Dit jaar mogen de trashers van Machine Head de dertigste verjaardag van de band vieren. Er moet wel bij vermeld worden dat van de oorspronkelijke bandleden enkel zanger / gitarist Robb Flynn is overgebleven. Talloze wissels in de line-up hebben ergens misschien wel mee bijgedragen tot een veranderend geluid van de band maar hoewel in de beginperiode meer nu-metal aanwezig was en ze nadien geëvolueerd zijn tot een meer pure trashband, is hun geluid toch steeds herkenbaar gebleven. Grootste aandeel hierin is ongetwijfeld de stem van Flynn maar de herkenbare korte, snedige gitaarriffs zijn bijna even typisch. Wat wél veranderd is doorheen de jaren naar ons aanvoelen is de pure woede en agressie die sprak in de eerste albums naar een meer filosofische visie op de wereld.

Wat Machine Head ons voorschotelt op deze drie-track single, is hiervan eigenlijk de weerspiegeling. De pijnlijke dood van zijn moeder – en de wereldwijde pandemie – heeft Flynn doen putten uit het donkerste van zijn emoties en ervaringen. Geopend wordt er met ‘Become The Firestorm’ op een ontzettend brute, agressieve en gigantisch snelle manier. Een oerbrul van Flynn wordt vergezeld door gitaarriffs die herinneringen oproepen aan de beginjaren met een tempo waar je nekspieren enige training voor nodig hebben om ze te verwerken. Hoewel we de opening enorm sterk vinden – dit is echt Machine Head zoals we ze het liefst hebben – houdt het nummer dit niet vol tot het einde. Wat we persoonlijk een jammere evolutie hebben gevonden bij Machine Head doorheen de jaren, is dat veel nummers té lang gerekt worden. ‘Become The Firestorm’ haalt zo ook weer vlot de vijf minuten terwijl het volgens ons sterker was geweest met een minuut of twee minder. Het laatste gedeelte bevat net iets teveel een herhaling van het uitschreeuwen van de titel om ons nog echt te kunnen bekoren. ‘Rotten’ is een bijzonder negatief nummer. “Everything is rotten to the core” is een zin die nu niet bepaald veel positieve vibes uitstraalt. Voor het overige kunnen we stellen dat het een nummer is dat de kenmerkende signatuur van Machine Head draagt: Flynn die brult en een tempo dat varieert van retestrak tot ingehouden (ritenuto). Mooi opgebouwd enerzijds, weinig nieuws of verrassend anderzijds. Afgesloten wordt er met het titelnummer ‘Arrows In Words From The Sky’ waarvan Flynn zelf zegt dat het wellicht het droevigste nummer is dat hij ooit heeft geschreven. In tegenstelling tot de twee voorgaande nummers, is de opening hier héél rustig, akoestisch en met een cleane zang. Het laat Flynn horen op een meer getormenteerde en ingetogen manier en zoals hij zelf aangeeft, spat de tristesse ervan af. Het tempo ligt ook stukken lager dan op ‘Become The Firestorm’ of ‘Rotten’. Dit is Machine Head zoals we ze meer kennen van de recentere platen met complexere songstructuren, lang uitgesponnen gitaarpartijen en Flynn die hoofdzakelijk de cleane zang hanteert. Kortom op drie nummers laat Machine Head zich eens temeer zien op een veelzijdige manier met als het ware voor elk wat wils. Echt ontgoochelen heeft Machine Head ons nog nooit gedaan, daarvoor druipt de klasse er teveel vanaf maar laat ons zeggen dat we er ook niet langer compleet door omvergeblazen worden zoals dat bij hun eerste albums destijds wél het geval was. Ondanks alle wissels in de line-up klinkt Machine Head zoals van hen verwacht mag worden met Robb Flynn als ervaren kapitein aan het roer van een schip dat allerminst zijn laatste koers heeft gevaren. Sowieso is uitkijken naar hun volgende full-album.

K.H.

Nuclear Blast

Tracklist: 1. Become The Firestorm 2. Rotten 3. Arrows In Words From The Sky