Steel Panther, support: Wayward Sons – 04/02/2020 – Trix, Antwerpen.

Het zijn drukke dagen, maar je hoort me niet klagen. Zoveel knappe bands in enkele dagen: ik voel me in de hemel. Deze keer waren Wayward Sons en het gekke Steel Panther aan de beurt in Trix. Een ongeval op de weg naar het muziekpaleis dreigde even roet in het eten te gooien, maar ondergetekende kwam toch ruim op tijd toe.

Dit Brits gezelschap is nog niet zo lang bezig, maar met muzikanten die een jarenlange ervaring hebben, kan de band probleemloos meedraaien. Hun vlotte rock, die een verre knipoog heeft met de Australische voorgangers (tja, wie niet eigenlijk), werden ze gekozen om voor Steel Panther op te warmen. We zagen veel beweging, kregen stevige rock die goed gebracht werd. Met een goede lichtshow en de opvallend weinig (of korte) bindteksten tussen de nummers zorgden ervoor dat hun muziek het mooie weer moest maken. Met een wervelende trein aan nummers lukte dit voortreffelijk, al was de zaal maar gedeeltelijk gevuld bij het begin van het optreden. Maar, een werkdag en de eerder genoemde problemen op de weg bleken daar duidelijk voor ingezeten hebben. Want inderdaad, hoe verder het optreden vorderde, vulde de zaal met publiek, dat de band ook wist te smaken. Alhoewel zanger Toby Jepson nu niet echt een spraakwaterval bleek te zijn, was er veel interactie en kon de man het publiek uit zijn handen laten eten. Met spijt hoorde ik dat het laatste nummer aankondig werd en dan pas besefte ik dat we drie kwartier verder waren. Een onbekende voor mij, deze Waywaed Sons, maar een band die ik ga blijven opzoeken.

Gezien Wayward Sons hun eigen instrumenten mee hadden, moest hun materiaal nog van het podium gehaald worden. Dat verliep vlotjes, tijd zelfs om een gitaar van een pak snaren te verversen. In het publiek werd duidelijk dat we niet zomaar een andere band zouden zien. De namaakpenissen als hoofdversiering, haarbanden, overvloedig schmink en punkachtige kapsels vertelden al een stuk van wat komen moest.

Steel Panther kwam ten tonele en begon met waar hun voorgangers gestopt hebben: volle bak energie dus. Maar na twee nummers (als fotograaf kregen we drie nummers om te fotograferen) bleek het even helemaal (muzikaal) stil te vallen. Met enorm veel doorspekte humor bracht de band een babbeltje waar we toch meerdere keren de glimlach, laat staan schaterlach, niet konden inhouden. De band was trots om in de lijst te staan van de 200 beste … bands die in Trix gespeeld hebben in 2020. Zo werd iedereen voorgesteld en bij de aankondiging van de beste zanger bleek gitarist Satchel het over Vince Neil te hebben en niet over zijn eigen, voor de hand liggende, Michael Starr. Met als gevolg dat Michel zichzelf bewees door een feilloos stukje David Lee Roth te zingen. Ook bassist Lexxi Foxx werd niet gespaard met zijn 50 shades of ‘gay’. Het werd zelfs even melig toen Satchel zei dat zijn familie van Antwerpen is en ze dus jaarlijks met kerst langskwamen. Maar al vlug bleek dat een verborgen sexparty te zijn met alle soorten extraatjes … Ze gingen na een twintigtal minuten verder met ‘All I Wanna Do Is Fuck’. Bij ‘Asian Hooker’ werd een Aziatisch meisje op het podium gehaald. De mannen (nou ja) weten exact hoe ze een publiek kunnen bespelen met een erg aanstekelijk interactie. Feestnummers als ‘Party Like Tomorrow Is The End Of The World’ zijn eigenlijk niet verwonderlijk. Nadat Lexxi zich meerdere keren in de spiegel gecheckt had, realiseerde ik me dat ik wellicht nog nooit zoveel keer “fuck” in een uur tijd gehoord had.

Tijdens een akoestische passage kwam drummer Stix Zadinia op keyboard spelen en verkondigde hij dat “HET” vanavond ging gebeuren. Satchel concludeerde dat hij morgen niet zou wakker worden in zijn eigen sperma. Een fan uit het publiek maakte aanstoten en hij vervolgde met “Somebody got a backstagepass to suck my dick and lick my ass”. Vorderend naar het laatste moment kwamen ook de eerste tietjes naar boven, waarvan Michael duidelijk van genoot. De wervelende avond bevatte veel muziek, maar ook veel humor en we kregen nogmaals de bevestiging dat de band top entertainers zijn en verdomd goed weten hoe ze een publiek een schitterende avond kunnen bezorgen.

Met dank aan Elio Bordi (Frontiers Records).

Tekst en foto’s: Andy Maelstaf.