We kunnen het bijna een hergeboorte van Dokken noemen. The End Machine bestaan uit de voormalige klassieke Dokken leden George Lynch en Jeff Pilson met zanger Robert Mason (Warrant, Lynch Mob). Drummer Mick Brown (Dokken) verzorgde de drums op het eerste album, maar wegens pensioen werd hij door zijn broer Steve vervangen. Voor wie het nog niet moest weten, The End Machine is één van de vele projecten waarvoor Serafino Perugino, als directeur van Frontiers Records, een pluim op eigen hoed mag steken. Na een debuut in 2018 is de band terug met de opvolger ‘Phase 2’, die het pad van de bluesy hardrock verder bewandelt richting het klassieke Dokken-geluid. ‘The Rising’ is als het ware een intro van de schijf. Het zet een ontspannen sfeer, maar als het eerste echte nummer start blijft daar niet veel meer van over. Met stevig drum- en gitaarwerk opent ‘Blood And Money’ en schiet de restanten van de intro aan flarden. De rollende bas zorgt met de uptempo drumsalvo’s voor een ritmesessie, waarop de trein pas goed vertrokken is. ‘A kick in the but’, als het ware. Met ‘We Walk Alone’ pakken ze het trager op richting bluesy ballad, al zit er daarvoor nog wat te veel pit en doorzetting in. Toch zet het nummer beweging in een constant doorgaand ritme, waarop George de kans neemt om zich solerend in de kijker te spelen. De pittige vocalen worden agressiever naar het einde toe en zorgt voor een climax. ‘Dark Divide’ is klassiek opgebouwd, waar je met een rustig ritme het nummer inrolt. Het uitnodigend refrein zorgt ervoor dat stilzitten moeilijk wordt. Bij ‘Crack The Sky’ krijg ik het ‘duistere kroeg’-gevoel. Deze ruwe rocker die door enkele strakke riffs en een gedreven ritmesessie voortgestuwd wordt. De break halverwege doorprikt de routine en zorgt met een daaropvolgende gitaarsolo voor een vurig middenstuk. Iets zwoeler in funky ‘Prison Or Paradise’, al is het ruwe kantje dankzij de vocalen steeds vlakbij. Na een seventies aanvoelende intro krijgen we genietbare rock zonder veel franjes in ‘Plastic Heroes’. Zo’n typische doordringende zwoele ballad, dat kan je bij ‘Scars’ verwachten. Zo eentje die zijn gepassioneerde muzikale lijnen grotendeels kan maskeren en door zijn schijnbare eenvoud uitblinkt. Het uitdagende ‘Shine Your Light’ combineert verschillende ritmes en bevat knap gitaarwerk. Er worden duistere zaken gepland op het bluesy ritme van ‘Devils Playground’ en ‘Born Of Fire ‘. Die ondeugendheid voorspelt niet veel goeds. De gelaten sfeer doet me aan ‘The Jack’ denken, al grooved die nog wat dieper. Afsluiter ‘Destiny’ brengt die funky kwinkslag terug en een stuk opgewekter krijgen we de laatste noten van het album te verteren. Enkele dynamische nummers konden vooraan het album wat beweging brengen, maar voor de rest is het wat mij betreft te rustig en zelden vernieuwend te noemen. Geen slecht album, maar ik vrees dat deze niet zal opvallen in de massa.

Rocking Klingon (75)

Frontiers Records FRCD 1104

Tracklist: 1. The Rising 2. Blood And Money 3. We Walk Alone 4. Dark Divide 5. Crack The Sky 6. Prison Or Paradise 7. Plastic Heroes 8. Scars 9. Shine Your Light 10. Devils Playground 11. Born Of Fire 12. Destiny