Fear Factory is binnen de industrial metal een naam als een klok en dat al een slordige dertig jaar. Helaas hangt er een enorme schaduw over Fear Factory in de vorm van twist en rechtszaken die zonder twijfel een zware impact hebben gehad op het ganse functioneren van de band. Niet alleen zijn er de talloze wijzigingen in bezetting geweest hierdoor, ook heeft één en ander een aanzienlijke invloed gehad op de stijl van de albums. Het goede nieuws is dat er eindelijk na jarenlange procedures een definitieve uitspraak is over de bandnaam en de rechten die eraan gekoppeld zijn. Helaas stopt daar voor een heel groot deel het positieve nieuws want het negatieve nieuws is dat zowel zanger Burton C. Bell als gitarist Dino Cazares door het ganse gedoe financieel gekelderd zijn. Of het ermee te maken heeft, weten we niet maar feit is dat Burton C. Bell nog vóór het uitbrengen van ‘Aggression Continuum’ besloten heeft de band te verlaten (al is dat nu ook niet bepaald de eerste keer). Soit, het maakt dat de release van het tiende album van Fear Factory wellicht één van de meest bizarre van het jaar zal zijn. De platenfirma besloot immers om het album alsnog uit te brengen zoals voorzien en dus mét Bell als zanger. We moeten zeggen dat we Fear Factory nooit meer zo sterk hebben geweten als destijds bij de eerste albums met ‘Obsolete’ als afsluiter van die periode. Nadien begonnen de strubbelingen en haalde de band voor ons niet meer het niveau van voorheen. Zeker de periode zonder Dino Cazares was naar ons aanvoelen niet de sterkste periode. Nu is Cazares als enige oorspronkelijk lid de onmiskenbare motor én ook altijd degene geweest die met zijn typische gitaarriffs zorgde voor het geluid van de band. Hij én ook de zang van Bell die de ruwe grunts steeds afwisselde met de cleane stukken – al dient gezegd dat hij dit live al lang niet meer kan waarmaken. Met alle beslommeringen achter de rug lijkt het alsof Cazares erin geslaagd is om zich terug volledig op de muziek te kunnen concentreren wat voor ons resulteert in eenvoudigweg het beste Fear Factory-album sinds het eerder aangehaalde ‘Obsolete’ en dat alleen al is een verrassing van formaat. De riffs klinken als vanouds enorm strak, aanstekelijk en opzwepend. Mee geruggensteund door het drumwerk van Mike Heller dat niet moet onderdoen voor het oude werk en dus continu klinkt als het betere artilleriewerk van een flink uit de kluiten gewassen leger. Ook de zang van Bell doet terugdenken aan de gloriedagen, kortom Fear Factory klinkt – eindelijk – weer als Fear Factory. Het is dan ook bijzonder jammer te noemen dat we het album wellicht niet live zullen weten gebracht worden als in de bezetting van de studio. Het valt dus af te wachten hoe de band in de toekomst zal klinken en of het afhaken van Bell uiteindelijk toch nog de ultieme doodsteek zal betekenen. Op ‘Aggression Continuum’ laat Fear Factory tot die tijd minstens klinken dat het beest nog verre van dood is. Als je naar het album luistert zonder het idee dat Bell er niet meer bij is, dan is dit gewoon een heel goede plaat.

K.H. (82)

Nuclear Blast

Tracklist: 1. Recode 2. Disruptor 3. Aggression Continuum 4. Purity 5. Fuel Injected Suicide Machine 6. Collapse 7. Manufactured Hope 8. Cognitive Dissonance 9. Monolith 10. End Of Line