De Hannoverse rock act Fargo ontstond al in 1973 en bestaat uit oprichter en bassist ´Fargopedda` Knorn, zanger/gitarist Peter Ladwig, die zich iets later bij de groep voegde, en drummer Nikolas Fritz (Mob Rules). Hun debuutalbum ‘Wishing Well’ werd uitgebracht in 1979, gevolgd door drie studio-opnames op EMI in 1982. Fargo toerde herhaaldelijk door heel Europa, maar viel toen even stil. Na een onderbreking van vierendertig jaar keerde Fargo terug in de herfst van 2017 en brachten ze een jaar later hun comeback album ‘Constellation’ uit. Deze nieuwkomer ‘Strangers D´ Amour’ is de laatste van zes releases. Fargo is intussen een handelsmerk geworden, weliswaar met enkele vernieuwingen. De nummers werden gecomponeerd door Peter Ladwig en – op twee uitzonderingen na – geschreven door Peter Knorn. Het album zou naar eigen zeggen volwassener geworden zijn, zonder de typische stuwende beats en veel melodieuze refreinpartijen te verliezen. De opmerkelijke cover staat volgens Knorn “voor het wilde, oeroude dierlijke element in ons allemaal en het vermogen om in de toekomst te kijken”. De stevige opener ‘Rain Of Champagne’ gooit alvast een pak energie in je gezicht. Alhoewel de lat hoog ligt, overtreft dit vlugste nummer van het album alvast mijn verwachtingen. De openingsriff van ‘Gimme That Bone’ doet me denken aan het Zwitserse Krokus ‘Too Hot To Handle’, al wordt het nummer al vlug anders. Met eenzelfde gedreven ritme word je zonder twijfel meegezogen in een swingend nummer dat stevig Fender Rhodes snarenwerk weet te combineren met Hammond orgelklanken, beiden van de hand van Ladwig. Dankzij de solerende gitarist krijgen nummers vaak een duw in de rug, zoals in ‘Closer To The Sun’ dat opnieuw aangenaam weet te verrassen. Nummers zoals ‘Time’ blikken terug naar de late jaren zeventig, overschrijden die grenzen en doen via een bombastisch arrangement wonderen. Je zweeft vanaf de eerste seconde dankzij een geweldig snarenspel (dat me aan ‘Hotel California’ van The Eagles doet denken) om pas op het einde van het nummer nog steeds half bedwelmd te landen. Subliem nummer, dat je draagt en laat genieten zonder beperkingen. ‘Mary Says’ is een erg vlot nummer dat gaat over illegale drankstokers, met terug opvallend goed gitaarwerk, dat nagenoeg naadloos overgaat in ‘Law Of The Jungle’. Het lijkt wel een dubbele rock ’n roll trein die niet stopt. De plakker van dienst is ‘Homesick’, waar het ritme een duik neemt om de zoete vocalen wat diepte te geven. Een rustige passage in een swingend album, waar halverwege Dire Straits-achtig snaarwerk het soulvolle nummer de juiste feeling meegeeft. De ideale opvolger op de ballad zal wellicht het easy listening ‘Dear Miss Donna Vetter’ zijn. De country-sfeer doet me aan Roy Orbison denken. Soms heb je van die nummers die blijven plakken zonder dat die complex in elkaar zitten. ‘No Reason To Cry’ is er zo eentje, ik betrapte mezelf op een mee tikkend voetje dat gezwind het feel-good nummer deed meebeleven. ‘Car Expert’ doet me dankzij de snarenplukkers richting ‘ZZ Top, de mannen met lange baarden’ denken. Van de ene sfeer naar de andere, want de afsluitende laid-back rocker ‘Why Don’t You’ deed me denken aan ‘Why Not Me’ van The Judds door de gedrevenheid en de zwoele onderliggende laag, al is het misschien een fractie trager. Ook hier Ladwig’s bijdrage op de Fender. Van easy rock naar country naar pittiger, maar telkens een combinatie van erg goede vocalen en gitaarwerk. De nummers zitten zo vlotjes in elkaar en gaan vlotjes de lijntjes over van diverse genres, maar blijven hun kwaliteit behouden.

Rocking Klingon (84)

Steamhammer / SPV

Tracks: 1. Rain Of Champagne 2. Gimme That Bone 3. Closer To The Sun 4. Time 5. Mary Says 6. Law Of The Jungle 7. Homesick 8. Dear Miss Donna Vetter 9. No Reason To Cry 10. Car Expert 11. Why Don’t You