Pluto Metal Fest – 30/11/2019 – Zaal Ambacht, Oosterzele

Pluto Metal Fest, dit jaar aan zijn tweede editie toe, is een boeiend festival georganiseerd door een groep sympathieke metal liefhebbers met het rock hart op de juiste plaat die bovendien zelf vaak op menig ander festival of evenementen in de omtrek aanwezig zijn. Op het programma stonden trouwens zes bands uit alle hoeken van de metal tot zelfs punk wereld. Dit allemaal aan een zeer democratische prijs van amper vijftien euro. En toch is dit evenement niet uitverkocht? Wat ons betreft, toch enigszins onbegrijpelijk. Ook al zat het feit dat er op diezelfde dag nog meerdere andere interessante evenementen plaats grepen er ook voor iets tussen. Nu, de aanwezigen lieten dit niet aan hun hart komen, en genoten van de eerste tot de laatste seconde met volle teugen. Ons verslag:

Met Tyrant’s Kall kregen we een female voice doom / death heavy metal formatie voorgeschoteld, met heel wat potentieel en groeimogelijkheden. De band bestaat inderdaad uit top muzikanten, die door middel van oogstrelende riffs en drum partijen ons rock hart sneller doen kloppen in de keel. De meeste aandacht gaat echter uit naar frontvrouw Esmee Tabasco. Die beschikt namelijk over een zeer uiteenlopend stembereik. Vaak gaat ze van lichtjes strelend, binnen een dreigende ondertoon, over naar growls die de haren op je armen doen recht komen van pure angst. Ook wat uitstraling betreft schippert ze voortdurend tussen die uitersten. Gerugsteund door muzikanten die de knepen van het vak meer dan onder de knie hebben, bezorgt de band ons enkele duister aanvoelende adrenalinestoten van formaat. Tryant’s Kall brengt dan ook een mengeling van doom, death en heavy metal en grijpt je vocaal en instrumentaal stevig bij de keel, waardoor je demonische wezens uit diepe krochten van de Hel diep in de ogen kijkt. Helaas is er ondanks die boeiende combinatie tussen donkere vocalen en duistere instrumentale kunsten, iets te weinig beweging op het podium. De vrij statische houding, en het feit dat we aanvoelen dat de band nog kan groeien in zijn kunnen, zorgt er dan ook voor dat we ondanks al die positieve elementen een klein beetje op onze honger blijven zitten. Maar dat we hier een leuke doom / death metal band aan het werk zagen met zeer veel potentieel naar de toekomst toe? Daar bestaat niet de minste twijfel over.

*Foto’s: Tyrant’s Kall / Balance Of Terror*

Helaas kon de daarop volgende band Balance Of Terror ons veel minder bekoren. De Franse death metal /grindcore metal band gaat wel degelijk, eens ze de teugels vieren, als een pletwals tekeer op het podium. Maar helaas, door de stille momenten na elke song en het ontbreken van enige interactie, voelt het aan alsof je steeds naar diezelfde song aan het luisteren bent op de ‘repeat’ knop drukkende. Dat is leuk voor een kwartiertje of zo, maar gaat ondanks het uitdelen van snoeiharde mokerslagen na een tijdje vervelen. Waardoor we onze aandacht richten op een versnapering en drankje aan de toog. Begrijp ons niet verkeerd, de gitaar riffs klieven wel degelijk door je vege lijf, de bulderende stem voelt aan alles om zich heen tot moes slaande pletwals en de drumpartijen als meerdere donderslagen bij heldere hemel. Maar door het ontbreken van enige variatie tijdens de set, blijven we deze keer dus niet een klein beetje maar volledig op onze honger zitten. Jammer.

Carrion zorgt dan weer voor een dik hoogtepunt op deze avond. De band heeft al heel wat personeelswissels doorgemaakt, en bracht vorig jaar met ‘Time To Suffer’ een ware death metal klassieker uit wat ons betreft. Ook live weet Carrion ons door een verschroeiende aanpak, telkens opnieuw compleet over de streep te trekken. Ook op Pluto Metal Fest worden alle death metal registers vanaf de eerste minuut open getrokken, en stopt Carrion niet tot iedereen compleet murw geslagen en totaal verweesd achterblijft. De grote sterkte van de band is dat hier één voor één tovenaars met riffs en drumsalvo’s op het podium staan, maar vooral ook een zeer charismatische en vrij spraakzame frontman die zich niet alleen ontpopt tot een klasse entertainer. De man beschikt bovendien over een klok van een stem, die ervoor zorgt dat de zaal op zijn grondvesten staat te daveren. Wat mij persoonlijk betreft was het de zevende keer dat ik de band aan het werk zie, de setlist is eigenlijk nagenoeg hetzelfde gebleven. Maar telkens blies Carrion ons door hun inzet en gedrevenheid compleet omver. Dat laatste was ook nu weer het geval. Wat ons echter het meest over de streep trekt, is het feit dat er meer dan ooit een zeer goed geoliede machine op dat podium staat, waarbinnen iedereen dezelfde death metal kant uitkijkt. Carrion deed het dak van Zaal Amb8 er dan ook zonder moeite compleet afgaan door middel van deze verschroeiende set, die de temperatuur tot een kookpunt deed stijgen.

