Dimmu Borgir, supports: Amorphis, Wolves In The Throne Room – 25/01/2020 – 013, Tilburg, Nederland.

Zaterdag 25 januari: een mistige, grauwe dag moet “opgefleurd” worden met een portie stevig muziek om in het geheugen te kunnen blijven hangen. Niets is dan beter dan kiezen voor een avond stevige avond extreme metal en dit keer is het poppodium 013 in het Nederlandse Tilburg die voor de redding zorgt.

Het bordje “sold out” kon nog een tijdje voor aanvang opgehangen worden wat betekent dat zo’n drieduizend liefhebbers waren afgezakt naar de Tilburgse muziektempel. Het Amerikaanse Wolves In The Throne Room mag openen en deed dit voortreffelijk. Een nog niet volledig gevulde zaal voelde zich er in ieder geval goed bij en wie zijn wij dan om het tegendeel te beweren. Pakken rook en een schaarse verlichting: meer hebben de heren van Wolves In The Throne Room niet nodig om hun zwartgeblakerde versie van black metal op een publiek af te vuren. Intrigerend, beklijvend en intens zijn de andere naamwoorden die in me op komen. Toch heb ik wat rand bedenkingen: de vocalen komen er moeite uit en zijn bijna niet te onderscheiden in de donkere en dreigende sound van dit gezelschap. Maar goed, toch een goede start van deze avond.

Het Finse Amorphis is als tweede aan de beurt en deze heren bewijzen dat je een echt krachtige set, die ook pakken melodie bevat, ook kan brengen met veel licht en zonder rook. De heren hebben voldoende albums – veertien om precies te zijn – op de markt om voor een heel intense, maar toch melodieuze set te zorgen. En het zestal ontgoochelde geen moment. Of het nu nummers zijn uit het meest recente werkstuk ‘Queen Of Time’ (2018) als ‘The Bee’, ‘Heart Of The Giant’ of ‘The Golden Elk’ of “oudere” favorieten als ‘Sign From The North Side’ (uit het debuutalbum ‘The Karelian Isthmus’ (1992)) of ‘Black Winter Day’ (uit ‘Tales From The Thousand Lakes’ (1994)), het publiek lust het allemaal en ging stevig uit de bol. Opvallend is ook het feit dat slechts de laatste drie nummers in de set werden aangekondigd. Voor de rest verliep de interactie met het publiek ook intens met de gevestigde “meeklap-momenten” en het opjutten via “You can scream louder?”. Maar hoe je het ook draait of keert: Amorphis laat het publiek volledig uit hun hand eten. En schitterende performance dus, al blijf ik het persoonlijk spijtig vinden dat de lange dreadlocks en de bullet microfoon van vocalist / frontman Tomi Joutsen verleden tijd schijnen te zijn.

Dimmu Borgir mag de avond afsluiten en doet dat in stijl en met klasse. Opnieuw een knap licht, maar dit keer met een pakketje rook die, voor de fotografen alvast, veel minder storend werkte dan wat de eerste band bracht. Tja, wat moet je nog gaan schrijven over deze uit Noorwegen afkomstige symphonic black metal band dat nog niet geweten is? Ik zou het eigenlijk niet weten. In ieder geval pakte ook dit gezelschap uit met een schitterende set die vol enthousiasme en passie de volle zaal werd ingestuurd. Stevig drumpatronen, pulserende bassen, krachtige riffs, melodieuze gitaarsolo’s, en rauwe maar pakkende vocalen: het zit allemaal perfect in de show van Dimmu Borgir verweven. Ook hier weinig “gezever” tussen de nummers door: gewoon er echt voor gaan. Iets waar het publiek overduidelijk van smult. En ook nu een ruime keuze uit materiaal – de band heeft al tien full-albums op de markt – met de focus toch net iets meer op het meest recente werk.

Spijtig voor wie er niet bij was, want met een goede set (Wolves In The Throne Room) en tweede heel sterke shows (Amorphis en Dimmu Borgir) hadden de afwezigen weer ongelijk. Wie er wel bij was, zal met een gelukkig en blij gevoel de rit naar huis hebben aangevat. Wij kijken eigenlijk nu al stilletjes uit naar nieuw werk van Amorphis en Dimmu Borgir zodat we hen heel vlug opnieuw aan het werk zien in onze contreien.

Met dank aan Markus Wosgien (Nuclear Blast).

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.