Headbangers Balls Fest, Zaal De Leest, Izegem.

Voor organisatoren van een festival is het altijd heel leuk om vooraf het bordje “uitverkocht” te kunnen ophangen. Helemaal op het nippertje mocht men dit ook doen voor deze editie van Headbangers Balls Fest, een festival dat al een aantal jaar een volle zaal lokt en steeds voor een mooie affiche zorgt waar tal van subgenres uit de hardere muziek worden samen gebracht. We kregen dit jaar zeven bands voor de kiezen.

Opener Cobra The Impaler is een compleet nieuwe naam maar is wel een band die gevormd wordt door een vijftal dat tonnen ervaring met zich meebrengt opgedaan bij andere bands. Als we goed hebben wass dit pas het tweede concert van de band, maar daar was tijdens het concert zelf zo goed als niet van te merken. We kregen immers een energieke en gedreven set te horen. Beklijvende stem, machtige riffs, pushende basslijnen, flitsende gitaarsolo’s en heel krachtige drumpatronen worden samen gebracht tot een heel krachtig en stevig geheel waar wij alvast enorm van hebben genoten. Vooral de magistrale drumpatronen waren een streling voor het oog en oor. In ieder geval lijkt België met deze Cobra The Impaler opnieuw een band te hebben om echt naar uit te kijken.

Van een heel andere orde is Toxic Shock, een Antwerps gezelschap dat aan de hand van crossover, metal, hardcore en punk een gedreven en energiek set neerzet. Na de intro uit een spaghetti western gaat het, na een korte aarzeling, stevig en enorm gedreven vooruit. De vocals klinken enorm agressief en het tempo ligt vrij hoog. Toch kan Toxic Shock ons niet echt overtuigen hoezeer de vocalist het ook probeert door o.a. geen milliseconde stil te staan en van links naar recht over het podium rent, ondertussen zijn agressieve en opruiende teksten rond spuwend.

Signs Of Algorythm zagen we vorige week ook al op een ander festival waar ze ons met een stevige en krachtige set metalcore gemakkelijk over de streep trokken. Dit was nu niet anders. Het enthousiasme wordt gekoppeld aan gedrevenheid, kracht en energie en zorgt voor een best zinderend feestje. En als je goed doet op het podium, krijg je al heel vlug een groot deel van het publiek mee in je verhaal. Dit is dan ook precies hoe Signs Of Algorythm het telkens opnieuw voor elkaar krijgt om voor een heel enthousiast publiek te zorgen. Hoorden we tijdens een van de nummers ook geen accentjes langskomen die ons deden denken aan Midden Oosterse muziek? In ieder geval opnieuw een heel knappe prestatie van die viertal.

Ook Psychonaut zagen we een tijdje geleden al op een ander festival. Dit trio voorziet in heel gedreven en krachtige mix van hard rock en psychedelica dat ons wat doet denken aan The Vintage Caravan, maar dan wel een stuk zwaarder en krachtiger met een inslag die ook wat sludge verraadt. De vergelijking met the Vintage Caravan maken we ook omdat ook Psychonaut een trio is. Maar goed, we krijgen dus enorm veel kracht en energie te verwerken met slechts een nadeel, naar onze smaak dan toch, want de nummers onderling kennen niet de nodig variatie om ons een uur lang te boeien. Toch moeten ook wij toegeven dat het drietal heel vlot de handjes op elkaar kreeg bij het toch wel heel enthousiaste publiek.

Met Pestilence kregen we een eerste niet Belgische band voorgeschoteld. Dit Nederlandse gezelschap werd eigenlijk reeds in 1986 opgestart als thrash metal band. In 1994 viel het doek een eerste keer over de band, maar bij frontman Patrick Mameli blijft het muzikale beestje kriebelen in 2008 start hij Pestilence terug op. Toch moeten we nog een korte periode van inaktiviteit noteren tussen 2014 en 2016. Op muzikaal vlak zorgt Pestilence tegenwoordig voor een stevige en krachtige set die ons vooral meevoert naar (technical) death metal middens. Agressie en gedrevenheid zijn de eerste woorden die ons opkomen om de energieke kracht van de band te omschrijven. We zagen wel dat de gitarist, Rutger van Noordenburg vermoeden we, wat problemen kende met zijn gitaar of was het zijn zendertje zodat er toch enig ongemak te zien was bij het viertal. Eerlijk? Echt ons ding is de band niet, maar in het publiek staan voldoende liefhebbers om ons van het tegendeel te overtuigen.

‘Highway Star’ kondigt Phil Campbell and The Bastard Sons aan. De naam van Phil Campbell is eigenlijk niet los te koppelen van Motörhead. En toch zorgt de man met zijn kompanen voor een set die eigenlijk niet echt te vergelijken valt met een Motörhead set. Natuurlijk, Lemmy is er niet meer, maar Phil Campbell and The Bastard Sons hebben toch wel een eigen gezicht weten te geven aan hun sound die een mix vormt van hard rock ‘n’ roll, blues rock en hard rock. Zelfs de nummers die ze brengen uit de grote Motörhead catalogus krijgen een eigen injectie. We noteerden prachtige versies van o.a.’Born To Raise Hell’, ‘Silver Machine’ (kippenvel moment), ‘Ace Of Space’ en, naar ons idee geheel onverwacht, ZZ Top’s ‘Sharp Dressed Man’. Kortom met andere woorden: Phil Campbell and The Bastard Sons zorgde voor een fantastische sfeer die ze gemakkelijk vijfenzeventig minuten konden aanhouden zodat we eigenlijk een beetje verdrietig waren toen hun set er op zat.

Wie dacht dat we daarmee het hoogtepunt hadden gehad van deze dag / avond was er aan, want het Britse Orange Goblin, onder aanvoering van de enorm charismatische persoonlijkheid van vocalist Ben ward zorgde immers voor een enorm zinderende set. Met dank natuurlijk aan het uiterst strakke en best wel impressionant drumwerk van Chris Turner, de stuwende en pompende basslijnen van Harry Armstrong en de machtige riffs die Joe Hoare uit zijn zes snarig instrument haalt. Voeg daar de flitsende gitaarsolo’s en een krachtige stem aan toe en je verkrijgt nummers om van te dromen. Orange Goblin is immers absolute klasse in het vakje stoner metal en bewijst dit hier andermaal – wij, van MUSIKA zagen dit kwartet nog nooit een mindere show afleveren –. Enthousiasme, gedrevenheid en pakken energie rollen gemakkelijk van het podium af en worden meteen omarmd door een werkelijk uitzinnig publiek. Hoe het dak op De Leest is blijven liggen weten we alsnog niet, maar dit was een gedroomde afsluiter van deze editie van Headbangers Balls Fest.

Besluit na deze door regen geteisterde editie van Headbangers Balls Fest. Vier bands konden ons volledig overtuigen: Cobra The Impaler, Sign Of Algorythm, Phil Campbell and The Bastard Sons en Orange Goblin. Psychonaut heeft nog wat werk aan de winkel, terwijl Pestilence niet echt ons ding is maar het publiek had het best wel naar zijn zin. Enkel Toxic Shock viel, wat ons betreft, door de mand.

Met dank aan de organisatie van Headbangers Balls Fest.

Tekst: Luc Ghyselen.

Foto’s: Bianca Lootens.