Het Zweedse Starmen is pas in 2018 gestart en de eerste plaat is al een feit. Het idee om de oude helden nog eens in de spotlights te zetten, vloeide over in een eigen stijl waar de band zich ik kon vinden. Dat de muze bij Kiss, Def Leppard en Whitesnake ligt is bij deze geen verrassing. Opvallend is dat elk bandlid een ster in het gezicht heeft, elk een eigen kleur. Even de ferme knipoog naar Kiss voorstellen. Red Starman is zanger / gitarist Kristian Hermanson, die eerder al in Cleopatra en The Poodles gespeeld heeft, heeft een voorliefde voor Ibanez gitaren. Hij is naast Starmen ook actief in Kristian Hermanson & Kissed. Silver Starman is zanger / drummer Marcus Sjöblom en heeft ook eerder in Cleopatra gespeeld. Deze Iron Maiden fan speelt naast Starmen ook in Stolen Mondays & Kissed. Gold Starman is zanger / bassist Örjan Wahlström, ook eerder actief in Cleopatra en Highland. Deze David Bowie- en pornofan speelt in de band Kissed. Rest nog de zanger / gitarist Purple Starman Andreas Lindgren, die zijn gitaarvoorliefde haalde bij Eddie Van Halen, Yngwie Malmsteen en Ritchie Blackmore. De man, die fan is van Iron Maiden, Whitesnake en Rainbow, heeft ook nog zijn eigen band Requiem. De band wordt netjes aangekondigd met ‘Let me introduce you to an new act from out of space’. Daarna valt de band meteen met de deur in huis met ‘Dreaming‘, met een ruig rockgeluid dat door veel gitaargeweld en een krachtige stem gevormd wordt. ‘Face The Truth’ vervolgt met een lekkere riff, met veel melodie en een solerende gitarist. Iets rustiger, maar met meer groove is ‘Ready To Give Me Your Love’ dat me dat bruine kroeg gevoel van pure rock geeft. Even de riem eraf bij ‘Stay The Night’. Het is het langste nummer op hete album en ondanks de pogingen kon deze ballad me niet raken. Het valt op dat bij bepaalde nummers, zoals ‘Warrior’, zowel de zangstijl en het timbre in de stem gelijkloopt met die van Paul Stanley. Een verdere gelijkenis met Kiss is ‘Freewheelin’’, dat eenzelfde glambasis in zich heeft. ‘Evil’ lijkt te zoeken naar iets wat het niet kan vinden. Een geladen down gevoel overvalt me in dit pessimistisch nummer die een psychologische strijd uitspeelt. ‘Welcome To My World’ heeft een riff die ik ergens van herken maar niet direct kan toewijzen. Dit nummer kan zo op een album van Kiss gestaan hebben. Lekker rockend, vlot en continu gas geven. Dat ‘Mayday’ trager, gewichtiger en dreigender klinkt zal geen verrassing zijn. Het horen van de noodoproep “I’m sending out an SOS” lijkt het volledig verkeerd te lopen, muzikaal is het meer dan voortreffelijk. Is het een cynische zet dat het nummer ‘R.I.P.’ na zijn voorganger komt? Misschien wel, misschien niet, maar de slepende depressieve ondertoon voelt toch niet negatief aan. ‘Mission Man’ is zo’n onopvallend nummer dat je meeknikt, meezingt en meeneuriet. Pas als het gedaan is beseft dat in al zijn eenvoud, het nummer je gewoon vier volle minuten in zijn klem had. Is dat niet een ongeschreven regel van een subliem nummer? Afsluiten met het opgewekte en positieve ‘Electrified’ is altijd leuk. Het is een nummer met stevig gitaarwerk en een hese stem op een continu bollend ritme, dat de energie van de eerste noot tot de laatste omvat. De voorbije drieënvijftig minuten was ik niet van mijn sokken geblazen, maar heb toch meer dan voortreffelijke arrangementen gehoord. Een aangenaam en gevarieerd album van een band, die me genoeg fascineert om Starmen live aan het werk te zien.

Rocking Klingon (82)

Black Lodge

Tracklist: 1. Dreaming 2. Face The Truth 3. Ready To Give Me Your Love 4. Stay The Night 5. Warrior 6. Freewheelin’ 7. Evil 8. Welcome To My World 9. Mayday 10. R.I.P 11. Mission Man 12. Electrified