Miracle Metal Meeting, 11 september 2021.

Miracle Metal Meeting, Parking RAC, Deinze.

Miracle VZW is ontstaan vanuit de ambitie om Deinze terug op de kaart te zetten als concertstad. Deinze heeft immers een rijke geschiedenis op dit vlak met concerten van o.a. U2, Simple Minds, Dire Straits en vele andere wereldbands. Maar ook gingen er in Brielpoort menig metal concerten door, de eerste edities van Alcatraz Metal Fest bijvoorbeeld. In 2019 ging een eerste editie van Miracle Metal Meeting door in Brielpoort, maar door het gekende virus verhaal, kon de tweede editie vorig jaar niet doorgaan. In 2021 dus wel, ook al was het dit keer op de Parking RAC langs de Brielstraat (op zo’n 200 meter van de Brielpoort) doordat Brielpoort gebruikt wordt als vaccinatiecentrum. De weergoden waren het festival gunstig gezind, de affiche zag er bovendien zeer gevarieerd uit. Na het scannen van een COVID safe pas, vertoeven we dan ook tot de vroege uurtjes in de intieme en heel gezellige omgeving die de organisatie had gecreëerd.

Een festival openen is altijd een loodzware opgave, als je als band dan ook nog eens instrumentale muziek brengt? Dan lijkt het een haast onmogelijke opdracht. En toch, Turpentine Valley bracht met ‘Etch’ in 2019 een klasse plaat uit, drie songs werden gebruikt in de TV serie ‘De Twaalf’. Kortom, Turpentine Valley heeft de laatste twee jaar zijn stempel gedrukt op het instrumentale post metal gerelateerde genre. Met de moed der wanhoop drijven ze op Miracle Metal Meeting het tempo op naar ongekende hoogte, met bovendien de nodige climaxen daarboven op die je koude rillingen bezorgen. Ze kregen daardoor toch de handen, met enig mondjesmaat, op elkaar. En ontketenen een instrumentale intensiviteit die aan je ribben kleeft, waardoor de lont aan het vuur wordt gestoken om de boel een beetje te doen ontploffen.

Ontploffen deed het al iets meer dankzij Carneia. Puur instrumentaal treedt de band zowel op als naast het podium uit de comfortzone van het doorsnee post metal gebeuren, energieke bommetjes ontploffen prompt in ons gezicht. Maar de meeste aandacht trekt de uiterst bewegelijke en charismatische frontman Jan Coudron helemaal naar zich toe. De man zoekt zijn publiek op, en grijpt je bijna letterlijk bij de keel. En zijn danspasjes zijn bovendien een streling voor het oog. Hij beschikt bovendien over een bijzondere veelzijdige stem waardoor hij je als het ware hypnotiseert en mee neemt naar zijn bonte wereld. Aangevuld door muzikanten die lekker vlijmscherp uithalen, voel je de ene na de andere adrenalinestoot tevoorschijn komen. Intens en energiek is altijd al het sleutelwoord geweest bij Carneia en dat zet de band op Miracle Metal Meeting mooi in de lichtjes donkere verf.

Dyscordia leek over de hele avond bekeken, een van de weinige bands te zijn die op heel veel publieke belangstelling kon rekenen. Verwonderlijk is dit niet, de band heeft op en naast het podium al voldoende bewezen zowel puur technisch als wat spelplezier betreft te kunnen zorgen voor een ultieme heavy metal gerelateerd feest, waarvan ieder beetje liefhebber van het genre een puur oorgasme krijgt. Dat was op Miracle Metal Meeting niet anders. In vergelijking met op Alcatraz, waar de band in het begin wat afwachtend en zenuwachtig op het podium leek te staan, werden nu alle teugels vanaf de eerste noot gevierd. Niet alleen de speelse wijze waarop gitaristen elkander aanvullen, aanporren en plagerig met elkaar omgaan viel ons op. Ook vocaal stond de band veel zelfverzekerder op het podium. En dat heeft niet enkel zijn uitstraling op, maar ook voor het podium. De fans gaan compleet uit de bol, en ook de band legt de lat prompt nog hoger. Waardoor een lekker heavy metal gericht feest ontstaat waarbij menig dak er prompt afvliegt. Niet met dank aan één element binnen deze band dus, maar dankzij de samensmelting tussen één voor één vrienden en top muzikanten en vocalisten die meer dan ooit elkaar blindelings vinden.

