Gloryhammer, supports: Wind Rose en Nekrogoblikon – 19/01/2020 – Trix, Antwerpen.

Het jaar beginnen met een portie power metal van hoog niveau is altijd tof. En hoog mag je letterlijk nemen want het gezelschap van Gloryhammer weet zijn astrale inspiratie te halen in het universum. Maar voor dit kon gebeuren bleek er nog een probleempje in de weg te liggen. De gastenlijst voor een foto / perspasje bleek niet doorgekomen te zijn tot aan de ingang van de metaltempel. Gelukkig was Mike de Coene van Hardlife Promotion aanwezig en kon hij met een medewerker van Rocklive / Biebob Concerts het euvel opgelost te krijgen. Een dikke merci alvast aan beide heren om dit voor MUSIKA (en uiteraard mezelf) geregeld te krijgen om met fototoestel en virtuele stylo binnen te geraken.

Beetje eigenaardig want de in de fotopit stonden slechts twee fotografen. Stipt op tijd begon Wind Rose. De power metal schoot de, al goed gevulde, Trix binnen en een enthousiast publiek bleek in vorm te zijn. Wat voor mij een eerste kennismaking met de band was, bleek voor velen een blij weerzien. Zowel vooraan als achteraan de zaal zongen mensen mee. Velen kwamen duidelijk ook voor de opener, die het publiek goed in de hand kreeg. Wind Rose heeft vorig jaar hun vierde album uitgebracht. Het zware kostuum dat zanger Francesco Cavalieri droeg, zal wellicht een ferme uitdaging geweest zijn want de man was vrij energiek op het podium. De opgewekte folkinvloeden bleken goed aan te slaan en alhoewel de setlist beperkt bleef tot een half uurtje, wist deze Italiaanse band het vuur aan de lont te steken.

Tijdens de korte changeover bleek de muziekkeuze toch speciaal. Pure discotheekmuziek en Shazam leerde me dat ‘Maria’ en ‘The Logic Song’ van Scooter uit de boxen knalden. Mja, ik had het me anders voorgesteld, maar ik sta open voor verrassingen. Nekrogoblikon was ook onbekend voor mij maar met een dergelijke naam kon ik me wel inbeelden dat de heren het niet rustig aan zouden doen. Ze begonnen er een beetje later aan dan verwacht om 19u45, maar dat bleek door een ongeluk te zijn die de zanger opgelopen had, vlak voor het optreden. De nodige verzorging en een ferme pleister weerhielden de man niet om op het podium te komen. Veel grunts en stevige ritmes kwamen mijn richting uit. Een genre, mja, zelf omschrijven ze het als een mengeling van melodic death, power en symphonic metal, met en stuk metalcore erin. Het was jammer genoeg een combinatie die mij niet aansprak. Ik was blijkbaar niet alleen, want de sfeer was een pak minder enthousiast. Een duivelse nar met flaporen in een pyjama wist nochtans het publiek op te zwepen. Gitaren met zeven snaren, zowel kanariegeel of grasgroen, alles passeerde de revue. Een nummer over een spin bleef me wel bij omdat het als een draaiorgel leek te beginnen.

Maar het hoogtepunt was duidelijk Gloryhammer, die ik voor een vierde keer mocht beleven. Een zaal vol unicorn, fanshirts en onesie’s met pluimpjes, het mag duidelijk zijn dat velen de band volgen. En als in de changeover meerdere keren ‘Hoots’ uit publiek geroepen wordt, dat weet je dat er iets op til staat. Wetende dat keyboardspeler Christopher Bowes eigenlijk een eerste klas grapjas is (denk maar aan zijn andere band Alestorm), mag je wel iets verwachtende zijn. En jawel, toen de lichten eventjes uitgingen, kwam een levensgrote (weliswaar kartonnen versie van) Tom Jones op het podium en begon ‘Delilah’ te spelen, tot groot jolijt en sfeer in de zaal. Toen de bandleden daarna op het podium kwamen (of rolden) bleek bassist the Hootsman, alias van James Cartwright in een rolstoel te zitten. De man vertelde dat het niet door de drank kwam en wij in zijn plaats zouden moeten dansen. Algemeen jolijt toen zanger Angus McFife (alias van Thomas Winkler) vertelde dat hij blij was om terug te zijn in “the land of frites and mayonaise”. Dit brugje kwam voor het nummer ’The Land Of Unicorns’. Hij beloofde ook een bandshirt voor de eerste die al crowdsurfend van ‘The Galactric Fortress’, beter gekend als de bar, met alcohol het podium bereikt. De sorcerer heeft die in één keer uitgedronken, en dat een tiental keer na elkaar, want er volgden vele pintjes richting podium. Een goblin kwam meerdere keren het podium onveilig maken. Kortom, veel beweging, vlotte muziek en tonnen sfeer. De drum was met blauwe led lichtjes verlicht. Toen Angus vertelde dat Trix soms “on fire” staat en sommige bands “the world on fire” zetten, maar zij gingen voor “the universe on fire”. Applaus en beweging tot op de laatste rijen, het is ongezien. Nadat de koning traditioneel gekroond werd, namen ze afscheid op de tonen van ‘Rocking Over The World’ van Status Quo.

Een gemengde avond, die bijna in mineur dreigde te stoppen, eindigde als een van de beste sfeer concerten ooit. Het doet wat met een mens om 1100 man zo uitbundig uit hun dak te gaan. Gloryhammer heeft de smaak goed te pakken en weet verdomd goed hoe je een bende enthousiast kan krijgen. Een volgende keer mogen ze ondergetekende zeker terug verwachten.

Met dank aan Mike de Coene en Lukas Frank (Napalm Records)

Tekst en foto’s: Andy Maelstaf.