Sabaton, supports: Amaranthe, Apocalyptica – 02/02/2020 – Sportpaleis, Antwerpen.

We schrijven geschiedenis. Ondergetekende toch, want wat altijd onbereikbaar bleek, is uitgekomen. Een avondje Sportpaleis, ja OK, niets mis mee, maar als je vooraan staat met je fototoestel, dan is die grote zaal precies nog groter. Meteen veel buskruit op het menu en dat mag je bij deze bands vrij letterlijk nemen. Wat gepland stond in de Lotto Arena, is wegens groot succes (lees: rap uitverkocht) in allerijl naar een grotere zaal verplaatst. Uiteindelijk zouden er een 12000 tickets verkocht zijn, wat in een vrij gevuld sportpaleis resulteerde.

Een half uur voor de deuren opengingen, stond het volk al in rijen aan de deuren te wachten. Om 17u30 gingen deze deuren open. Stipt 19u beet het Zweedse Amaranthe de spits af, voor een inmiddels goed gevulde zaal. Ik had de band al enige keren gezien in een kleinere locatie en daardoor legde ik de lat van deze avond toch vrij hoog. Intussen heeft het gezelschap een vijftal albums uitgebracht en dat maakt een setlist niet makkelijker op. Er werd gekozen uit alle vijf de albums, wat een mooie compilatie gaf. Met heel veel dynamiek en goede stem stond Elize Ryd al vanaf de opener ‘Maximize’ alles te geven. Samen met Nils Molin hadden ze het publiek het ganse optreden op hun handen. Hits als ‘Hunger’ ontbraken niet en met een lichtshow, die veel rood en wit bevatte, passeerde de setlist op een razend tempo langs. Veel afwisseling, knap gebracht, het is een opener die sportpaleis waardig genaamd mag worden. Zelfs een stukje ‘We Will Rock You’ passeerde in ‘That Song’ en een zee van lichtjes (hedendaags zijn dat GSM’s ipv de aanstekers) vulden de donkere plekken in het publiek tijdens de ballad ‘Amaranthine’. Veel sfeer en ambiance door de indrukwekkende opwarmers.

Na een verpletterend Amaranthe zou Apocalyptica het moeilijk kunnen krijgen en dat bleek ook tijdens de eerste nummers, die instrumentaal gebracht werden. Elize kwam ook voor enkele nummers op het podium en dat bracht wat sfeer. Sterke muzikanten, dat wel, maar ze kunnen het publiek niet zo bespelen als hun voorgangers deden. Toch was er veel beweging op het podium, niettegenstaande het grote volume van de instrumenten. Traditioneel werd naar hun roots teruggegrepen met Metallica’s ‘Seek And Destroy’ en dat was blijkbaar waar enkelen op gewacht hadden. De klassieke deuntjes waren een dubbeltje op zijn kant, maar toen deze op ritmisch handgeklap naar een nummer evolueerden, kwam er terug sfeer in. Toen tenslotte ook ‘Nothing Else Matters’ over de snaren rolde, bracht de band een erg ingetogen sfeer. Sterke band, maar ze konden hun voorgangers niet overtreffen en dat is in feite wat een tweede band toch zou moeten kunnen. Qua sfeer en ambiance konden beide bands wisselen, muzikaal is het natuurlijk een helse klus om de dynamiek van meerdere beweeglijke vocalisten te evenaren.

Door het aantal fotografen werd met twee groepen gewerkt en het viel op dat Sabaton echt goede foto’s wou. De uitleg kwam heel gedetailleerd en we kregen netjes vooraf te weten wat, waar en wanneer er ‘iets te schieten’ zou vallen. Iets eerder dan gepland begon de intro voor Sabaton, maar niemand protesteerde hiervoor, integendeel. Deze tour, gewijd aan hun negende album ‘The Great War’, liet niets aan de verbeelding over. Een podium dat in de traditionele combatmode met prikkeldraad (die het fotograferen er niet makkelijker op maakte), zandzakjes en steenblokken ondergedompeld werd, verscheen toen het grote doek naar beneden viel. De drummer zat in zijn drumkit, die achteraan stond, voor de gelegenheid met een loop, zoals je bij een tank kent. Het startshot kwam met ‘Ghost Division’. Startschot mag je vrij letterlijk nemen, want met enkele donderslagen en immens vuurwerk werd het het concert op gang geschoten, gevolgd door ‘The Great War’. Toen ze met gasmaskers op het podium kwamen bleek het plots menens te zijn. Veel vuurwerk samen met knallende bommen en rook, we leken menig aantal keren op het stijdveld te staan. De backingwall toonde veel sfeerbeelden, die dat onder steunden. Pure ernst, en plots konden de muzikale grapjes van Joakim Brodén terug wat verlichting brengen. De man speelde plots de noten van ‘Jump’ en ‘Thunderstruck’ op een keyboard. Toen ook een gitaar rond zijn nek verscheen, bleek dat hij Judas Priest’s ‘Breaking The Law’ had ingestudeerd. Halverwege vervoegden de heren van Apocalyptica ook op het podium en speelden een handvol nummers mee, beginnende met ‘Angels Are Calling’. De sfeer was subliem en dat was de vocalist niet ontgaan, die zijn publiek bedankte. Met een encore van vijf nummers werd de avond erg krachtig afgesloten. Sabaton was meer dan de moeite waard, samen met een sterk Amaranthe.

Met dank aan Markus Wosgien (Nuclear Blast).

Tekst en foto’s: Andy Maelstaf.