*Foto’s: carrion / Nightqueen*

De Genkse melodieuze power metal band Nightqueen timmert sinds 2004 aan de weg. Sinds 2017 is dat met een andere frontvrouw, zijnde Hellen Heart. De band bracht dit jaar nog een gesmaakte schijf op de markt ‘Seduction’, dit dus in heel andere line-up. Voormalige zangeres Keely Larriena moest door een ernstig ongeluk de band verlaten. Ook gitarist Adagio verliet de band en zijn plaats werd ingenomen door Cosi Maatrigiani. Paddy Lee, toetsenist Gio Zuccari en drummer Andy Hermans maken die nieuwe line-up compleet. Dat Hellen over een uiteenlopend stembereik beschikt, merkten we al op die voornoemde plaat. Ook live doet de bijzonder charismatische zangeres er alles aan om iedereen uit haar hand te doen eten. De aanstekelijke power metal die Nightqueen naar voor brengt, raakt over de hele lijn bekeken zeker de gevoelige snaar. Uiteraard bestaat deze band uit muzikanten die de kneepjes van het vak voldoende onder de knie hebben. Hellen haar stembereik en charisma doet ons eveneens watertanden. Maar alles blijft iets te nadrukkelijk diezelfde lijn uitgaan waardoor de aandacht gaandeweg toch wat verslapt, tot het einde van de set. Want de meest interessante wending kwam er toen Filip Lemmens (Beyond the Labyrinth) bij enkele songs zijn bijzonder veelzijdige stem mocht laten samenvloeien met deze van Hellen. Een kruisbestuiving die zorgde voor opborrelende kippenvelmomenten en adrenalinestoten, die we over de gehele set bekeken een beetje ontberen om ons compleet over de streep te trekken De meningen achteraf bleken echter sterk verschillend. De ene was diep onder de indruk van dat potje female power die de band door de strot ramt, de andere vond dat er dus iets meer variatie had mogen inzitten. Wij schipperen een beetje tussen beide stellingen in, geven we eerlijk toe.

Black Tartans verbindt Celtic folk elementen met de nodige humor en voegt daar bovendien de nodige snuifjes duisternis aan toe. Aanstekelijke doedelzak klanken en lekker loos gaande gitaar en drum werk: het zit allemaal verborgen binnen de sound van Black Tartans. Bovendien bestaat de band uit twee uiteenlopende vocalisten, die elkaar vocaal blindelings aanvullen. De band is wellicht een vreemde eend in de bijt tussen al dat metal geweld, maar krijgt de handen door deze aanpak toch als enige van begin tot einde op elkaar. Meer nog, plots staat de zaal toch redelijk goed gevuld tot net voor de PA. Black Tartans is dan ook een band die een feestelijke sfeer doet ontstaan in je hoofd, wat zijn uitwerking heeft op de dansheupen. Want hierop stil staan is bijna onmogelijk. Door dat voldoende te kruiden met de nodige donkere kantjes, wordt ook de liefhebber van duistere muziek – waaronder ik mezelf rekenen – aangesproken. Ook al had de band wat meer moeite om iedereen murw te slaan, in vergelijking met eind deze zomer op frietrock, de aanwezigen gingen uiteindelijk compleet uit de bol op deze versmelting van aanstekelijke Celtic folk met een dubbele vocale aankleding, die even gevarieerd klinkt als de muzikale omlijsting. Want die laatste gaat dus van doedelzak klanken telkens over naar verschroeiende harde gitaar lijnen alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Kortom: Black Tartans is vooral een band die punk en rock perfect met elkaar verbindt, en daardoor een ruim publiek over de streep trekt. Dat werd op Pluto Metal Fest op een stevige, energieke en vooral op enorm aanstekelijke wijze nog maar eens in de verf gezet.

*Foto’s: Black tartans / Warrant*

De Duitse speed metal band Warrant timmert sinds 1983 aan de weg, en speelt die jarenlange ervaring uitvoerig uit om zijn publiek te bekoren. Ondanks die ervaring, doet de band dus niet aan het afleveren van een routineklus. Integendeel, afsluiter Warrant speelde, voor een sterk uitgedund publiek, namelijk een set alsof ze voor 10.000 man stonden te soleren. Dat zorgt toch voor enkele sterretjes extra op hun plantsoen. Uiteraard is dat de verdienste van de één voor één klasse muzikanten, ware virtuozen met gitaar klanken en drum salvo’s. De frontman van dienst Jörg Juraschek straalt bovendien tonnen charisma uit, en ontpopt zich niet alleen tot een klasse entertainer die iedereen uit zijn hand doet eten. Zijn heldere stembereik waarop na al die jaren nog geen sleet zit, doet de haren op je heavy / speed metal armen recht komen. Warrant schuwt trouwens het theatrale niet. Een vervaarlijk ogende beul komt geregeld met zijn bijl over de hoofden van zowel de muzikanten als de fans zwaaien, tot hilariteit van de aanwezigen. Op het einde van de set gooit hij enkele gratis T-shirts in het publiek, en zorgt zo voor die extra visuele aankleding binnen de voor de rest lekker verschroeiende set die Warrant hier neerpoot. Daardoor ontpopt de band zich tot een gedroomde afsluiter van een bijzonder gevarieerde avond waar ieder metal liefhebber gaande van doom, death over speed naar Celtic punk tot grindcore en power metal aan zijn trekken komt. Die diversiteit in metal muziekstijlen viel ons bij de eerste editie al op, en was de reden waarom we ook dit jaar – ondanks dat voornoemde overaanbod aan zeer interessante evenementen op deze zaterdag avond – bewust hebben gekozen voor een concept als Pluto Metal Fest. Hopelijk slaagt de organisatie erin om hieraan een vervolg te breien. Wij, van MUSIKA, waren alvast onder de indruk van zoveel uiteenlopende gerechten die de kok van dienst ons voorschotelde op Pluto Metal Fest, en … dat smaakt ook na deze tweede editie naar meer. Op naar 2020.

Met dank aan Kristof (Jeugdhuis Pluto).

Tekst: Erik van Damme.

Foto’s: Andy Maelstaf.