Necromantia wordt vaak in één adem genoemd met Rotting Christ en Varathron als grondleggers van de Griekse black metal scene. De band werd eind jaren tachtig opgericht door George Zaharopoulos – ook wel gekend als The Magus of als Magus Wampyr Daoloth – en Makis – Baron Blood. Necromantia is altijd een buitenbeentje geweest doordat ze er niet voor terugdeinsden om a-typische instrumenten te gebruiken zoals saxofoon of fluit. Meest opvallende was echter ongetwijfeld dat ze zonder de gebruikelijke gitaar speelden maar alle gitaarpartijen gespeeld werden op een 8-string bass. Het zorgde voor een apart, zwaar geluid. In november 2019 kwam plots het nieuws van het overlijden van Baron Blood. The Magus kondigde aan dat er ter ere van Baron Blood nog een ep zou volgen waarna Necromantia zou worden opgedoekt. De ep is echter een full-album geworden namelijk deze ‘To The Depth We Descend’. Partner in crime is George Emmanuel geworden die we onder meer kennen als één van de voormalige gitaristen bij Rotting Christ maar die samen met The Magus ook werkte aan het album van Yoth Iria. ‘To The Depths We Descend’ is enerzijds een typisch Necromantia album geworden doordat er nog steeds gebruikt wordt gemaakt van elementen zoals orkestrale partijen en uiteraard dat typische stemgeluid van The Magus maar anderzijds wijkt het toch ook lichtjes af door het gebruik van de “normale” gitaar, ook al blijft het basgeluid prominent aanwezig. Opener ‘Daemonocentric’ begint ingetogen met een soort van onheilspellende soundscape waarna meteen alle registers worden opengetrokken met vlijmscherpe razendsnelle riffs en drums en de rauwe zang van The Magus erbovenop. Ook de eerder bombastisch aanvoelende keyboards ontbreken niet zodat het meteen vertrouwd klinkt, zelfs met het ontbreken van Baron Blood. Dat het album een eerbetoon is aan diezelfde Baron Blood blijkt onder meer uit de tekstfrase in ‘And The Shadows Wept’ waar The Magus zingt (eerder bijna declareert) “farewell my friend…”. ‘Give The Devils His Due’ is veruit het kortste nummer van de plaat – amper tweeëneenhalve minuut – en is volledig instrumentaal. De basgitaar eist hier een absolute hoofdrol waarbij de geest van Baron Blood ronddwaalt. Wat nadien volgt is één brok geweld aan hoofdzakelijk hoog tempo. Maar Necromantia zou zichzelf oneer aandoen als er niet frequent intermezzo’s zijn die zowel qua melodie als qua instrumentengebruik het pure agressieve geluid doorbreken en zorgen voor een aparte schwung. Zo start het instrumentale titelnummer ‘To The Depths We Descend’ met piano om over te gaan in een puur orkestraal stukje waar ook een koperblazer niet mag ontbreken. Een ingetogen nummer dat je als het ware meeneemt op de tocht naar de diepste krochten van de onderwereld. In die wereld komt bij het volgende nummer ‘Lord Of The Abyss MMXXI’ tot leven. Een werkelijk episch nummer dat alles bevat wat je bij Necromantia verwacht te horen. Afsluiter ‘The Warlock MMXXI’ laat ons een beetje verweesd achter. Nadat het nummer als het ware voortvloeit uit het vorige nummer stopt het rauwe gedeelte abrupt halverwege om over te gaan in een soundscape die naar het einde toe uitmondt in angstaanjagend gegil waarna plots de gitaren en drums het album helemaal afsluiten. Dieper afdalen richting hel is wellicht onmogelijk. ‘To The Depths We Descend’ is een eerbetoon geworden om “u” tegen te zeggen. Meteen laat het ons ook enigszins wezenloos achter in de wetenschap dat dit het laatste wapenfeit is van de band.

K.H. (90)

The Circle Music / Hell’s Fire Records / Rabauw Records

Tracklist: 1. Daemonocentric 2. As The Shadows Wept 3. Give The Devil His Due 4. Inferno 5. Eldritch 6. To The Depths We Descend… 7. Lord Of The Abyss Mmxxi 8. The Warlock Mmxxi