Het internationale post-metal collectief The Ocean heeft geen introductie meer nodig bij fans van het genre. Onder meer dankzij hun zeer brede aanpak en een sensationele live-belevenis overtuigden zij jong en oud van hun recht op een plaatsje in de hoogste regionen van het genre. Met ‘Phanerozoic II: Mesozoic – Cenozoic’ laat The Ocean hun meest progressieve, experimentele kant op hun fans los en het is van begin tot einde een meesterlijke zet. Sinds ik hen voor het eerst live zag, had ik het gevoel dat deze geweldige stageband op plaat een beetje vlak en plat overkomt, maar met dit album is die reserve als sneeuw voor de zon weggesmolten. Al vanaf de eerste tonen van ‘Triassic’ worden we getrakteerd op een erg volle, mooi geladen sound. Veel bands schuwen stilte en vullen de achtergrond op met tal van bombastische elementen, waardoor het geheel helaas resulteert in een onleesbare geluidsbrij waar niks tussenuit springt. Dit is bij ‘Phanerozoic II’ absoluut niet het geval, het is heel slim en kundig uitgedokterd. Krachtige, helder afgelijnde leadgitaren dragen de melodie in de spotlight zoals we dat ook horen bij de Polen van Distant Dream. Leegte wordt ook hier zeker geschuwd, maar die wordt repetitief opgevuld met ritmische, constante percussie, een monotoon synthlijntje en af en toe een subtiel elektronisch toetsje, net genoeg om een krachtig geheel te vormen zonder de melodie te versmoren. De hoofdmelodieën worden gelaagd uitgewerkt. Less is more! Ook over het algemeen voelt dit album niet aan als clichématige, “klassieke”, donkere post-metal. De sound is erg modern (op ‘Jurassic – Cretaceous’ zelfs met een djenty toets) en vooral de zang is verfrissend. Ik kan me voorstellen dat The Ocean met dit album wel enige kritiek zal vangen omdat het soms sterk naar nu-metal neigt, maar het is gewoon briljant gebracht. De cleane, polytone en beheerst overslaande zang geeft de tracks enorm toegankelijke mogelijkheden en zal zeker fans van dat ander progressiekanon Anathema bekoren. Dit is zonder twijfel ook het softste album, hoewel op ‘Triassic’ en ‘Pleistocene’ ook wel wat stukjes heel sterke post metal en zelfs bijna black metal ten berde worden gebracht. Zelfs het eerder klassieke ‘Palaeocene’ blijft eerder swingend dan beukend. Niet alleen die creativiteit, maar ook het hoge theatrale karakter van de plaat spreken tot de verbeelding. ‘Jurassic – Cretaceous’ is bijna filmisch te noemen terwijl het werkelijk magistrale ‘Pleistocene’ zich perfect tot een rock musical zou lenen. Om zo sterk van metal af te wijken, vraagt zeker enige moed en inzicht. Misschien is het net daarom dat het ook in deze track is dat we het meest extreme metalstukje tegenkomen en dat toegankelijkheid slim contrasterend wordt afgewisseld met intense, opzwepende post-metal. Tot slot is ook de aanwezigheid van klassieke instrumenten zoals de mooie piano op ‘Jurassic – Cretaceous’ en de viool op ‘Holocene’ een absolute meerwaarde die bijdraagt aan de volle sound van dit album. Deze band vertoont bijna evenveel evolutie als de planeet die ze in dit conceptalbum bezingen, en met veel beter resultaat. Hoedje af, dit is een schot in de roos!
Sam Bruynooghe (95)
Metal Blade Records
Tracklist: 1. Triassic 2. Jurassic – Cretaceous 3. Palaeocene 4. Eocene 5. Ogligocene 6. Miocene – Pliocene 7. Pleistocene 8. Holocene