide’ (voor bespreking, zie onze rubriek “CD review) het meest recente is. Het gezelschap presenteerde zich hier in een bijna semi akoestische setting: drums, akoestische gitaar, fluit, keyboards en stem. Naar goede “gewoonte” bij symphonic metal bands wordt er ook een computer aangesloten voor de symfonische klanken. Naar ons gevoel was het allemaal een beetje te braaf. We misten wat kracht. Daar tegenover staat dat de charismatische frontvrouw (Emma Elvaston) een heel pak uitstraling had en vooral over een prachtige stem timbre beschikte. We noteerden toch goede uitvoeringen van ‘My Guardian Angel’ en ‘Unpredictable’, beiden uit dat laatste album. En … het viertal gunde ons ook een blik op hun muzikale toekomst middels het nummer ‘The Choice’ dat op een akoestisch album zou terecht komen. Kortom, Beneath My Sins was een heel goede en aangename opener om ons op te warmen.

Cathubodua zorgt voor een veel krachtiger en, vooral veel, energieker geluid. Deze Belgische band werd in 2013 opgestart maar enkel vocaliste Sara Vanderheyden en bassist Peter Thielemans zijn er nu nog over van de originele line-up. De nieuwkomers zorgen voor meer drive en meer kracht en dat komt de sound van de band ten goede. Hun epic symphonic metal zorgt voor heel wat uitbundige reacties bij het publiek dat met volle teugen geniet. Vooral de krachtige, maar heel soepele, vocalen van Sara en het uitmuntende vioolspel van Arvid Vermote trekken de nodige aandacht. Dat het zestal vooral nummers brengt die je kan vinden op het enige full-album – ‘Continuum’ (2019, voor bespreking, zie onze rubriek “CD review”) – mag geen verbazing wekken. Wij vinden dat die nummers tijdens een live show van het zestal nog aan kracht en energie winnen. We moeten dan ook besluiten dat Cathubodua ons opnieuw een heel energieke en gedreven set heeft aangeboden waar we echt warm van kregen.

Het eveneens Belgische Valkyre werd eind 2004, begin 2005 opgestart en zorgt voor een sound die een mix vormt van symphonic metal, classical music en melodic metal – grootste voorbeeld lijkt me Therion. Na een, voor mij dan , iets te rustige start, kwam de sound van het vijftal steeds maar beter tot zijn recht. Erg krachtige stukken worden afgewisseld met rustige passages waar hun ideeën rond symphonic metal en classical music meer tot de verbeelding spraken. Kortom, een heel gevarieerde sound waarin het gezelschap speelt met hard en zacht, krachtig en breekbaar. We hadden Valkyre nog niet eerder aan het werk gezien, maar kijken nu al reikhalzend uit naar een nieuw concert van dit vijftal.

Het internationale gezelschap Imperia mag afsluiten. De band bestaat vandaag uit de Finse gitarist Jan Yrlund, de Nederlandse drummer Merijn Mol, onze bassende landgenoot Gerry Verstreken en natuurlijk vocaliste en frontvrouw Helena Iren Michaelsen. En … wat een verschillende “stemmen” kan deze dame allemaal aan! Dit gaat van bijna kinderlijk gefluister, over zeer mooie cleane zang, rauw en diep gebrul, tot hoge uithalen. Alles komt aan bod en dat terwijl ze ook een pak emoties op haar gezicht weet te toveren die er voor zorgen dat zowat alle aandacht naar de frontvrouw gaat. Niet dat haar medemuzikanten nu kneusjes zijn, maar ze staan toch wel tijdens een live concert in de schaduw van Helena. Imperia zorgt hier voor een heel boeiende set met zeer krachtige en energieke momenten, maar ook met meer rustiger stukjes om even op adem te komen. Dat we een pak nummers uit het meest recente album, ‘The last Horizon’ (voor bespreking, zie onze rubriek “CD review”), spreekt voor zich, maar de band vergat niet om ook een aantal “oudere” favorieten te brengen. Zo eindigde de set met een uitstekende versie van ‘The Calling’ waar het publiek nog eens volledig uit de bol kon gaan om dan definitief af te sluiten met een laatste bis-nummer. Wat een energie, wat een drive, … uiteindelijk dus een set om niet te vergeten.

We kunnen dan ook besluiten dat dit een zeer geslaagde avond is geworden waar elke band het beste van zichzelf heeft gegeven. Wij waren het meest onder de indruk van Cathubodua en Imperia, maar willen heel zeker Valkyre nog eens aan het werk zien, en we kijken er eigenlijk ook naar uit om Beneath My Sins een nieuwe kans te geven.

Met dank aan Erik Depooter en Hell, Diest.

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.