De West-Vlaamse metalcore legende Liar waren samen met Congress de belangrijkste vertegenwoordigers van H8000 hardcore scene. In de Jaren ’90 behaalden ze zowel op als naast het podium nationaal en internationaal enorm veel successen. Meer nog , ze worden wederom samen met Congress beschouwd als de grondleggers van edgemetal (hardcore met thrash-, black- en deathmetal invloeden) In 1997 hield de band ermee op, sinds 2008 staat Liar ook terug op het podium. In Deinze bewees de band, ook al schiet van de originele line-up niet veel meer over, nog steeds over diezelfde energie te beschikken als toen. De eerste moshpits en crowdsurfers waren prompt een feit. Liar voelt dat ze het publiek gemakkelijk uit hun hand doen eten, en legt de lat nog wat hoger. Alsof het terug 1990 is, maar dan met diezelfde gedrevenheid en tonnen spelplezier als toen, zo stond Liar op het podium. En dat siert hen nog het meest, want met zo een staat van dienst zouden ze even goed een routineklus kunnen hebben afgeleverd, en daar zelfs zijn mee weg gekomen. Klasse! En een waar metalcore feest van de bovenste plank, dat schotelt Liar ons voor in Deinze

Na twee hoogtepunten waarbij het publiek compleet murw geslagen in de touwen ligt, moeten optreden is geen gemakkelijke opgave. Spoil Engine is echter zo een band die perfect weet hoe dat aan te pakken. Niet alleen zijn de muzikanten binnen de band tovenaars met uiteenlopende klankentapijtjes. Zangeres Iris kan met haar stem zowel cleane vocalen aan, verpulverend uithalen, en screams uit haar strot jagen die door merg en been gaan. Daar blijft het niet bij, Ze beschikt over tonnen charisma op dat podium en houdt van het publiek entertainen tot niemand meer stil staat. Maar ook de muzikanten rondom haar stralen, ondanks die vele jaren dienst, nog steeds dat jeugdig enthousiasme uit van jonge wolven in het vak die nog alles moeten bewijzen. De sfeer zat er vanaf de eerste seconde tot de laatste minuut dan ook in, bij zowel de band als het publiek. Dat trok ons in het verleden al enkele keren over de streep, en zet Spoil Engine met brio in de verf op Miracle Metal Meeting. Waardoor het wervelende feestje van de twee voorgangers, gewoon een knallend vervolg kreeg, waarbij weer daken er afvlogen en crowdsurfen tot moshen de norm werd.

Een sterk uitgedund publiek bleef ook nog hangen voor La Muerte. Het typerende aan La Muerte is dat ze het niet moeten hebben van oorverdovende energie, maar eerder het aanbieden van een bijzonder intensieve occulte totaalbeleving. Die perfect aansluit bij het vallen van de nacht. De enige voorwaarde? Gewoon je laten meedrijven naar die chaotische wereld boordevol instrumentale en vocale waanzin, waarbij menig wenkbrauwen worden gefronst. Wie er – net zoals ondertekende – wel in meeging kreeg meerdere kroppen in de keel en koude rillingen van pure angst. Net omdat La Muerte ervoor zorgt dat je zelf tot waanzin wordt gedreven, tot je uw eigen demonen strak in de ogen kijkt. De band maakt er geen woorden aan vuil, en doet ook niet aan het doen ontstaan van een feestelijke stemming. Eerder voel je jou wegdrijven in donkere gedachten, waarbij ijzingwekkende klauwen je bij de strot grijpen en niet meer los laten tot je de vuurtongen van je persoonlijke Hel jou voetzolen voelt likken. Indrukwekkend? Jazeker, als je als aanhoorder gewoon die waanzin die een band als La Muerte je aanbiedt , letterlijk durft ondergaan We sloten de ogen, en bleven na de laatste noot totaal verweesd en nog steeds met angst in de ogen rillende van pure emoties achter in onze donkere hoek van de kamer.

Persoonlijk gruw ik van cover of tribute bands, omdat ze doorgaans niets toevoegen aan de sound van de band die ze coveren. Cowboys From Hell worden gezien als een van de beste tribute bands van Pantera, en zetten de set in met ‘Walk’. Door de starten met de ultieme song van deze top band, leg je de lat uiteraard prompt heel hoog. Laat het duidelijk zijn, niemand kan beter Pantera zijn dan Pantera zelf, de riffs van Dimebag of de oorverdovende stem van Terry Glaze (zang tot 1987) of Phil Anselmo zijn onmogelijk te evenaren. Maar wat de heren muzikanten en vocalist van Cowboys From Hell hier presteren benaderd dit toch heel dicht, en dat is wellicht de grootste verdienste van dit gezelschap. Ze vinden de songs van Pantera niet opnieuw uit, maar brengen ze wel met even veel energie en agressie als voornoemde. Waardoor Cowboys From Hell zorgen voor de ultieme kers op de taart en nog een laatste stevige uppercut die ons compleet knock-out slaat. Missie geslaagd!