Devin Townsend, support: Haken – 16/11/2019 – Trix, Antwerpen.

Devin Townsend heeft recent het nieuwe album “Empath” uitgebracht en hieraan is ook een Europese Tour verbonden. Die ging op 15 november van start in Parijs, Frankrijk. Een dagje later strijkt het gezelschap neer in Trix, Antwerpen. De Engelse prog metalband Haken die het voorprogramma verzorgt op deze tour mag de uitverkochte Trix opwarmen en dat doen ze met verve.

Opgericht in 2007 door multi-instrumentalist Richard Henshall zetten ze met rasse schreden hun opmars verder in het progressieve metal wereldje. Eind 2018 brachten ze met ‘Vector’ reeds hun vijfde album uit en vanavond krijgen we drie nummers uit dit prachtige album (‘Puzzle Box’, ‘A Cell Divides’ en ‘Nil By Mouth’) . Met nog twee nummers uit het ‘Affinity’ album (‘Earthrise’, ‘1985’) en eentje uit ‘The Mountain’ (‘Cockroach King’) krijgen we een set om te likkebaarden! De muzikale capaciteiten van deze gasten grenzen aan het geniale, beheersen als geen ander hun instrumenten. Tevens weten ze live verdomd goed uit te pakken en deze avond is dat niet anders! Vanaf opener ‘Puzzle box’ zit het er boenk op! De band verkeert duidelijk in bloedvorm, het spelplezier spat er van af maar tegelijk zijn ze ook uiterst geconcentreerd om de complexe nummers tot in de perfectie te brengen. Het geluid is prima in orde, de lichtshow verzorgd. De energie die het podium afkomt is ongezien, net een opgefokte stier die te lang op stal heeft gestaan en nu klaar is om woest te keer te gaan. Ook het publiek laat zich niet onbetuigd, replicerend op het dynamisme dat de band op de stage uitstraalt heb ik bij momenten het gevoel dat er ieder moment een “pit” kan ontstaan! Het stuwt de temperatuur in de zaal met rukken de hoogte in. ‘A Cell Divides’ laat drummer Raymond Hearne in de spotlights treden. Hoogtepunt is voor mij het instrumentale ‘Nil By Mouth’, zonder meer virtuoze krachtpatserij die zijn gelijke niet kent. Gitaristen Richard Henshall en Charles Griffiths strooien gul met pulserende riffs, bassist Conner Green voegt er zowaar een funky element aan toe maar toch is het keyboardspeler Diego Tejeida de show steelt door met een keytar op het voorplan te treden als het nummer zich ontrolt tot een vibrerende, adembenemende rollercoaster waar je als toeschouwer met open mond staat naar te kijken! Het gejuich en applaus na ieder nummer is dan ook ronduit indrukwekkend. Met ‘1985’ krijgen we het laatste kunststukje voor deze avond, een nummer dat alle goeie elementen bundelt van hoe een prog / rock / metal song live hoort te klinken! Zanger Ross Jennings – met de intussen beroemde bril – heeft zich in de loop der jaren ontwikkeld tot een charismatische frontman die dolt met het publiek en het uit zijn hand laat eten. Voor herhaling vatbaar!

… Als om half negen de lichten doven in de volgepakte Trix weet je niet wat je voor show je mag gaan verwachten van het muzikale genie dat Devin Townsend nog steeds is. Een voor een komen ze het podium opgewandeld nadat hun naam netjes op een groot scherm geprojecteerd wordt…Diego Tejeida (keyboards), Markus Reuter (gitaar), Anne & Samantha Preis, Arabella Pickford (background vocals), Mike Keneally (gitaar), Nathan Navarro (Bass), Ché Aimee Dorval (vocals, gitaar), Morgan Ågren (drums) en de master himself Devin Townsend (vocals, gitaar). Uiteindelijk staan ze met zijn tienen op het fraai aangeklede podium dat je een vakantie gevoel doet geven, inclusief palmbomen, een tot cocktailbar omgetoverde keyboard en op de achtergrond projectie van zon, zee, strand! De heren netjes uitgedost in Hawaii hemden, de dames in bijpassende rokjes. Diego Tejeida (ja…die van Haken!) mag eerst nog wat cocktails shaken en uitschenken en dan kan de party echt beginnen! En het wordt een belevenis om niet snel te vergeten, een perfecte mix tussen nieuw en ouder werk. Het geluid is kristalhelder, de videobeelden een waar genot om naar te kijken en een band die fenomenaal speelt! De interactie tussen de bandleden onderling prachtig is om zien. Dit is van een ongeziene kwaliteit. De publieks entertainer die Devon nog steeds is werkt aanstekelijk op de fans. Oorverdovend applaus aan het eind van ieder nummer. Het is één aaneenschakeling van hoogtepunten, teveel om op te noemen, het heftige ‘Deadhead’, het epische ‘War’ of zoals hij bij de song ‘Why’ opduikt in een zwarte tutu, de bevallige Ché uitgedost in een roze balletjurk en het publiek aanmaant om uit volle borst “Let me go home” mee te brullen! Hilariteit alom als een onverlaat vanuit het publiek Devon toeschreeuwt : “play that f…ing piece of shit!!” doelende op ‘Lucky Animals’! Schoon om zien … al die handjes die de lucht ingaan bij het refrein. Het chaotische ‘Genesis’ uit het ‘Empath’ album begeleid door prachtige beelden zorgt voor de afsluiter van de reguliere set. Maar niet getreurd: “We’re back in two minutes”, roept hij nog voor ze van het podium verdwijnen. We krijgen een heerlijke zwoele versie van ‘Disco Inferno’, een nummer van de Trammps, waar de hoofdrol weggelegd is voor Ché, cocktail in de hand, gekleed in een oogverblindende rode jurk die weinig aan de verbeelding overlaat! Bij ‘Spirits Will Collide’ is het ongewoon stil in de zaal, Devon die de vier zangeressen begeleid op akoestische gitaar. De rillingen lopen me over de rug bij zoveel schoonheid. Maar toch gaat het dak er nog een keer af bij ‘Kingdom’ en geloof het of niet, één iemand haalt het toch wel in zijn hoofd om te gaan crowdsurfen!!! En dan valt finaal het doek over dit fenomenale concert waaruit blijkt dat de kameleon die Devon Townsend is, nog helemaal niet aan het eind van zijn latijn zit! Voor mij staat dit ontegensprekelijk op nummer één in mijn jaarlijstje!

Met dank aan Cindy Duchene (Biebob).

Tekst: Livine Dereuck.

Foto’s: Marc Callens.