Ondanks het grote zwaard dat deze dagen boven ons hoofd hangt te bengelen, heeft de gesmeerde rockmachine Hardline opnieuw een nieuw album klaargestoomd. Dat we hier over een van de beste bands in zijn genre spreken lijkt evident als we zien wie er allemaal aan boord zit. Met Johnny Gioeli in de gelederen zit het al jaren prima. Beter zelfs, want de jaren lijken ook voor deze krachtige vocalist, zoals bij een fles wijn, de afstand tot de perfectie beetje bij beetje tot een minimum te herleiden. Als je dan nog master composer Alessandro Del Vecchio aan boord hebt, weet je dat het spel op hoog niveau gespeeld wordt. Maar toch, elke match moet gespeeld worden. Hij speelt ook keyboard en verzorgt de achtergrondzang. Verder vullen gitarist Mario Percudani, bassiste Anna Portalupi en drummer Marco Di Salvia de line-up aan. Met ‘Fuel To The Fire’ zetten ze meteen alle registers open. Knap vocaal werk, dat met gitaar en de traditionele keys ondersteund wordt. Een stevige ritmesessie zorgt dat het nummer beukt. We zijn vertrokken. ‘Surrender’ volgt iets rustiger en progressiever, waar de roestige zang van Gioeli meer diepte kent. Opnieuw maakt Perducani’s snarenwerk een knappe indruk. ‘If I Could I Would’ start met een leuke melodie. Het opgewekt nummer, dat positieve energie op een onopvallende manier naar je toe brengt, zou zomaar op een Bon Jovi album kunnen staan, al kennen de vocale lijnen van Johnny een ruwer kantje. Ook ‘Like That’ bouwt mooi op naar een krachtig refrein. Zo nu en dan wat op de rem zet andere muzikanten in de spotlights, en waar dit voorheen de ritmesessie was, staat in ‘Heavenly’ het gouden haantje en de snarenplukker centraal. Allesandro zorgt met een mooi arrangement ook voor de keyboardbegeleiding. Een uiterst vlot ‘Waiting For Your Fall’ geeft opnieuw wat pit. Het is weer zo eentje die blijft plakken door zijn knappe melodieën, veel variatie en een opvallend goed presterende gitarist. De strakke ritmesessie zorgde voor een oncontroleerbare drang om te headbangen. We vinden deze elementen ook in ‘The Curse’ en ‘Heartless’ terug, want het zijn stomende nummers met ballen. Zeker die laatste, want achter dit oorwormpje zet ik persoonlijk een extra streepje. Bij ‘Searching For Grace‘ zakt het tempo maar zit toch beduidend pittig in elkaar. In deze powerballad trekt Johnny vooral de aandacht, waardoor de virtuoze gitaarsolo bijna onopvallend zou passeren. Een laatste keer stevig uit de hoek komen met ‘80’s moment’, waardoor de rustige afsluiter ‘We Belong’ je doet beseffen dat er in de voorbije nummers toch een pak meer energie zit dan je eerst zou denken. Het is vaak de vocale krachtmeting die de nummers dat beetje meer geeft, waardoor alles interessant blijft. Hier en daar zit de link naar de oude Gotthard nummers flink ingeweven en ondergetekende krijgt hiervan spontaan een goed gevoel. Het album kent enkele betere nummers maar geen echte uitschieters zoals destijds ‘Hot Cherie’ dat de band groot gemaakt heeft. Elf geplaveide nummers, die een grote drie kwartier knappe hard rock opleveren, maar het komt natuurlijk niet meer vernieuwend over. Enige variatie had hier eventueel nog verschil kunnen maken, maar aan de top staan in een genre zorgt nu net dat je niet veel bewegingsruimte hebt. Het feit dat geen slechte opvullers aan boord zitten is iets wat weinige bands hen voordoen. Dat zorgt ervoor dat het album een zoveelste pareltje is geworden, die door sterk presterende muzikanten uitgevoerd werd.

Rocking Klingon (85)

Frontiers Records FRCD 1130

Tracklist: 1. Fuel To The Fire 2. Surrender 3. If I Could I Would 4. Like That 5. Heavenly 6. Waiting For Your Fall 7. The Curse 8. Heartless 9. Searching For Grace 10. 80’s Moment 11. We Belong